Deel Een: Drieentwintig

“Waaaah!” schreeuwde iemand in mijn oor. Geschrokken vloog ik overeind en keek gedesorienteerd om me heen. Iemand lachte en ik knipperde verbaasd met mijn ogen.
“Louis!” zei ik boos toen ik het silhouet herkende als niemand minder dan Lou.
“Sorry, curly,” lachte hij. Ik gaf hem een stomp tegen zijn arm. Het had nu waarschijnlijk toch geen nut om nog in bed te blijven liggen, dus sloeg ik de deken van me af.
“Je word bedankt, ik ben hartstikke moe,” mopperde ik. Louis grinnikte en gooide een broek naar me toe. “Wat deed je hier eigenlijk?” bromde ik nieuwsgierig.
“Je moet over tien minuten klaarstaan, we hebben zometeen een signing,” vertelde hij.
“Wat?” brulde ik. Ik greep de broek van de grond, waar hij ongelukkig terecht was gekomen, en rende naar de douche. Eigenlijk had ik er geen tijd voor, maar als ik twee minuutjes mezelf kon afspoelen, was het goed genoeg.
Na die twee minuten haastte ik me terug naar mijn slaapkamer, waar Louis een tijdschrift omhoog hield.
“Wat is dit?”
Ik herkende een van de meidentijdschriften die ik las in de periode dat ik me zo down voelde en ik werd een beetje rood. “Niet nu,” zei ik. “We hebben een signing.”
Ik schoot in mijn kleren, griste het tijdschrift uit Louis hand en gooide die terug in de doos, die ik weer onder mijn bed schoof. “Niet meer in mijn persoonlijke spullen snuffelen, alsjeblieft.”
Ik ging snel weer terug naar de badkamer, waar ik mijn tanden poetste en mijn haar een beetje in model probeerde te brengen. De krullen sprongen vrolijk terug als ik er een borstel doorheen haalde.
Zuchtend legde ik de borstel weer neer, beseffend dat het toch geen nut had. In mijn slaapkamer greep ik Louis’ hand en sleurde hem mee naar beneden, waar iedereen –behalve Zayn, die was waarschijnlijk nog bezig met zijn haar- op ons stond te wachten.
“Lekker geslapen?” grijnsde Niall. Ik knikte.
“Eigenlijk wel.” Ik pakte de beker thee aan die Liam me aanreikte en klokte hem leeg.
“Zayn!” riep Louis naar boven. “Nu beneden komen, John wacht al op ons!” Op dat moment klonk het geluid van een toeter en ik wierp een blik naar buiten. Daar stond inderdaad de zwarte auto van John al te wachten op ons.
Gedender op de trap liet ons weten dat Zayn naar beneden sprintte, en een seconde later stak hij zijn bruine hoofd om de hoek. “Nou, waar wachten we dan nog op?”
“Jou,” mompelde Niall. Zayn hoorde hem niet, of anders deed hij alsof. In elk geval gniffelden wij stilletjes en volgden Zayn, die, vreemd genoeg, vrolijk voor ons uit huppelde.
“Waarom ben jij zo vrolijk?” vroeg Niall. Zayn haalde zijn schouders op.
“Ik had een grappige droom. Harry’s krullen vielen jou aan en aten je op. Jij bleef maar ‘nee, nee, pak dan mijn hamburger maar!’ schreeuwen, maar de krullen luisterden niet. Ze aten eerst jou op, en toen pakten ze de hamburger. ‘Jammer, Niall was toch lekkerder,’ zeiden ze.”
We schoten allemaal in de lach, behalve Niall. “Echt?” piepte hij. Hij ging voor de zekerheid een eindje bij me weg lopen.
“Wees voorzichtig, Niall. Ik voel dat ze weer honger krijgen,” plaagde ik.
“Niall, het was gewoon een grapje,” stelde Liam hem gerust. Niall snoof.
“Dat wist ik wel.” Hij kwam weer naast mij lopen, hoewel hij achterdochtige blikken op mijn haar bleef werpen.