005

Ik opende mijn ogen en kneep mijn ogen toe voor het felle licht. Ik rekte me uit en sprong uit mijn bed, letterlijk. Ik pakte vlug een setje kleding uit koffer en kleden me vlug om. Ik zuchtte mijn haar was een ramp, ik snelde naar de badkamer en bekeek mezelf in de spiegel. Mijn lange donker rode haren stonden alle kanten op en er zaten ook een heleboel klitten in. In de spiegel ontmoette ik een paar smaragd groene ogen, ik was zeer blij met deze kleur ogen, immers was groen mijn lievelings kleur. Ik kamde mijn haar, maar tot mijn spijt wist ik niet wat er mee aan moest, los of vast, in een staart of in een vlecht. Waarom waren er überhaupt zoveel keuzes? Dat maakte het alleen maar moeilijker. Ik liet mijn haar maar los, maar voor de zekerheid deed ik een elastiekje om mijn pols. Tot mijn verbazing was deze kleding keuze goed geweest, ik had het namelijk in een waas uitgekozen.

Perfect! Ik liep de badkamer uit en griste mijn tas van ergens van de grond. Ik ging weer naar beneden om te ontbijten. Ik plofte neer op een stoel met mijn ontbijt en begon aan mijn ontbijt te knabbelen. Ik pakte de Daily Prophet en ik begon er in te bladeren. Er stond niet veel in, alleen de voorkant van de krant trok mijn nieuwschierigeheid. Er stond op het groot een teken op van voldmort, er was iemand vermoord, maar wie? Het was na het quidditch toernooi gebeurt, dat verbaasde me niks. Het ging er ruig aan toe met die Death Eaters. Vandaag ging ik mijn schoolspullen kopen!! Echt, zo cool. Toen uiteindelijk bij de Daigon Alley was uit gekomen, keek ik mijn ogen uit. Ik wist dat dit hier was, maar dat het zo mooi was, natuurlijk wist ik dat niet. Alleen moest ik nu nog de spullen vinden, er stond dat ik geen school kleding hoefde te kopen, dat ik in gewone kleding naar die school mocht gaan. En dat ik ze dan op school kreeg, als we wisten in welke afdeling ik zat. Ik weet niet in welke afdeling ik wil, ik bedoel ze hadden allemaal zo zijn voor- en nadelen. Inmiddels had ik al mijn schoolboeken, ja dat waren er veel (twee jaar schoolboeken, want ik moest extra les krijgen omdat ik drie jaar te laat was), dus ik stond netjes in de rij te wachten. Tot dat er een of andere mens me aan de kant duwde en voor me in de rij ging staan. Dag leuke dag, hallo aso. Ik tikte op haar schouder, ze was net zo groot als mij, alleen waarschijnlijk ouder. Ze keek me arrogant aan. 'ja?' zuchtte ze. 'Wil je alsjeblieft achterin de rij gaan staan, ik stond hier namelijk, net zoals de rest, netjes te wachten. Voordringen helpt echt niet hoor.' Zei ik en glimlachte. 'Wie denk je wel niet wie je bent, om zo tegen mij te praten.' viel ze tegen mij uit. 'En wie mag jij wel niet zijn? Een weasly soms? rood haar, lelijk, tweede hands kleding. Overduidelijk een Weasly.' zei ze en keek me lelijk aan. 'Nee, ik ben Lily Ambrosius, ik doe te minste geen lagen make-up op mijn lelijkheid te verbergen.' zei ik nu arrogant, als zij dat kon, kon ik dat ook. Snoof boos en hefde haar kin, ineen keer dwaalde haar blik af van mij. Ik volde haar blik en zag dat ze naar Draco staarde, ik grijnsde nu wist ik waar ik haar mee terug kon pakken. Ik zwaaide naar Draco. Hij keek me ff raar aan, maar kwam toch naar me toe. 'hey!' zei ik en knipoogde naar hem. Hij sloeg een arm om heen. 'Ik hoorde dat je toch anders bent dan ik dacht, Lily.' zei hij zwoel, ik moest bijna kosten. Ik keek arrogant naar het meisje voor me en grijnsde. Ze liep boos weg en keek me nog een keer dreigend aan. Ok, nu ze weg was moest ik ook af van Draco. Ik maakte zijn arm los die om mijn middel lag en zette een stap naar links. Nu zat er ongeveer een meter tussen ons, stukken beter. 'Wat is er Lily? durf je niet je gevoelens te openbaren voor mij?' ik keek hem raar aan en schudde mijn hoofd. 