052 Aine Flora

Terwijl ik de laatste hap in mijn mond nam maakte ik me onvergelijkbaar veel zorgen om Elvyne, alleen het feit al dat we niet bij elkaar waren baarde me zorgen. Na onze ontmoeting werd onze band steeds sterker, en krijgen we meer moeite om niet bij elkaar te zijn, alsof er een soort cirkel word verstoord, en die cirkel werd steeds vaster. Ik hoorde Amber de kamer inkomen en wist dat het weer tijd was om te vertrekken, ik had echter nog willen vertellen wat ik had gezien in de bloem. Ik wilde er nu niet nog meer zorgen bijmaken, dat zou te ingewikkeld worden. 'Kom je?' vroeg Amber. Met een kort knikje gaf ik aan dat ik meewilde komen. Ik verliet de ruimte samen met Amber, op weg naar de kamer. Eenmaal aangekomen plofte ik neer op het gras, het bleef onlogisch dat er gras groeide in een grot. Ik ben altijd iemand van de wetenschap geweest, mijn vroegere adoptie moeder zei altijd dat mijn vader vast wetenschapper was. Ik kreeg warme gevoelens als ik aan haar dacht. Helaas werd ze na een halfjaar ernstig ziek en kon ze niet meer voor me zorgen, ik moest weer terug. Toen is ze binnen 3 maanden overleden. Ze was een aardig persoon en heeft een special plekje in mijn leven. Vroeger zei ik altijd tegen iedereen dat zij mijn moeder was, ook al wist ik zelf wel beter. 'Hoe kan het dat hier gras groeit?' vroeg ik aan Amber'Dit is geen echte wereld Aine. Je moet je gedachten uitschakelen, net zoals de werkelijkheid' zei ze bits. Ik knikte, ook al wist ik dat dat compleet onmogelijk was. Ineens hoorde ik voetstappen en stapte een meisje en een jongen de kamer binnen, ik keek verbaasd op. 'Wie zijn dat Amber?' vroeg ik. 'De jongen is Semen, dat betekend zaad, in het Latijn, en het meisje is Dioni, dat betekend in het Grieks bloem' zei Amber koeltjes. 'Ja maar wie zijn ze?' vroeg ik 'Heb je haar nis over ons verteld Amber?' zei Dioni bestraffend. 'Nog geen tijd gehad, zei vind alles ook erg moeilijk hoor' beet Amber Dioni toe. 'Amber, dat is geen excuus, dat weet je!' zei Semen lichtelijk kwaad. 'HALLO IK BEN ER OOK NOG!' schreeuwde ik, maar ze gingen rustig verder met kibbelen. Ik zag Rose alleen in een hoekje zitten, en besloot maar naar haar te gaan, tot nu toe had ik haar nog niet horen spreken. Ik ging naast haar zitten, maar ze dook meteen weg. 'Je hoeft niet bang voor me te zijn Rose, ik doe je niks' zei ik rustig. Rose twijfelde zichtbaar maar kwam toen dichterbij zitten. 'Ze zijn je broer en zus' zei Rose ineens, ze had een lieflijke, maar gekwetste stem, toen drong het ineens tot me door wat haar woorden waren. 'Hoe bedoel je? Wie zijn mijn broer en zus?' vroeg ik. 'Dioni en Semen' antwoordde ze. Mijn ogen werden groot'Amber had je toch alleen opgevoed?' vroeg ik'Nee, niet alleen' zei ze'Dioni soms ook Semen niet echt..'. 'Waarom loog ze?' vroeg ik'Weet ik niet, misschien wauw ze ook voor jou zorgen' antwoord Rose. Rose stond op en liep weg. Ondertussen probeerde ik alles op een rijtje te zetten, iets klopte hier niet. Ineens voelde ik een enorme woedeaanval opkomen. Ik voelde me groter worden en had de neiging om iedereen en alles te slaan, ik pakte nijdig wat gras, met een grote ruk trok ik het eruit. Het verdween gek genoeg weer, maar ik wauw niet nadenken, daar hadden we Elvyne al voor. Ik stond op en rende met topsnelheid naar de deur waar ik tegen aan bonkte. 'IK WIL WEG!' schreeuwde ik en ik zag niet hoe er een plant enorm begon te groeien. 'Rustig Aine, alles komt goed' zei Semen, maar ik wilde niet luisteren, iedereen loog, ik mocht niemand meer vertrouwen, het was gewoon oneerlijk, zo oneerlijk. 'NEE!' gilde ik en begaf mijn hand in zijn richting. Tot grote schrik vloog op die plek een plant op af, en hij dook nog net weg. Ik opende de deur tot ik Semen's stem hoorde'Sorry dat ik dit doe Aine, maar het is voor je eigen bestwil'. In een fractie van een seconde viel ik ineengedoken op de grond.