Hoofdstuk 11

'Jij hebt een draak?' Ik knikte. Ik voelde dat de maan op mijn haar scheen waardoor het zilver glansde.
'Hoe kom jij in godsnaam aan een draak!?' Ik keek om me heen.
'Alice..?' ook She Wolf keek me verwachtingsvol aan.
Ik haalde mijn schouders op. 'Nou, ik ging een keer met Liam jagen en toen kwamen we haar toevallig tegen. Ik voelde me tot haar aan getrokken en zij liet mij dichterbij. Achteraf kwam ik er achter dat dat eigenlijk heel erg gevaarlijk was, maar dat maakt nu niet uit. Ik heb al een keer op haar gevlogen..' Ik keek rond en zag allemaal ongelovige blikken.
'Waarom heb je dit niet eerder verteld Alice?' vroeg She Wolf.
'Liam zei dat ik het beter tussen ons kon houden.' She Wolf knikte.
'We gaan het er over hebben. Een draak is gevaarlijk om bij je te hebben. Zeker als je probeert om niet op te vallen. Ga maar Alice.' Ik glimlachte en draaide me om. In mijn tent viel ik op mijn bed en viel in een diepe slaap die een paar uur later al weer ruw onderbroken werd.
'Alice... je moet er nu echt uit komen. We moeten nog heel veel doen en we willen voordat de avond valt vertrekken.'
'Laat me nou met rust.. ik lig er pas net in.'
'Ja, ik hoorde dat je ze verteld had over je draak. Misschien was het nu wel een goed moment.' Ik legde mijn kussen op mijn hoofd. Ik wou er nu echt even niets over horen. Liam stootte met zijn neus in mijn zij. Iets waar ik dus echt niet tegen kon. Ik schoot overeind. 'Dat mag je dus echt nooit meer doen!'
'Ik zal het onthouden, dat plekje bedoel ik..' Ik keek hem boos aan en kwam mopperend mijn bed uit. Ik trok mijn leren broek en hesje aan. Terwijl ik mijn schoenen aan het strikken was zei Liam 'Als we gaan, moet je in elk geval je jurk daar over aan. Mensen zullen raar opkijken als ze een meisje in broek enzo zien. Dat is hier niet echt normaal.' Ik keek op. 'Mij best.' Ik was echt in een tophumeur vandaag..
Toen ik buiten kwam, stond daar een heel welkomst comitee.
'We hebben geen tijd voor ontbijt. Je moet ons laten zien waar die draak van je is.' Ik besloot om maar niks te zeggen want ik wist echt niks aardigs te bedenken. We verlieten het kamp in stilte en zo bleef het de hele weg. We renden door de bossen. iedereen had hier een goede conditie. Toen we dichterbij kwamen, ging ik langzamer lopen. Vlak bij de grot draaide ik me om.
'Oke. kunnen jullie hier even wachten? jullie kunnen het wel zien, maar anders maken jullie haar misschien bang.'
Ik zag dat een paar van hen hun lachen nog maar net kon in houden. 'zij bang voor ons?' Ik trok me er verder niets van aan en liep naar de grot toe. Zachtjes floot ik op mijn vingers. Ik zag in het donker een paar gloeiende ogen oplichten. Het zag er best eng uit. Toen helena naar buiten wandelde, hoorde ik achter me iemand schrikken. Het gaf een goed gevoel en ik glimlachte onwillekeurig. Helena duwde met haar kop tegen mijn schouder en ik streelde haar neus en tussen haar ogen. 'Luister eens, er zijn hier nog een paar mensen aan wie ik je wil voorstellen. Je zult ze niks doen he?' Helena keek me begrijpend aan. 'Kom maar.' riep ik naar de bomen.
'Ik weet niet of dat zo'n goed idee is.' Ze waren bang. Ik haalde mijn schouders op en verder naar achter tot ik weer bij de vleugels aangekomen was. Het idee om even te vliegen en het gevoel te hebben dat ik vrij was, sprak me aan. Helena ging liggen alsof ze begreep wat ik wou en ik klom op haar rug. En hoe ging ik haar ook alweer sturen? Helena bleef staan. Ik klom weer van haar af en pakte het touw dat ik altijd om mijn middel had gebonden. Ik maakte sussende geluidjes terwijl ik hem vast om haar kop. Ik zorgde er voor dat ze nog wel haar bek open kon doen. Toen liep ik weer naar achteren en klom weer op haar rug. Ik pakte de twee uiteindes van het touw. Voorzichtig trok ik aan het rechter eind. Het duurde even maar toen begreep Helena kennelijk wat er van haar verwacht werd want ze nam een stap naar rechts. Ik deed hetzelfde met links en liet haar zo een rondje lopen. Vanaf hier zag ik de bange ogen van een paar wolven, dwergen en elfen. Toen trok ik aan de touwen en Helena sprong gelijk omhoog en steeg op. In de lucht probeerde ik het ook met het sturen en ze begreep me. We vlogen en rondje over het bos en ik zag het kamp liggen. Verder weg begonnen de bergen. Daar zouden we overheen moeten. Ik zette de daling weer in en landde weer op dezelfde open plek.
