• Eyes 021

Ik start mijn computer op, en pak een map achter me om te kijken wat erin staat. ‘Spelersinformatie’ staat er heel groot op geschreven. Tevreden open ik de map, dit is precies wat ik nodig heb. Snel blader ik naar Ibrahim Afellay. Inderdaad, afgelopen seizoen heeft hij zijn kruisband afgescheurd, dan moeten we die maar even goed in de gaten houden. Ik blader verder naar David Villa om te kijken naar zijn blessure, een scheenbeenbreuk. Het zijn geen lichte blessures of zo, ik weet niet hoe ze het hier gewend zijn, maar ik denk dat het verstandig is om deze mannen goed in de gaten te houden. Want de kans op weer een blessure is natuurlijk aanwezig. Ik zet de map weer terug, en loop naar de behandelruimte. Ik durf niet weer op de bank te gaan zitten, straks krijg ik het weer voor mijn kiezen van Ibrahim. Waarom boeit het me eigenlijk wat hij van me vindt? Ik moet schijt aan hem hebben, vastberaden ga ik op de bank zitten, en leg mijn voeten ontspannen op het tafeltje. Uit mijn tas haal ik een boekje wat ik gister heb gekocht over typische voetbalblessures. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik nog een half uur heb voordat Mr. Brown Eyes en David komen, dan kan ik mooi nog even lezen. We hadden afgesproken dat ze voor de wedstrijd even langs kwamen om te bespreken hoe we het beste met hun blessures om kunnen gaan, en dan zou ik ze na de wedstrijd een behandeling geven. Ik sla het boekje open en begin te lezen. Net als ik mijn eerste hoofdstuk uit heb wordt er op de deur geklopt. Snel leg ik het boekje weg en open de deur. ‘Goedemorgen’ bromt Ibrahim, en hij loopt langs me heen. ‘Goedemorgen meneer Afellay, ga zitten.’ plaag ik hem expres. ‘Ik zit al’ bromt hij opnieuw en hij staart nors voor zich uit. ‘Dus,’ begin ik het gesprek ‘even over je kruisband. Ik denk dat het handig is als we die goed in de gaten houden, en dat je na iedere training even langskomt.’ ‘Na iedere training, weet je hoe vaak dat is?’ vraagt hij verbaasd, ‘Dat is echt het beste, als het dan goed gaat kunnen we altijd iets verminderen.’ Ik klink wel als een schooljuf als ik dat zeg, echt een wijsneus. ‘Wat jij wilt, maar kan ik dan nu gaan?’ Zuchtend ga ik een stukje achterover zitten. ‘Luister even, als jij niet weer geblesseerd wil worden zou ik een beetje meewerken. Als jij er geen zin in hebt hoeft het van mij ook niet hoor, dan stik je er maar lekker in.’ het komt er kattiger uit dan bedoelt, maar misschien wordt meneer nu een beetje op zijn plaats gezet. ‘Sorry hoor, ben je met je verkeerde been uit bed gestapt of zo vandaag?’ bitst hij terug, en ik kijk hem arrogant aan. ‘Met mij is niets mis, ik voel me kiplekker.’ Ik spring op, en begin rondjes door de kamer te draaien. ‘Met mij niks aan het handje!’ gil ik blij uit, en ik zie een kleine glimlach rond zijn lippen. ‘Nou eh, dan ga ik nu maar weer.’ Stamelt hij, en ik zwaai hem vrolijk uit.’Doeg Brownie!’ opgelucht plof ik weer neer op de bank, zo daar zijn we ook weer vanaf.
