25. It's like we're living together.

TWENTY FIVE

De volgende ochtend werd ik wakker, met nog steeds een week gevoel. Taylor had heel erg zijn best gedaan om me warm te krijgen, en het lukte hem, zoals altijd. Ik douchte dromerig, deed mijn haar in een knot, smeerde een beetje mascara op mijn ogen en liep de woonkamer in om Hush eten te geven. Toen Hush vredig zijn brokken naar binnen aan het werken was, begon ik een eitje te bakken voor Taylor. Ik wist dat hij dat heerlijk vond, en ik wilde toch iets terug doen.
Na een paar minuten voelde ik twee armen stevig om mijn middel en twee warme lippen die een kus in mijn nek drukten.
Ik glimlachte. 'Hoi'.
'Hé. Wat doe je?'
'Ik maak jouw ontbijt. Alsof we samenwonen'.
Hij grijnsde. 'Wat lief'
Ik glimlachte weer. Taylor aaide Hush over zijn hoofd.

'Oké, jouw beurt'. We lagen languit op het kleed in de woonkamer, voor de openhaard. Taylor had een soort spelletje gevonden in een van de kastjes, en nu vogelden we uit hoe het werkte.
'Juist. Strand of Zee?'
'Hmm.. Zee. Maar alleen als-ie blauw is. Blond of Brunette?', vroeg ik hem. Hij dacht na, haalde zijn hand door mijn haar.
'Brunette'. Hij pakte een kaartje van het kleed.
'Blauw of bruine ogen?'
'Bruin'. Ik was de volgende. Op het kaartje stond het met grote letters.
'Zoenen of knuffelen'.
'Het kan allebei heel fijn zijn', glimlachte hij. 'Café of club?'
'Café. Veel gezelliger, minder hectisch'.
'Helemaal mee eens'.
Hush blafte en liep naar de deur.
'Volgens mij wil hij alweer naar buiten'.
'Zullen we een boswandeling maken?'
'Nu?'
'Ja, als de hond toch naar buiten moet, waarom niet?'

En zo liepen we even later door het bos, hand in hand en met Hush voor ons uit lopend. Taylor had al geprobeerd om een eekhoorntje te vangen, omdat we die zo schattig vonden. Maar hoe snel hij ook was, het arme beestje was sneller. Ik lachte hem natuurlijk niet uit. Ik lachte hem alleen maar toe. Af en toe voelde Taylor de behoefte om mij met mijn mooie bruinlerenjas tegen een boom aan te drukken en me passievol te zoenen, om vervolgens door de lopen alsof hij me niet juist mijn adem had afgenomen.

