Nikolas, Persephone en de harteloze Hades

De lucht was blauw en de zon stond hoog aan de hemel. Het was een heldere dag en een goede dag om te dromen. Te dromen over mooie dingen, mooie gebeurtenissen, mooie mensen. En bij al deze mooie dingen moest ik aan Nikolas denken. Nikolas was mijn geliefde, maar niemand wist er van. En niemand zou het te weten mogen komen. Dit bleef ons geheim.
Ik had hem gisteren nog gezien, in het bos. Het was een spannende ontmoeting, zoals altijd. We waren altijd gespannen. Wat als iemand ons zou zien? Maar toch liet ik mezelf beminnen, mezelf genieten. En dat deed hij ook. Hij had me in zijn armen genomen en zo bleven we de hele middag zitten.
We hadden een nieuwe afspraak gemaakt voor vanmiddag. Het leek nog zo ver weg, maar het was al zo dichtbij. De hele nacht had ik gedroomd over Nikolas, mijn herinneringen opgehaald. Hoe hij me had vastgehouden, hoe hij me had gekust. Het ging niet uit mijn hoofd en ik zou hem vanmiddag alweer zien.
Ik zuchtte. Ik moest iets doen om mezelf bezig te houden tot het moment dat ik hem weer zou zien. Aangezien het mooi weer was, ging ik naar de weide om bloemen voor hem te plukken. Elke bloem was een symbool van liefde, een gebaar dat ik om hem gaf. Hij wist dat ik dat deed, maar ikzelf vond het altijd fijn om te horen. Zijn fluisterende stem bezorgde me rillingen als hij zachtjes in mijn oor zei: ‘Ik heb je lief, Persephone.’
Dan zou ik glimlachen en niet hetzelfde terugzeggen, maar het bewijzen. Ik zou bewijzen dat ik van hem hield door mijn lippen op die van hem te leggen. Hij aarzelde nooit in dat soort bewegingen. Hij ging meteen mee in de kus en liet zich wegslepen in de liefde tot hij geen adem meer had. Ja, ik kon niet wachten tot het zover was.
Zorgvuldig plukte ik bloemen in allerlei kleuren, in allerlei vormen, in allerlei maten. Ik voegde ze samen tot een boeket. Ik glimlachte. Hij zou het vast mooi vinden. Ik snoof aan het boeket en probeerde de geur te onthouden. Ik wilde het nooit meer kwijtraken, het heerlijke gevoel van het verliefd zijn. Het gevoel dat ik bemind werd. Door de jongen waarvan ik al eeuwen hield. Zo leek het. Zo voelde het. Zo vertrouwd maar toch zo nieuw.
Ik droomde weg. Plotseling voelde ik een koude arm om mijn been. Ik werd opgetild en meegesleurd en voor ik wist wat er gebeurde, was ik niet meer in de groene bloemenweide met de blauwe lucht erboven, maar in een donkere grot waar twee zetels stonden.
De koude arm pakte me weer op en zette me op één van de zetels.
‘Je bent nu voorgoed van mij, Persephone. Voorgoed.’
Wat gebeurde er? Ik probeerde op te staan, maar de figuur met de koude ledematen hield me tegen.
‘Ik ben de god Hades en jij zult mijn vrouw zijn.’
Wat? Maar… Dat kon niet! Het mocht niet, ik had Nikolas en mijn moeder Demeter en…. En…
Hier had ik niets, alleen deze enge god die zichzelf Hades noemde en een leeg gevoel vanbinnen.
Zijn woorden herhaalden zich in mijn hoofd. Je bent nu voorgoed van mij, Persephone. Voorgoed.
Ik zou Nikolas nooit meer kunnen zien. Ik zou voor altijd met de harteloze Hades opgesloten zitten in de onderwereld. Ik zou de rest van mijn leven ellendig eenzaam blijven. Tot Nikolas dood was en er slechts een schim van hem overbleef.
Dat besef deed de tranen in mijn ogen opwellen en ik zakte in elkaar op de grond.

---

Hey, deze one shot heb ik geschreven voor school met Nederlands. Het gaat over de Griekse mythologie maar dat met Nikolas heb ik er bij verzonnen, hij hoort eigenlijk niet thuis in dit verhaal. Maar ik vond het wel leuk om er wat liefde in te gooien...
Let me know what you think!