-11-

Medley Sophia Ward
Het is geweldig, met mijn beste vriendin zwemmen met onze lievelingen dieren. Niks kan mijn dag nog verpesten, niks. Net voordat we uit het water moeten, gaat het bekende deuntje van mijn telefoon. Gelijk stap ik uit het water en pak de handdoek die binnen hand bereik ligt. Ik droog mijn handen en gezicht en wikkel de handdoek verder om mijn lichaam. Op de display van mijn telefoon staat een bekend nummer, het nummer van Karen, Liam's mam. Ik druk op het groene hoorntje en begroet haar. 'Hallo karen. Je spreekt met medley.' Het blijft stil aan de andere kant van de telefoon. Er komt alleen wat geruis uit telefoon. 'Hallo? Karen bent je daar?' Vraag ik. 'Hoi Medley, sorry mijn telefoon heeft slecht bereik.' Hoor ik Karen uiteindelijk zeggen. 'hallo mevrouwen. Geeft niks, u kunt daar niks aan doen. Wat is er aan de hand, waarom belt u? ' De verbazing in mijn stem is goed te horen. Karen belt me dan ook nooit. Ik heb een vast oppas rooster, nog nooit is ze daar van afgeweken. 'Ik ben in het ziekenhuis.' nog voor de haar zin kan afmaken onderbreek ik haar. 'Waarom en waarvoor, waar bent u dan nu? In het ziekenhuis?' 'Alsjeblieft Medley, laat me uitpraten.' 'Tuurlijk mevrouw. Het spijt me ik had u eerst moeten laten uitpraten.' Er komt gelach uit mijn telefoon. Het laat een last van mijn schouders afgeleiden. Waarom weet ik niet, het is fijn als mensen lachen denk ik. 'Het is Liam, hij ligt in het ziekenhuis.'zegt Karen. Mijn ongerustheid word alleen maar groter. ‘Wat is er met Liam?’ Vraag ik haar. Ik loop inmiddels ijsberend door de ruimte, Louise en David kijken naar me door de kamer. Af en toe wisselen ze een blik. ‘Rustig Med, het komt waarschijnlijk allemaal goed. Ga alsjeblieft op een stoel zitten.’ Probeert Karen me door de telefoon te kalmeren. Niks help, nog steeds loop ik door de kamer heen en kan niet rustig worden. Toch ga ik zitten en probeer mijn ademhaling onder controle te houden. ‘Med? Ben je nog steeds aan de telefoon?’ Vraagt Karin. ‘Ja, ik ben er nog.’ ‘Oke fijn. Wil je misschien hier heen komen?’ Wat is dit nu weer voor vraag? Natuurlijk wil ik dat. ‘Ik kan je alleen niet komen halen. Heb je iemand die je kan brengen.’ Een kleine teleurstelling. Weer veel geld voor een taxi dan maar. ‘Ik bel wel even een taxi.’Zeg ik karen. Ik vraag haar nog snel het adres en druk dan op het rode hoorntje. ‘Sorry lieve Louise, ik moet naar Liam. Het spijt me zo.’ Excuseer ik me. En net als ik mijn telefoon wil pakken komt David er tussen. 'Ik breng je wel. Ik kan je toch niet zo'n duren taxi laten betalen als ik gewoon een auto heb.' Zegt David. Ik twijfel even, maar stem dan toch in. In een hoog tempo droog ik me af en trek mijn kleren aan.