Chapter 16

Never thought we'd have a last kiss.
      Niall zat met Zayn op een van de banken. Zayn, die zijn blik op de blonde Ier had gefocust glimlachte afwezig. De Ier staarde naar zijn startscherm van zijn iPhone, zonder ook maar iets te doen. Elke keer als het scherm dreigde zwart te worden tikte hij het aan. Hij gaf de impressie dat hij ergens mee bezig was. Hij probeerde niet naar mij en Harry te kijken.
      Liam ijsbeerde heen en weer door de kamer en kauwde nerveus op zijn lip. Ik volgde zijn bewegingen, terwijl ik met mijn duim over de rug van Harry's hand streek. De jongen met de bruine krullen trilde ongecontroleerd en zijn ademhaling was oppervlakkig.
      'Please just sit down Li, you're making me nervous.' Zayn's stem was zacht en toch had Liam het gehoord. De stilte in de ruimte keerde terug en met een verslagen zucht zakte Liam naast Zayn op de bank. Hij ging demonstratief op de armleuning zitten en Zayn steunde met zijn elleboog op Liam's dijbeen. Liam maakte een afkeurend geluidje, maar deed verder niks.
      Ik voelde Harry's blik op mijn gezicht rusten en ik wendde me naar hem toe. Zijn groene ogen waren gevuld met paniek. Ik zuchtte en streek langs zijn wang. Hij sloot zijn ogen en versmolt in mijn aanraking. Zijn hele gezichtsuitdrukking verzachtte.
      Zijn ogen vlogen open toen Liam zijn keel schraapte. 'Why did you think it was a good idea to come out like that?' Zijn stem was hard en mijn adem stokte. Ik voelde Harry naast me verstijven en kneep even in zijn hand.
      'Li,' mompelde Zayn, zonder van zijn telefoon op te kijken. De jongen naast hem gromde iets.
      'It's just- Why?'
      Harry's ogen werden hard en staarde naar Liam. 'It gets just so tiring to keep hiding how much I love him. It gets so hard to hide what you feel Liam, you can understand that, yeah?'
      Zijn woorden waren zacht en toch duidelijk te verstaan. Ondanks de pijn in zijn stem hoopte hij toch echt dat Liam hem begreep. Diep in mijn hart wist ik wel dat Liam het begreep, natuurlijk begreep Liam het. Hij was Liam.
      'I do understand Harry, really.'
      Er viel een gemakkelijke stilte en ik staarde naar Harry. Zijn groene ogen staarde rustig terug. Het voelde alsof hij elk moment uit elkaar kon springen. Zijn ogen stonden wazig en donkere wallen waren onder zijn ogen verschenen. Hij was moe en maakte zich zorgen. Ik kon de angst in zijn ogen zien en probeerde zo goed mogelijk hem gerust te stellen.
      Ondanks alles voelde ik me blijer dan ik me in weken had gevoeld. Eindelijk konden we de wereld de waarheid vertellen en viel er weer een last van mijn schouders. Harry kneep even in mijn hand en zuchtte toen.
      'Aren't you nervous?' vroeg Liam zachtjes toen hij Harry hoorde zuchten. De jongen naast me keek op en knikte.
      'Yeah I am.' Ik glimlachte zwakjes.
      'But, you know what to say yeah?' Harry knikte en weigerde me aan te kijken. Mijn maag kneep even ongemakkelijk samen en een misselijkmakend gevoel overspoelde me. Harry leek oprecht doodsbenauwd.
      Harry knikte, 'yeah, I know.' Hij slikte moeilijk en leunde tegen me aan. Ik wikkelde mijn armen om hem heen en liet mijn kin op zijn hoofd steunen.
      De deur vloog open en stuk voor stuk schrokken we op uit een eindeloze stilte. Een fijne stilte. Mijn hart stond even stil en Harry stond op, zijn hand gleed uit de mijne. Meteen sprong ik op en greep zijn hand weer stevig vast. Het was mijn houvast aan de realiteit. Zijn houvast aan mij.
      'Boys, it's time. Harry, Louis.' Paul keek ons beide even kort aan en sloeg zijn ogen neer. Liam kneep even in mijn schouder en in het voorbij gaan schonken Niall en Zayn ons een bemoedigend knikje. Ik kneep even kort in zijn hand en hij maakte zijn hand los uit de mijne. Zonder me nog aan te kijken liep hij voor me uit en ik volgde hem. Natuurlijk volgde ik hem. Waar hij ging, ging ik. Alsof we met een zijde draadje aan elkaar verbonden waren. Ik kon niet bij hem weglopen, hoe graag ik het ook zou willen.
      'I love you,' mompelde hij haast onverstaanbaar en stapte het podium op. Overal zaten mensen en ik werd bijna verblind door de flitsen van camera's. Harry's hele lichaam trilde, maar hij leek het niet te merken. Hij staarde doods voor zich uit. Zijn adem stokte en ik wilde hem aanraken. Hem knuffelen, zijn hand vast houden en hem troosten, maar het mocht niet. Het kon niet. We mochten geen aanleiding meer geven dat er iets speelde tussen ons, want dat was niet zo. Dat was wat het management had gezegd. Dat was de waarheid, maar die wilde ik niet horen. Niet uit Harry's mond. Niet omdat ze hem de schuld hadden gegeven van dit alles.
      'This- The picuture was a mistake. It was just a stupid joke. There's nothing going on between me and Louis. He is very happy with Eleanor and-' Harry stem stierf weg. Mijn hart leek te stoppen met kloppen. Hij had de woorden gezegd. Er was niks tussen ons en dat was definitief. Alsof het er echt nooit was geweest, in plaats van dat het ons was ingespraat.
      'Larry Stylinson was- is just something the fans made up. Louis and I have never been, will never be, together.' Als in een reflex greep ik zijn arm, die hij van zich af schudde. Hij loog. Dit was niet wat hij had moeten zeggen. Dit was niet wat hij me had toegefluisterd. Dit was niet eerlijk. Harry's adem stokte in zijn keel toen hij zijn gezicht naar me toe draaide. Zijn normaal groene ogen leken hun kleur te zijn verloren. Zijn ogen smeekten, staarden in de mijne alsof hij sorry wilde zeggen, maar het drong niet tot me door.
      'Haz,' fluisterde ik zonder echt geluid te maken. De krullenbol moest he gehoord hebben, maar gaf geen reactie. Hij deed niks. Hij staarde alleen maar voor zich uit, zich zwaar bewust van het feit dat alle camera's op hem gericht waren.
      Larry Stylinson was niet echt, nooit geweest en zou het ook nooit worden. Zijn woorden, niet die van het management. Zijn woorden. Tranen prikten in mijn ogen, dreigden uit mijn ooghoeken te ontsnappen, maar ik beet hard op mijn wang om ze binnen te houden. Harry wendde zich van me af en keek naar alle mensen voor ons. Zijn stem klonk vreemd hees door de ruimte en ik hoorde al niet meer wat hij zei.
      Ik werd uit mijn trance gehaald door Niall, die zijn hand om mijn pols sloot en me het podium af trok.

---
oh my god, I cried writing this and it's not even that sad.
anyway, nog twee of drie hoofdstukjes en that'll be the end.
<3