Ommekeer - 181

“Wat? Diana, dat meen je niet!”, zei ik meteen klaarwakker. “Ik kan hem niet verbergen, niet zoals Yue. Hij moet hoe dan ook terug.”
“Maar…”
“Ik zal eerst met hem praten”, zuchtte ik. “Hij moet het begrijpen. Waar is hij juist?” Diana beschreef waar ik het huis kon vinden. “Goed, waarschuw Keylina, vraag of ze probeert tijd te rekken voor mij en Sokka. Ik ga hem halen.” Ik sprong uit bed, kleedde me aan en haastte me weg. Al snel vond ik het huis dat Diana beschreven had. Ik klopte aan.

“Mevrouw Lizzie, kom binnen”, zei een angstige man.
“Hallo. Ik hoorde dat prins Sokka hier is?” Sokka kwam tevoorschijn.
“Oh, Lizzie, jij bent het”, zuchtte hij opgelucht.
“Je zit in de problemen, Sokka”, zuchtte ik. “Kom mee, voor de soldaten wakker zijn.” Ik wendde me tot de bewoners van het huisje. “Jullie hebben er goed aan gedaan me te laten verwittigen.” Ze knikten beduusd, ze waren duidelijk ook behoorlijk geschrokken. Samen met Sokka haastte ik me door het donker terug naar het paleis. Ik leidde hem naar het kamertje dat aan de troonzaal grensde.
“Maar Lizzie, hier komen we niet uit als ze ons betrappen”, protesteerde hij.
“Dat weet ik, dat is ook de bedoeling. Ga zitten.” Verbaasd ging hij zitten. Ik zette me tegenover hem. “Om te beginnen, Sokka, het was dom om hierheen te komen. Hier verwachten ze je juist. Je riskeert meer dan alleen je eigen leven. Hoe dan ook kan ik niet anders dan je straks terug over te leveren aan de soldaten, het enige waar ik je mee kan proberen helpen is hen vragen je niet te hard te straffen.”
“Maar… Alsjeblieft Lizzie, laat me dan op z’n minst mijn familie even zien.”
“Dat gaat niet. Als de soldaten ons dan betrappen is alle hoop voor de oorlog verloren.”
“Op z’n minst Yue dan, ze woont hier toch, ze kan toch overal komen?” Ik keek hem strak aan, ik haatte wat ik nu moest doen.
“Sokka, de vuurnatie heeft deze stam in handen, Yue is dood.”
“Wat? Nee, zeg dat dat niet waar is!”