'Welke gevoelens? mijn haat gevoels?' vroeg ik en lachte bitter. 'ik zweer dat je net naar me knipoogde.' ahh, bloody hell, daar had hij gelijk in. Ik zuchtte. 'Hoe weet jij trouwens, dat mijn echte naam Lily is?' vroeg ik hem, toen ik wat nadacht was het al duidelijk: zijn vader. 'Ow, gewoon, omdat ik dat weet.' draaide hij erom heen. 'Trouwens nu zal je, net als je opa Merlin, ook in Slyntherin komen. Ik kan niet wachten.' Grijnsde hij, ik rolde met mijn ogen. 'dat weet je niet, misschien kom ik wel in gryffindor, Malfoy dan kun je nog héél lang wachten.' zei ik en rekende af, Malfoy volgde me weer toen ik uit de winkel liep. Er liepen een groepje mensen langs wat blijkbaars Malfoy's aandacht trok, hij was gewoon echt vervelend. 'hé! Finnigan! Er zijn hier geen Ierse pubs! Ga naar waar vandaan hoort!' riep hij naar een meisje en een jongen. Ik pakte een stuk papier en sloeg tegen Malfoy's achterhoofd aan. 'AW! waar was dat voor nodig? mudblood?!'siste Malfoy nu pissig naar mij. 'Malfoy laat hun met rust en ga lekker naar slyntherin vriedjes. We weten al dat jij denkt dat je geweldig bent.' zei ik en duwde Malfoy weg, Mafloy liep stampvoetend weg en keek het meisje en de jongen nog een keer lelijk aan. 'Sorry van Malfoy, hij weet niet hoe hij zich moet gedragen in de buurt van andere.' zei ik en lachte. 'Bedankt, ik ben Seamus Finnigan en dit is mijn tweeling zusje Olive Finnigan.' Zei de jongen met het schattige ierse accent, zijn zusje glimlachte naar me. 'Zijn jij en Malfoy bevriend? Is hij je vriendje?' Vroeg ze met ook zo'n schattig Iers accent. Ik lachte tewijl zij mij niet begrijpend aan keken. 'Nee, hij is niet mijn vriendje en dat zal ook nooit gebeuren. Ik denk dat hij me stalkt, ik kom hem overal tegen.' zei ik en haalde mijn schouders op. Seamus zuchtte, volgens mij opgelucht. 'Kom broer, je kan hier nog uren staan kwijlen, maar onze schoolspullen staan te wachten.' zei ze en trok haar broer mee en rolde met haar ogen. Ze zwaaiden nog gedag en verdwenen tussen de mensen massa. Ik slenterde verder en keek naar de verschillende etalages. De een met uilen de ander met quidditch spullen, maar geen wands. Ik zuchtte, misschien had ik aan hun moeten vragen waar Ollivanders was, dom, dom,dom. Uiteindelijk na heel veel geslenter en gezoek, vond ik de winkel toch. Ik was er blijkbaar gewoon voorbij gelopen. Ik stape de winkel binnen en ik keek mijn ogen uit, honderde, duizende doosjes met waarschijnlijk wands. Ik liep naar de balie en drukte op een belletje ofzo. Ineen keer stond er een man voor me, Ollivander? 'Hallo jonge dame, jouw gezicht heb ik hier nog nooit eerder gezien. Hoe heetje?' vroeg Ollivander en glimlachte vriendelijk. 'Lily Ambrosius.' antwoorde ik. Zijn ogen werden groot, als ze niet nog groter werden rolde ze er nog uit. 'Ik heb hier geen Ambrosius voor jaren gezien. Ik dacht dat de familie was uitgestorven. Ik heb de perfecte wand voor je, jongedame. Hij is namelijk van Merlin Ambrosius geweest.' zei hij en begon alle doosjes af te zoeken, hij vond hem uiteindelijk. Hij liep naar me toe en overhandigde mij het doosje. Ik opende hem en bekeek de wand. 'Hij is 24 centimeter lang, hij is gemaakt van oak en de kern is gemaakt van phoenix feather en hij is erg flexibel. Hij is erg speciaal en krachtig, probeer hem maar uit. De wand voelde vertrouwd aan, dus ik zwaaide een keer met hem. Alles wat in de winkel stond was verdwenen, bloody hell hoe deed ik dat? Ik zwaaide vlug nog een keer met de wand en alles stond weer terug op zijn plek. 'Ik denk dat ik de nieuwe eigenares heb gevonden van deze wand.


Sorry dat ik niet alle personages er nog niet heb ingestopt,
Ik beloof dat de jouwne in de volgende komt, XblackXnekoX.
reacties!!
dat zou ik warderen.
xxx
MissCarrot