Chapter 18

Your name, forever the name on my lips.
      Het moment dat ik de auto op de oprit parkeerde en de motor afzette staarde ik naar het huis voor me. Het huis waas in was opgegroeid. Er was niks veranderd. Allesstond nog precies zoals het altijd had gestaan. Een van de plantenbakken lag nog zoals hij was omgevallen toen Harry er in een dronken bui tegenaan was gelopen. Ik beet hard op mijn lip.
      Mijn moeder verscheen in de deuropening en een glimlach speelde om haar lippen. Ik probeerde mezelf te kalmeren en dwong de tranen terug. Het was een opluchting om te zien dat mijn zusjes niet thuis waren en ik stapte uit de auto. Zonder oogcontact te maken greep in de sporttas uit de kofferbak.
      'Lou,' glimlachte mijn moeder en hield haar armen naar me uitgestrekt. Ik verbeet een snik en stapte langs haar heen het huis in. Zonder iets te zeggen dumpte ik mijn tas op de grond, haalde mijn telefoon uit mijn zak en aarzelde even. Het scherm lichtte op en Harry's naam verscheen in het beeld. De ringtoon klonk hard door de gang, maar ik drukte de oproep weg. Met die actie werd het weer stil in huis. Ik hoorde de voordeur dicht vallen met een zachte klik en legde mijn telefoon naast mijn sleutels.
      'Baby, where's-'
      'Mum, don't. Just don't say his name,' fluisterde ik en draaide me naar hem toe. Haar ogen stonden bezorgd en opnieuw hield ze haar armen naar me uitgestrekt. Dit keer kon ik niet anders en met gebogen hoofd wikkelde in me in haar omhelsing. Ik snikte zachtjes en het enige wat ze deed was met haar handen over mijn rug strijken. Het was een geruststellend gebaar.
      Toen Iik eenmaal iets gekalmeerd was hield ze me op enige afstand. 'I'm gonna make you a cuppa, yeah? Come on,' zei ze zachtjes en trok me aan mijn hand mee naar de keuken.
      Een mok met hete thee bleef onaangeroerd op tafel staan en mijn moeder bleef me bezorgd aankijken. Haar lichtte ogen donker met zorgen. Ze wist dat er iets mis was en dat Harry er iets mee te maken had, maar ik weigerd ook maar iets los te laten.
      Langzaam kwijnde ik weg in zelfmedelijden en toen ik de voordeur open hoorde gaan en Lottie's stem in de gang hoorde kwam ik in beweging. Ik keek mijn moeder smekend aan en ze knikte kort. Ik sprintte de trap op en sloot de deur van mijn kamer zachtjes. Ik draaide hem op slot en stortte me op bed. Eindelijk gaf ik toe aan de drang om te huilen.

      De dagen werden korter, de nachten langer. De uren werden dagen, de dagen werden weken en die weken werden een maand. Een maand van slapeloze nachten, alochol en interviews. De pijn in Harry's hart leek minder te worden, echt, maar steeds opnieuw als hij het appartement van hem en Louis in stapte, laaide de pijn weer op. Elke avond opnieuw stond Niall naast hem, greep hem vast en trok hem mee terug naar zijn eigen appartement. Harry's benen begaven het elke keer opnieuw.
      'You want to stay here another night?' Niall's ierse accent maakte dat Harry opkeek van zijn telefoon. Liam en Zayn keken hem bezorgd aan en na een korte aarzeling schudde Harry zijn hoofd.
      'No, I think I should be fine by myself,' fluisterde hij en voor de zoveelste keer vandaag verstuurde hij een sms'je naar een nummer waarvan hij niet eens zeker wist of het nog wel bestond. Er kwam nooit reactie en de sms'jes werden waarschijnlijk niet eens gelezen. Zijn hartslag daalde voor een seconde en bezorgd een drukkend gevoel op zijn borst. Gemis.
      'Yeah, you probably should.' Liam's stem was warm en Harry keek naar hem op. Hij glimlachte half en dwong zichzelf op te staan.
      'I'll see you tomorrow.'
      Zonder nog iets te verwachten stapte hij het appartement van Niall uit en maakte zijn weg naar zijn eigen appartement. Hij stapte de hal in en bleef staan. Het was koud en donker. Alsof er in geen jaren iemand binnen was geweest. Alles stond nog zoals het had gestaan voordat Louis was vertrokken. Zelfs de kleding lag nog op een hoop in de gang. Harry slikte moeilijk en zonder ook maar na te denken liep hij naar de slaapkamer en liet zich op het bed vallen. Het voelde alsof Louis nooit was vertrokken. Alsof hij elk moment opnieuw de kamer in kon komen lopen en Harry liefdevol zou zoenen.
      Het ergste was nog dat hij wist dat het niet zou gebeuren. Louis had hem hier achtergelaten. Alleen en gebroken, zonder dat het hem ook maar iets leek te doen. Harry beet hard op zijn lip en realiseerde zich maar al te goed dat het zijn eigen stomme schuld was. Hij had Louis van zich weggeduwd. Hij had de liefde van zijn leven pijn gedaan en dat deed hem meer pijn dan het idee dat Louis hem had verlaten.
      Hij wist dat het allemaal zijn schuld was, maar hell, er moest toch iets zijn om Louis terug te halen?Harry zou uren op zijn knieën gaan, hem smeken en zoenen. Hij zou hem vertellen hoeveel hij van hem hield en dat hij niet zonder hem kon. Harry kon niet zonder Louis. Harry hoorde bij Louis, zoals Louis bij Harry hoorde.
      Hij verborg zijn gezicht in Louis' kussen en snikte. Warme, zoute tranen doorweekten het kussen, maar dat nam niet weg dat het nog naar Louis rook. Elke beweging die Harry maakte leek de geur te versterken en de pijn in zijn hart was bijna onverdragelijk. Happened naar adem klemde hij zijn handen om de lakens en hoopte, bad, dat de pijn minder zou worden.
      Zijn gedachten dreven naar Louis en het voelde alsof zijn hart brak. Elk stukje dat hij tot nu toe aan elkaar had weten te houden brak af. Hij voelde zijn hart instorten en snikte hartverscheurend.
      'Louis,' fluisterde hij schor en sloot zijn ogen. Warme tranen liepen over zijn wangen terwijl hij langzaam in een rusteloze slaap zakte.

---
soooo... nee, ik ga hier niks over zeggen, gewoon nee. Dit is zooo deprimerend.
Anyway. nog tweehoofdstukjes en een epiloog, denk ik? (:
En misschien wordt het nog wel een Happy End
Jullie reactie's zijn echt zooo gaaaf, en denken jullie dat we voor een keer de top kunnen proberen?
<3