*16*

We lopen een tijdje door de doolhof aan gangen. ‘we zijn er’ Steve duwt de deur open en ik kijk in een trainingszaal. Er is helemaal niemand. ‘er zijn er een stuk of 20 op dit schip en deze word eigenlijk nooit gebruikt’ verklaard Steve. We lopen verder naar binnen. Hij wijst op de boxbal en ik loop er heen. Ik sla er tegen aan. ‘auww’ roep ik gelijk uit. Steve loopt gelijk op me af en pakt mijn hand. ‘je moet er ook niet met blote handen tegen aan slaan. Ze zijn hard’ hij voelt even of ik niets gebroken zou hebben en kijkt me dan aan. ‘zal ik voor doen hoe je het moet doen?’ ik knik en stap wat naar achter. Steve stroopt zijn mouwen op en doet tape om zijn handen. Dan begint hij tegen de boxbal aan te slaan. Vol verbazing zie ik hoe de boxbal schade begint op te lopen. Voor ik er erg in heb begint zelfs het zand dat er in zit eruit te lopen. Steve stopt en kijkt er even naar. ‘wil je ook proberen?’ even aarzel ik. ‘als je het goed doet, doet het geen pijn’ met dat gezegd loop ik naar een andere boxbal. Voor ik wil slaan pakt Steve mijn handen en doet er tape overheen. ‘nu stoot je met rechts’ ik doe wat hij zegt maar voel gelijk de pijn door mijn hand schieten. ‘richt lager’ ik doe wat Steve zegt maar nu doet mijn linkerhand ook pijn. ‘wacht’ ik bal mijn vuist en ontspan hem een paar keer. Dan voel ik de warmte van Steve’s lichaam achter me. Hij pakt mijn polsen vast. ‘je moet hier slaan’ hij duwt mijn rechterhand naar de boxbal en laat zien waar ik moet stompen. Hij doet hetzelfde met de andere kant. ‘nu jij’ hij stapt weg. Ik zak een beetje door mijn knieën en concentreer me op de boxbal. Dan sla ik hard. Even zijn Steve en ik doodstil. Dan hoor ik hoe Steve moeite moet doen om niet hard op te lachen. ‘lach niet!’ roep ik verontwaardigt uit. Er was helemaal niets gebeurt met de boxbal. Ik loop op Steve af en haal uit. Hij ontwijkt hem lachend en pakt me om mijn middel en tilt me op. Ik slaak een gil. Steve begint nu nog harder te lachen. Hij zet me weer op de grond. We kijken elkaar even met een glimlach aan. ‘als je wilt, kan ik je wel wat leren’ hij buigt naar voor en drukt zijn lippen op mijn voorhoofd. De oh zo bekende warmte stroomt naar mijn hoofd. ‘stoor ik!?’ zo snel ik kan stap ik van Steve vandaan. Niet opletten glijd ik uit over het hoopje zand. Steve ziet het en pakt me snel beet en trekt me tegen zich aan. ‘nee, hoor Sparkel’ antwoordt Steve. Tony grinnikt even.