1.

Altijd had Nathaniel van een afstandje naar haar gekeken. Dit moest wel, aangezien ze altijd een straal van twintig meter tussen zichzelf en het gewone volk hield. Ze leek een heel ander persoon dan hij was. Toch had hij bewondering voor de schoonheid van de stad. De stille schoonheid. Ze hield zich altijd schuil achter haar ouders en tussen de wachten. Hij liep hele dagen met een opgewekte glimlach rond zijn lippen als hij ook maar een glimp van haar had opgevangen.
Vandaag was het echter anders. Het was een zeer zeldzaam evenement. Een bal, ook toegankelijk voor het gewone volk tevens ze zich aan de dresscode hielden. Hij was dan niet de enige, maar hij was blij met elke meter die hij tussen hen overbrugde. Nog altijd geduldig wachtte hij op haar. Het maakte hem niet uit hoe lang dit zou duren. Voor zijn part zou hij altijd blijven wachten.
Nooit had Julia er behoefte aan gehad. Rode rozen, hartjes, dansen in de regen. Het was altijd wat cliché in haar ogen. Liefde was in haar ogen altijd voor anderen en niet voor haar. Haar ouders hadden hier echter een bijdrage aan door haar nooit vlakbij het andere geslacht te laten. Er moest een afstand van minstens 20 meter zijn.
Ze was blij dat ze vandaag de kans kreeg om in contact te komen met jongens. Ze nam echter aan dat deze zouden komen. Anders zou ze licht teleurgesteld zijn. Het idee van dit bal kwam oorspronkelijk van haar. De bestuurders van de stad, waaronder haar ouders zochten een manier om het volk tevreden te houden. Aangezien de belasting de afgelopen tijd flink gestegen was.
Even bleef ze stilstaan om de zenuwen van zich af te schudden en liep nadat ze even diep adem had genomen de balzaal binnen. Haar vingers friemelde een beetje nerveus aan de kantjes van haar jurk en ze keek de zaal door. Om een of andere reden verstomde de zaal en alle ogen waren haar kant op gericht. In een lichte paniek bekeek ze zichzelf. Was ze iets vergeten? Zat haar haar niet goed?
Ze was opgelucht toen de boel weer aardig op gang leek te komen zodra de muziek begon te spelen. Klassieke muziek, waarvan ze betwijfelde of het aansloeg bij het volk. Misschien wisten ze helemaal niet hoe ze hierop moesten dansen.
Op een rustig tempo schuifelde ze een beetje naar de kant van de zaal waar meerdere meisjes van haar klasse stonden. Allemaal te wachten op een eventuele uitnodiging om te dansen. Ze zaten allemaal in hetzelfde schuitje. Zelf mocht ze niet heel lang op het bal blijven, daarom wilde ze graag ten dans gevraagd worden.
Nathaniel had haar eindelijk gezien. Het enige wat hij nu moest doen was de moed opbrengen om op haar af te stappen en zo snel mogelijk. Hij wilde niet dat iemand anders haar voor zijn ogen wegkaapte. Dan zou hij namelijk geen schijn van kans meer maken, of zo dacht hij.
Hij trok even zijn jasje recht terwijl hij een brok in zijn keel door probeerde te slikken. In stilte biddend dat hij geen rood gezicht zou krijgen liep hij op haar af. Hij haalde even geluidloos adem.
“Mag ik deze dans?”
Julia keek naar de jongen die net op haar was afgestapt. Hij had duidelijk zijn best gedaan om er zo netjes mogelijk uit te zien. Zijn donkere haar kleurde mooi bij zijn ivoorkleurige huid.
Ze merkte hoe haar wangen begonnen te gloeien. Als een keurig opgevoed meisje hoorde te doen boog ze even kort naar hem terwijl ze haar jurk vasthield.
“Het zou me een eer zijn.”
Haar stem klonk net zo mooi als hij altijd gedacht had. Hij moest zijn best doen om zijn enthousiasme te onderdrukken en netjes te blijven. Misschien zou hij haar daardoor wel afschrikken.
Voorzichtig pakte hij haar hand vast. Haar hand paste opvallend goed in die van hem en op een rustig tempo leidde hij haar mee naar de dansvloer.
Zijn moeder leerde hem vroeger ooit dat er tijdens het dansen van de man verwacht werd dat hij de dans zou leiden.
Een zachte glimlach was rond haar lippen verschenen. Julia vond het erg vriendelijk hoe voorzichtig en netjes hij haar behandelde. Hij probeerde haar niet te stevig vast te houden en hij lette erop dat hij niet op haar tenen stond.
Ze dansten een liedje lang.
“Wie bent u?”
Vroeg Julia zo vriendelijk als ze was en keek hem met nieuwsgierige groene ogen aan.
“Nathaniel.”
Hij wist natuurlijk al wie zij was. Er gingen altijd wilde verhalen rond over de bestuurders van de stad en vooral hun dochters. Echter wist hij hierdoor nooit wanneer iets waar was.
“Het is aangenaam kennis met u te maken.”
Rustig dansten ze door tot het derde nummer afgelopen was. Hij leidde haar naar de kant van de zaal en kuste haar hand als blijk van bewondering en dankbaarheid voor de dans. Haar wangen werden roze en ze wilde het liefst nog langer blijven zodat ze hem misschien beter leerde kennen. Dit was jammer genoeg niet aan de orde.
“Ik hoop u eens weer te zien.”
Eventjes keek ze verlegen om zich heen of niemand hun kant op keek. Daarna stond ze op haar tenen om een zachte kus tegen zijn wang te drukken. Vervolgens draaide ze zich om, waarna ze weg liep. Om hem vervolgens verdwaasd achter te laten.