Schrijfwedstrijd Ludwig || Opdracht 1.
Verslagen zat ik bij de steen; een stomme grafsteen, waarin zijn naam was gekerfd. In stilte zat ik daar, vol ongeloof, naar de grijze steen te staren. Alsof ik hem, door het kijken naar een steen, terug kon krijgen in mijn leven. Natuurlijk wist ik dat het niet kon, maar wat moest ik anders. Gewoon verder leven? Alsof er niets was gebeurd en hij niet had bestaan?
Voor de zoveelste keer las ik de woorden die zich op de steen bevonden:
Ter nagedachtenis aan:
Kevin Joel Richards
22-04-1986
13-11-2012
Rust in vrede
Kevin Joel Richards
22-04-1986
13-11-2012
Rust in vrede
Zo jong was hij nog en toch was hij er niet meer. De man van wie ik zoveel had gehouden en van wie ik nog steeds hield. Niet eens gestorven doordat hij ziek was. Hij was vermoord en er was iets wat het nog veel erger maakte; het was mijn eigen man, Jason, die hem had vermoord.
Nog steeds kon ik het niet bevatten, maar het was wel mijn eigen schuld. Ik was en bleef degene die overspel had gepleegd en naast mijn eigen man, het bed met een ander had gedeeld.
Had ik de brieven, die van Kevin kwamen, maar beter opgeruimd. Waarom had ik ze in mijn nachtkastje bewaard en had Jason ze nou moeten vinden?
Na mezelf nog een hele tijd met vragen en verwijten te hebben gepijnigd, begon het erg koud te worden. De wind blies mijn haren in mijn gezicht en suisde door de bomen. Een rilling trok door mijn hele lichaam. Ik trok mijn jas beter dicht en deed mijn kraag omhoog tegen de gure wind, die zo plotseling op was komen zetten.
Het was ook al eind november en de winter zat er aan te komen. Na nog één blik te werpen op de grafsteen verliet ik de begraafplaats en liep ik richting mijn huis.
De laatste dagen kwam ik daar niet graag en zocht ik overal afleiding. Na de dood van Kevin had ik nog niet met Jason gesproken. Hij had nog geen woord gezegd over de moord en zo had ik op mijn plaats nog niet over het overspel gesproken, dat ik had gepleegd.
Zodra ik de straat inliep, voelde ik mijn hart meteen weer in mijn keel kloppen. Ik begreep niet waarom ik Jason niet durfde te zien. Het leek wel alsof ik nooit iets voor hem had gevoeld.
Dat ik overspel had gepleegd, toonde waarschijnlijk al erg veel. Toch hield ik ook nog steeds van Jason, maar dat hij Kevin had vermoord… Daar kon ik met mijn gedachten nog steeds niet helemaal bij. Oké, waarschijnlijk was ik ook boos geworden als mijn man met een andere vrouw in bed had gelegen, maar om haar meteen te vermoorden.
Tien seconden lang stond ik tellend voor de deur. Om vervolgens zo zacht mogelijk de deur open te doen en de hal in te stappen. Langzaam ontdeed ik me van mijn jas en schoenen en liep ik naar de woonkamer. Toen ik in de deur opening stond, richtte Jason zijn blik op. Een kleine begroeting verliet mijn mond en hij knikte naar me.
Hoewel de moed me alweer voor een groot deel in de schoenen was gezakt, nam ik toch tegenover hem plaats aan de ruime eettafel. De eerste vijf minuten staarde ik nietszeggend naar Jason en waar hij mee bezig was, maar toen dat me begon te irriteren, besloot ik dat het tijd werd om te praten. Écht te praten.
‘Jason?’ Langzaam richtte hij zijn blik op en keek hij me vragend aan.
‘Wij weten beide dat jij degene bent die…’ Even viel ik stil. ‘Dat jij degene bent die Kevin heeft vermoord en ik…’
Plotseling onderbrak Jason me en begon te praten.
‘Ik heb hem vermoord en daar zal ik inderdaad schuldig aan blijven, maar jij hebt daar helemaal niets mee te maken. Je hoeft er helemaal niets over te weten en je moet je niet met mijn zaken bemoeien.’
‘Nou, ik heb net zoveel recht op de waarheid als dat jij die hebt,’ zei ik. Zijn staalblauwe ogen doorboorden de mijne en ik moest moeite doen om hem aan te blijven kijken.
‘Je hebt er niets mee te maken en ik wil ook niet dat je er verder naar vraagt,’ zei hij, terwijl de woede in zijn stem te horen was.
‘Het is grotendeels mijn schuld dus ik heb het recht om het te weten,’ kaatste ik woedend terug.
‘Het is jouw schuld niet. Het is mijn schuld en dat zal het ook altijd blijven en verder wil ik het er niet meer over hebben,’ zuchtte hij.
‘Toch moet ik het weten. Mijn man heeft nog steeds mijn minnaar gedood en ik wil weten wat er is gebeurd…’ De woede die eerder in mijn stem te horen was geweest, was nu veranderd in verdriet.
‘Je wat?’
‘Doe niet alsof je van niets weet. Je hebt de brieven toch gelezen? Dan weet je ook dat ik naast jou het bed ook nog met een andere man heb gedeeld.’
Nadat ik dit heb gezegd, keek hij weg en staarde nietszeggend naar een bepaald punt van de tafel. De seconden tikten weg en ik bestudeerde hem vanonder mijn wimpers. Wist hij dan echt van niets? Natuurlijk wist hij het, waarom had hij anders Kevin vermoord.
Geleidelijk aan ontwikkelde zich een grote haat diep in me voor de persoon, die recht tegenover me zat.
Na een paar minuten hield ik het niet meer uit en schoof ik de stoel waarop ik zat naar achteren. Ik wilde woedend weglopen, maar Jason hield me tegen.
‘Van de relatie tussen jou en Kevin heb ik nooit iets geweten,’ mompelde hij terwijl hij naar zijn schoenen staarde. ‘Ik hoor nu eigenlijk boos op je te zijn, omdat je me hebt bedrogen. Toch ben ik zelf ook niet altijd even trouw geweest. Ik heb Kevin namelijk om het leven gebracht, omdat hij me betrapte toen ik met zijn vrouw in bed lag.’
De tranen rolden over mijn wangen. Jason was óók vreemd gegaan.
Nog steeds staarde hij terneergeslagen naar zijn schoenen.
‘Kijk me aan, Jason,’ fluisterde ik.
Langzaam richtte hij zijn blik op en zijn staalblauwe ogen ontmoeten de mijne weer en ze waren gevuld met tranen.
Er zijn nog geen reacties.