Deel Een: Vierentwintig

“En nu wil ik weten hoe het zit met dat tijdschrift.” Louis stond wijdbeens en met zijn handen in zijn zij voor me, en keek me aan met een dwingende blik. Zuchtend zette ik het volume van de tv zachter.
“Tijdschrift?” vroeg Liam verbaasd. “Wat voor tijdschrift.”
“Ik vond vanmorgen een meidentijdschrift in een doos onder Harry’s bed. En die doos zat vol met nog meer van die tijdschriften, en stapels romantische huil-meiden-films,” vertelde Louis, zonder zijn blik van mij af te wenden.
“Dude, het is niks. Ik was die doos allang weer vergeten,” bekende ik.
“Waarom was die doos daar uberhaupt, Harry?” vroeg Zayn. Ik haalde mijn schouders op en mompelde iets onverstaanbaars.
“Wat zei je?” vroeg Niall. Ze bogen allemaal een beetje dichter naar me toe.
“Ik zat in een soort liefdesdip,” mompelde ik nog een keer. Een kort moment waren de jongens stil. Als in, echt stil. Je kon een speld horen vallen. En toen begonnen ze allemaal door elkaar heen te schreeuwen. Ik verstond er niets van, maar ik had een idee van wat ze zeiden: wie heeft Harry Styles ontvoerd en er een alien voor in plaats gezet?
“Jongens!” onderbrak ik ze. Ze waren abrupt stil en keken me aan. “Echt, ik ben er overheen.”
“Dankzij Tess, zeker,” grijnsde Zayn.
“Nee, niet dankzij Tess. Of eigenlijk wel, maar niet op de manier die jullie bedoelen. Dankzij Tess heb ik me beseft dat ik me aanstelde.” Ik durfde ze nauwelijks aan te kijken.
Opeens voelde ik een heel stel armen om me heen. Heel even verstijfde ik, maar toen merkte ik dat ik gevangen zat in een groepsknuffel.
Man, wat hield ik van deze mafketels.

Tessa B. NaviszenDe afgelopen twee weken was ik afschuwelijk zenuwachtig geweest. Het was bizar hoeveel zenuwen een mens in zijn lichaam kan hebben op hetzelfde moment. Ik was af en toe zo erg, dat mijn moeder me geergerd vroeg of ik mijn zenuwen alsjeblieft in mijn kamer wilde dumpen, en dan pas beneden komen. En dat was heel vreemd, want mijn moeder was in feite nooit geergerd. Mijn vader vond het wel grappig, die nervositeit.
“Ben je bij elke jongen zo zenuwachtig?” plaagde hij dan. Vervolgens wierp ik hem een geirriteerde blik toe, waarna hij deed alsof hij met een sleutel zijn mond op slot deed en de sleutel weggooide. Die scene was haast nog vaker voorgekomen dan de scene met mijn zusje. Mijn zusje had geen flauw benul wat er met me aan de hand was, aangezien niemand het haar had verteld. Waarom? Geen idee. We deden het gewoon niet.
In elk geval was Louise’s verklaring voor mijn gedrag ‘ze is vast ongesteld’. Volgens haar zou ik dat dus twee weken lang zijn, maar ach, wist zij veel. Ik kon er wel om lachen.
Mijn vriendinnen had ik niets verteld. Tenminste, niet de waarheid. Ik had verteld dat ik een jongen op internet ontmoet, en dat hij in Engeland woonde. Ze waren uiteraard enorm enthousiast, en wilden hem ontmoeten, waar ik vervolgens snel en hard ‘nee’ op antwoordde. Elke keer bloosde ik dan, en zei nog een keer nee, maar dan rustiger. Ik kreeg dan een paar vreemde blikken toegeworpen, maar dan haalden ze hun schouders op. Ze waren dan ook wel wat gewend van mij.
“We zijn er bijna, we zijn er bijna,” zong mijn vader plagend. Ik rolde met mijn ogen en keek weer uit het raam, waar het landschap voorbij zoefde. We waren onderweg naar het vliegveld, waar Harry over een uurtje zou landen. Ik was dood-, maar dan ook doodnerveus, maar ik wist het enigszins te verbergen voor mijn vader.