'Zijn jullie er nog?'
'Ja.. ik denk dat ik wel dichterbij durf te komen.' een elfenjongen kwam uit de bosjes gestapt. Helena brieste en ik legde gerustellend een hand op haar snuit.
'Niet doen.' fluisterde ik.
'Het is lang geleden dat ik een draak heb gezien. Valissa heeft ze bijna allemaal uitgeroeid. Ze woonden vroeger in de bergen.' Dit kon mij verder niet zo veel schelen. Ik wou gewoon weten of ik haar nou mee mocht nemen.
De jongen keek me aan en ik verdronk in zijn onpeilbaar groene ogen. 'Weet je zeker dat je haar onder controle kunt houden? Hoe lang oefen je al?'
Ik twijfelde even 'Ongeveer 4 dagen.' Hij knikte. 'Dat dacht ik al. Draken leren snel, en je bent nog neit zo ver. Als je wilt kunnen we vandaag wel samen trainen. We waren toch al van plan om een dag later te vertrekken.'
Ik keek hem verward aan. 'Ik dacht dat alleen mensen van adel wisten hoe ze met draken om moesten gaan ofzo.. Dat zei Liam tenminste.'
Hij glimlachte 'dat klopt, Ik ben ook van adel. Ik ben de prins van de elfen. Door de mensen in dit land wordt het niet als adel geteld, maar draken waren er al eerder dan mensen en ze gaan af op geur. Toch moet je nog wel een klik met een draak hebben hoor. We gaan het even melden in het kamp.'
In plaats van dat wij helemaal terug liepen, liep de rest van de groep alleen terug en zou het melden, dus wij konden gelijk beginnen met de training. Het ging de hele dag door. Hoe ik snel op haar rug moest klimmen. Hoe ik moest sturen. Kijken of Helena hem ook toe liet in zijn buurt. Rond middendag waren we allebei toe aan iets te eten. We zochten snel wat eten en gingen in de zon zitten.
'Ik denk dat het wel goed komt.'
Ik zei niks.
'Weetje wat ik wel zou willen proberen, of ik ook op haar rug mag. Met jou er bij natuurlijk.' voegde hij er snel aan toe.
Ik sloot mijn ogen. 'Waarom wil je dat proberen?'
'Omdat het handig zou zijn als we het kasteel aan vielen en omdat vliegen nou eenmaal verslavend is.'
'Had jij een draak?'
Hij knikte. Ik kon het niet zien, maar ik wist dat hij knikte. 'Ze is gestorven toen mijn dorp werd aan gevallen door Valissa.' Ik kon de pijn in zijn stem horen.
'We gaan het proberen.' Ik stond op en hielp hem overeind. 'Ik weet je naam eingenlijk niet eens.' Hij glimlachte. 'Ron.'
'Ron?' Ik moest glimlachen.
'Is daar iets grappigs aan?'
'Nee, maar ik had gewoon iets speciaalers verwacht.'
'Ronaldio wel goed dan?'
'Oh, in dat geval. Kom we gaan het proberen.'
We liepen samen naar Helena toe. Ik klom moeiteloos op haar rug. Ik begon mijn spieren wel te voelen, maar dat maakte niet uit. Toen ik zat streelde ik voorzichtig haar hals. Ze was inmiddels gewend geraakt aan Ron, maar toen hij probeerde op haar rug te klimmen werd ze toch even zenuwachtig. Uiteindelijk lukte het. Helena liep onrustig een rondje, maar ik had haar snel weer onder controle.
'Laat haar maar opstijgen.' Toen Helena zich afzette voelde ik zijn armen om mijn middel.
'Dit is zo lang geleden.' hoorde ik in mijn oor. Toen voelde ik zijn armen van mijn middel glijden en hij spreidde ze wijd uit. Ik glimlachte. Hij pakte mijn handen van de touwen 'Ze kan het wel even alleen.'
We zaten daar met z'n tweeen. Boven in de lucht met onze armen wijd. Ik voelde me heerlijk vrij.

'We zullen iedere dag moeten trainen als we onderweg zijn. Misschien kan ze ook nog vuur spuwen.' Ik keek hem verbaasd aan. We waren bijna weer bij het kamp.
'Dat zou handig zijn hoor.'
In het kamp haalde ik mijn eten en ging bij Liam zitten.
'Hoe was draken training?'
'Wel leuk.'
'Oh...Luister, ik wil de eerste zijn die het je verteld.' Ik keek hem aan. 'Thomas is ontsnapt. We kunnen hem nergens vinden.'
Ik haalde mijn schouders op.
'Het maakt je niet uit?'
Ik dacht even na. 'Nee, eingenlijk niet.' en het was de waarheid. Het deed me niets. Ik was niet verdrietig of boos, maar ook niet blij voor hem.
'Nou ja, in elk geval. We vertrekken morgen vroeg. Echt vroeg.'
'Oke.' Ik was er klaar voor.