Epilogue

      'This is not happening, this can not be happening. Not again,' zuchtte Liam naast me en ik gromde. Met samengeknepen ogen keek ik toe hoe Harry voor honderden fotograven stond. Zijn bruine krullen perfect in model gebracht. Zijn donkere wallen weggewerkt met foundation. Zijn groene ogen hard en vermoeid.
      'Well, let me break it to ya, it is, happening, again.' Mijn stem brak aan het eind van de zin en ik wendde mijn blik af. Harry's ademhaling versnelde iets voor hij diep adem haalde en zijn mond opende.
      'We're in love.' Het werd in een opslag stil in de zaal en niemand durfde meer dan adem te halen. Het moment dat de zin tot me doordrong was mijn happen naar adem duidelijk te horen en Harry draaide zich een halve slag naar me toe.
      'We are in love,' gebaarde hij naar mij en keek weer naar de fotograven en journalisten, 'and we have been for a while now.'
      Hij keek nog een keer achterom voor een bevestiging en ik keek naar Liam, die knikte.
      'In fact, I have to apologize. I hadn't had the chance to tell the world first time 'round, so, this is it. Louis Tomlinson and I are in love and happily together.' Het was duidelijk te horen dat iedereen in shock was. Mijn keel voelde kurkdroog en Liam kneep even in mijn schouder.
      Het was alsof iedereen tegelijkertijd begon te praten. Vragen werden op de krullenbol afgevuurd en hij glimlachte. Hij keek ze zaal rond en zijn blik bleef hangen op een man van een jaar of vijftig. Ijn grijze haar had hij naar de zijkant gekamt en hij staarde Harry aan. Ik volgde Harry's blik en de man verplaatste zijn blik naar mij. Zijn helder blauwe ogen stonden nieuwschierig.
      'Why is it that you love him so much then?' Harry's groene ogen vlogen naar de mijne en hij glimlachte afwezig. De vraag van de man was bijna onacceptabel, maar Harry schraapte toch zijn keel. Onbewust zette ik een stap naar hem toe, maar Niall, die aan de andere kant naast me stond greep mijn arm.
      'If you could only see the way he loves me, maybe then you'd be able to understand why I love him so much. And if you'd be able to see how blue his eyes can be when he says he loves me, that would explain about it. And of course we have arguments and it's not always good between us, but I love every little thing about him.
      I love the way his hair is a right mess when he wakes up in the morning and the way his blue eyes never leave my face when I'm reading. I love the fact that he can make me smile, even though I'm not in the mood. I love it when he tries to make me breakfast and ends up burning the eggs or something.
      The ways his hands always seem to find mine to hold on to and the fact that he never, ever fails to make me feel like flying. I love him so much it hurts and sometimes I wonder if he'll ever grow tired of me. But then again, I know for a fact he doesn't 'cause he feels the same about me.'
      Een lange stilte viel over de zaal en zonder nog iets te zeggen boog Harry zijn hoofd, alsof hij wilde bedanken voor hun aandacht. Hij draaide zich naar me toe en glimlachte. Ik knipperde verward met mijn ogen en staarde hem aan.
      'I love you too,' fluisterde ik en een zachte snik verliet mijn lippen. Ik voelde hoe een van de jongens zijn hand op mijn rug legde en me naar voren duwde. Ik stuikelde naar voren en Harry sloot me in zijn armen.
      'I love you. I love you. I love you.'