Die avond kwam ik erachter dat ik al ruim drie dagen over mijn ongesteldheid heen was. Ik maakte me geen zorgen. Totdat mijn moeder belde.
'Zeg Emma, ik wil niet storen.. Maar jullie doet bepaalde dingen wel veilig, toch?'
'Mam, ik-'
'Want ik las in de krant dat er steeds meer meisjes per ongeluk zwanger worden. En ik hoorde van Manon dat jullie niet alleen nog maar onschuldige dingen doen zoals poppenhuisjes bouwen van kaartspellen. Ik wilde het gewoon even zeker weten'
'Oké. Was dit genoeg voor dit ongemakkelijke gesprek?'
'Eh.. Ik geloof het wel. Heb je het een beetje naar je zin daar?'
'Ja, heel erg', zei ik, al iets opgewekter, blij dat ik niet meer met mijn over-tijd probleem geconfronteerd werd.
Nadat mijn moeder had opgehangen, keek Taylor me vragend aan. Hij zat natuurlijk in dezelfde woonkamer als ik, dus hij had het gesprek een beetje kunnen volgen.
'Hoorde ik je moeder nou iets zeggen over zwangerschap? Is je moeder zwanger?'.
'Nee, ze was bang dat ik zwanger zou zijn'
'Maar dat zou onmogelijk zijn, toch?'
'Taylor, niks is onmogelijk. Ik ben bovendien al ruim drie dagen over mijn ongesteldheid heen. Maar het is waarschijnlijk gewoon één of andere rare wijziging in mijn cyclus'
'Maar het zou mogelijk kunnen zijn dat je zwanger was?'
'Ja, dat is altijd mogelijk'
Taylor slikte. Ik besloot bij hem op het kleed te gaan liggen en aaide Hush, die tevreden zijn kop op zijn voorpoten legde.
'Maar laten we daar maar niet vanuit gaan, oké? Het is vast loos alarm'
'En zo niet? Laat je het dan weghalen?'
'Dat weet ik niet. Ik beschouwde dat eigenlijk altijd als moord. Maar als het noodzakelijk is moet het wel, ik bedoel; zie je mij al met 'n baby?'
'Misschien..'
'Maar, Tay! Laten we er gewoon niet vanuit gaan, dan komt alles goed. Mijn moeder maakt zich zorgen om niks. En daardoor word ik ook helemaal panisch. We wachten het gewoon nog even af, voordat we halsoverkop naar de abortuskliniek rijden, oké?'
'Goed plan. Zeg, zit er een spin op je hand?'
Ik keek verschrikt op, en inderdaad. Een gigantische spin bedekte mijn vingers. Ik zwaaide mijn hand heen en weer, maar het leek alsof het beest zich nog steviger vastklampte.
'Rustig, rustig. Hier'. Taylor pakte een onderzettertje en liet de spin erop lopen. Hij waggelde naar het raam, dumpde de spin met onderzetter en al naar buiten en waggelde weer naar het kleed.
'Ik zou later wel zo'n huis willen'. Hij keek me vanonder zijn wimpers aan.
'Ik ook', gaf ik toe. Het was echt heel mooi.
'En ik wil ook wolven rond hebben lopen in de achtertuin, net als hier'
'Hoe weet je dat hier wolven rondlopen? Je hebt er nog geen een gezien'
'Nee, maar er hangen foto's in de koelkast. En dat is duidelijk in deze tuin. Of eigenlijk is het meer een besneeuwd grasveld'
'Waarom hangt het ín de koelkast?'
'Geen idee, eerlijk gezegd'.
'Zullen we ze buiten de koelkast hangen?'
'Doe je best. Ik heb geen zin om te lopen. Eigenlijk zou ik het veel leuker vinden als je hier bleef'. Hij trok me tegen zich aan. Taylor was best wel klef, als je het zo bekeek. Hij kon zijn handen niet van me afhouden, wilde me het liefst elk moment van de dag zoenen. Niet dat ik daar veel problemen mee had, maar toch. Hij was klef, daar kon ik niet omheen.
Net toen hij zijn hand op de vertrouwde plek op mijn onderrug drukte, schrokken we op door het getril van mijn telefoon, die op tafel lag. Het lampje was groen, dat betekende dat er iemand belde.
'Manon?', vroeg ik in de telefoon. Ik ging iets rechterop zitten, maar Taylor liet het er niet bij zitten. Hij ging met zijn handen over mijn rug en langs mijn zij en plaatste kusjes over mijn hele lichaam.
'Ik ben zó blij dat ik hem niet heb teruggebeld! Ik zag hem lopen, in de stad. Hij zocht naar iemand. Ik wilde al bijna naar hem toe lopen, maar toen kwam er iemand anders aan. Hij knuffelde haar, kuste haar kort op haar mond en ze liepen toen samen weg, de Starbucks in'.
'Waar héb je het over?'
'Over Jackson', snikte ze. Taylor wreef nog steeds over mijn armen heen en kuste me in mijn nek. Ik draaide mijn hoofd een beetje bij.
'Rustig. Misschien was het een oude bekende'
'Zoen jij met je oude bekenden?'
'Meestal niet, maar je weet maar nooit'
'Wil je maandag het eerste uur samen met mij spijbelen?'
'Ja'
'Oké. Fijn. Ik heb je echt nodig'
'Kunnen we dan nog even langs de drogist?'
'Waarom?'
'Dat zie je maandag wel'
Ik hing op en draaide me tot Taylor, zodat ik met hem kon doen wat ik wilde.

Gosh. Oké, jullie denken; waar gaat dit heen..
Maar de drama begint als ze uit het huisje zijn. En daarna heb ik waarschijnlijk geen inspi meer. Dus geniet van het verhaal zolang het nog kan.
Ik wil zeven reacties dan ga ik zo snel mogelijk verder. Z.s.m wil zeggen; óf als ik geen huiswerk heb, óf als ik weer genoeg inspiratie heb.
Love!