~8.

Arya
Zonder dat ik eigenlijk wist waarom, ging ik ze achterna. Ik rende minuten achter elkaar door, en ookal waren de roofdier-achtige mensen al lang uit het zicht verdwenen, ik bleef rennen. Na een half uur gaf ik het op, totdat ik een andere geur rook: een bekende. Ik veranderde van richting en stoof tussen de bomen door naar de geur. Wat ik daar zag had ik nog niet kunnen bedénken.
Belle zat daar half tegen een knul aangezakt naar de waterige zonsondergang te kijken. Hoe kón ze?! Ik stootte onbewust een gegrom uit, en de twee sprongen tegelijk overeind en draaiden zich om. Belle's uitdrukking was er een van verwarring, maar de jongen naast haar keek me wantrouwig aan. Hij sloeg een arm om Belle heen; alsof hij haar wilde beschermen. Toen werd mijn beeld scherper, door een adrenaline-stoot, en ik schoot naar voren. Normaal gesproken zou dit wazig zijn geweest: maar door de adrenaline in mijn lijf zag ik alles heel gedetailleerd. Ik zag de jongen Belle van zich wegduwen, omhoog springen en vervolgens barstte hij uit elkaar terwijl er een vacht uit zijn huid schoot. Een halve seconde later sprong ook Belle, en haar slanke lijf gleed soepel door de lucht terwijl ze een grote dikke staart kreeg, en een glanzend witte vacht. Ze kwam met een plof op de grond terecht tussen mij en de knul die een wolf was geworden. Met een schok herkende ik hem. De wolf van vanochtend
Plotseling drongen er weer emoties in me door die niet van mij waren.
Arya, stop! Hij doet niks!
En daarna voelde ik woede, van Adam en Brandon. Ze zeiden: We komen.
Niet veel later kwamem ze aan, en Brandon vloog dit keer zonder waarschuwing op de wolf af. Ik voelde dat Brandon er voor zou zorgen, dat dit de laatste keer zou zijn dat de wolf een zonsondergang zag.