‘En hebben jullie het gezellig gehad?’ ik schrik op uit mijn gedachten. Een lachende David Villa staat voor me, ‘Beregezellig’ antwoord ik sarcastisch. ‘Echt hoor Elena, geef hem nou die kans.’ Begint hij daar nou alweer over, ik heb nog geen uur gehad om erover na te denken. ‘Laten we het nu maar even over jou hebben.’ Verander ik het onderwerp. ‘Over mij, ehm’ begint hij zuchtend. ‘Hoe gaat het nu met je scheenbeen.’ Besluit ik hem een handje te helpen. ‘Tja, geen last meer van in principe, maar ik moet wel echt oppassen met wat ik doe, ik moet rustig aan doen en dat vind ik moeilijk.’ Geeft hij eerlijk toe. Ik denk echt wel dat wij vriendjes kunnen worden, hij is eerlijk, respectvol, aardig. Ik ben blij dat hij niet zo is als mijn beeld van een voetballer. ‘Ik snap het, ik denk dat het daarom belangrijk is dat we je scheenbeen goed in de gaten blijven houden, en dat je na iedere training even langskomt is dat een idee?’ ik bijt even onzeker op mijn lip, ‘Eh, ja, top. Je bent echt heel anders als Mary, dat was toch we, zo’n heks, echt jij bent lief, en begripvol.’ Ik moet een beetje blozen van zijn compliment. ‘nou eh dankjewel’ stamel ik een beetje verlegen. ‘Maar ik moet weer gaan, tot straks, en nog veel plezier met Ibi hè.’ Wie is ibi nou weer? ‘Ibi?’ ik kijk hem vragend aan en hij schiet in de lach, ‘Ibrahim suffie.’ Antwoord hij lachend en een beetje beschaamd kijk ik naar beneden, best wel logisch eigenlijk. ‘Nou veel succes hè met de wedstrijd, schiet ze der in!’ sluit ik ons gesprek af, en ik doe de deur achter hem dicht.
Ik kijk even om me heen, volgens mij ben ik hier wel weer klaar voor vandaag. Ik stop mijn spullen in mijn tas, en doe mijn kantoor op slot. ‘Hee Elena, wat doe jij nou hier?’ verbaasd kijkt oom Harold me aan. ‘Ik ben even langsgekomen om Ibrahim en David te behandelen in verband met hun blessures.’ Hij loopt een stukje verder, en maakt met zijn arm een gebaar als teken dat ik mee moet lopen. ‘Maar daar hoef jij je toch op je vrije dag geen zorgen om te maken. Ik ben vergeten te vertellen dat we een team van fysiotherapeuten hebben. Jij werkt samen met nog iemand door de weeks, en tijdens de wedstrijden zijn er ook twee fysiotherapeuten aanwezig.’ Fijn dat hij me dit nu verteld. ‘Ow, oké. Ik wil dan eigenlijk wel graag de andere fysiotherapeuten een keer ontmoeten.’ We zijn aangekomen bij een deur, een beleefd houd ik die voor oom Harold open. ‘Tuurlijk, het spijt me dat ik het niet heb verteld. Ik zal zo snel mogelijk een meeting regelen dan kunnen jullie wat dingen doorspreken. Ik denk dat het vooral belangrijk is als je Janice leert kennen, zij is de andere fysiotherapeute door de weeks.’ Dankbaar kijk ik hem aan. Ik hoef maar iets te zeggen wat me niet bevalt en het wordt hier voor me opgelost, wat een luxe. ‘Ik moest van Beth vragen of je nog een keer mee kwam eten, ze vindt het helemaal niet leuk dat je iedere avond alleen zit.’ ‘Tuurlijk, tuurlijk’ grinnik ik. ‘Kom anders vanavond mee eten. Ik krijg vast op mijn donder als ik vertel dat je hier vandaag was en dat ik je niet meegenomen heb.’ Glimlachend kijk ik hem aan. Eigenlijk best een goed aanbod, ik heb geen zin om zelf te koken en heb ook wel behoefte aan een beetje gezelligheid. ‘Lijkt me gezellig, maar is het geen probleem dan, ze heeft natuurlijk niet op me gerekend.’ Vraag ik een beetje onzeker, en ik bijt zachtjes op mijn lip, een van mijn bad habits.

Morning babes! Ik heb een assignment voor jullie! Als jullie voor vanavond 00:00 de story de top in kudoën, komt er een nieuw stukje, misschien wel twee... So please give them a kudo! Een van de schrijfsters is vandaag jarig, en ik gun haar een plekje op 1 in de top! I count on you! xxx