10.1

Pov Samira.
De dagen waren snel voorbij gegaan en het was alweer tijd om terug te gaan naar Barcelona, hoewel ik blij was om Amber en Samir weer te zien deed het me ook pijn om afscheid te nemen van me familie in Nederland, hoewel ik geen afscheid van me moeder heb genomen viel het wel zwaar om afscheid van Jelano en me tante te nemen. Jelano kon het niet accepteren dat ik weer naar Barcelona ging en toen ik me koffer inpakte wou die er in gaan liggen zodat die meekon. Nu waren we onderweg naar het vliegveld en waren we over ongeveer twee uur alweer in Barcelona en was er niks meer te merken van het weer in Nederland want wij konden genieten van enorm veel zon in Barcelona, ookal wist ik dat ik Ibrahim weer minder ging zien doordat die weer moest trainen en de vakantie over was en dus ik misschien ook wel vaak alleen zou zitten. Naja alleen,zonder Ibrahim dan maar dat kon ik wel overleven aangezien ik wel Samir en Amber om me heen had. Terwijl we richting de gate liepen om op het vliegtuig te stappen voelde het anders, niet negatief anders maar positief anders. Ik verliet voorgoed Nederland en dus ook mijn jeugd, het losse zijn en niet kunnen binden aan èèn jongen. Dit keer kon ik dat wel, en wat voor jongen. Een geweldige voetballer, liefdevol en respectvol voor iedereen kon alles begrijpen en was geweldig met kinderen. Terwijl Ibrahim me hand pakte en me een kus op me wang gaf schrok ik op uit gedachte.''Ik hou van je''zei ik terwijl ik hem een kus teruggaf. "Ik ook heel veel van jou."Zei hij terwijl we samen het vliegtuig instapte. Ik voelde me gelukkig met hem en kon niet wachten tot we weer in Barcelona waren, mooi weer en weer lekker op het strand kunnen liggen. Terwijl we in het vliegtuig zaten en de mensen binnenliepen bleef Ibrahim niet onopgemerkt en gek genoeg wende ik daar snel aan, ik wist dat als ik in een vliegtuig zou zitten op straat zou lopen mensen mij ook zouden gaan herkennen. De hele reis vroegen mensen aan Ibrahim een handtekening en of ze op de foto mochten en Ibrahim stemde uiteraard toe en dus vloog de tijd ook snel voorbij en voor we het wisten zaten we weer in Barcelona en kwamen Amber en Samir ons ophalen op het vliegveld. Toen we het vliegtuig uitstapte en de hal doorliepen richting Amber en Samir stonden er al genoeg fotografen. "Goh we blijven niet onopgemerkt."Zei Ibi met een lach op zijn gezicht terwijl die werd aangesproken door de pers. ''Is het waar dat je je vriendin bij haar moeder weg hebt gehaald." Vroeg een journalist. Toen ik die vraag hoorde besloot ik meteen in het gesprek te bemoeien."Dat is absoluut niet waar, ik heb zelf de keuze gemaakt en het enige wat Ibrahim gedaan heb is me gesteund in mijn keuzes zoals een vriend dat doet."Zei ik. "Dus Ibrahim heeft je nergens toe gedwongen zoals jou moeder wel zei."Zei de man. "Dat heeft hij niet gedaan, ik heb me eigen keuzes gemaakt en hij steunde me, hij zou mij nooit bij mijn ouders weghalen maar mijn ouders moeten mij en Ibrahim accepteren, ik ga met een voetballer en ja hij is bekend maar dat betekent niet dat we niet gelukkig kunnen zijn'" Zei ik. "Oke bedankt voor je reactie."zei de man. "Graag gedaan"Zei ik terwijl ik samen met Ibrahim hand in hand wegliep. "Dat heb je goed opgelost."zei hij terwijl die me een kus gaf. "Mensen moeten de waarheid leren kennen hoe moeilijk dat voor bepaalde mensen ook is, wij horen bij elkaar en blijven bij elkaar, zolang mijn moeder dat niet respecteert is dat haar probleem."Zei ik. Terwijl we de inkomsthal binnenliepen zag ik Amber al snel staan, Ik rende op haar af en gaf haar een dikke knuffel waarna de emoties hoog opliepen, ik had me beste vriendin gemist. Ze was als een zus voor me, familie en familie kan je nooit lang alleen laten als de band goed is. Ook Samir en Ibrahim vonden elkaar al snel en hadden de grootste lol. Terwijl ik uit de omhelzing met Amber kwam was het ook tijd om Samir te begroeten. "En jou heb ik ook gemist hoor."zei ik lachend terwijl ik hem ook stevig omhelsde. "Ik jou ook hoor, ook al was het wel even genieten met Amber."Zei hij met een lach en een wenkbrauw wiebel."Zolang je maar in je eigen bed heb geslapen."Zei ik lachend. Terwijl we richting de hal liepen waar we onze bagage konden ophalen voelde het compleet, dit word mijn leven, een leven als voetbalvrouw in Spanje en ik ben daar gelukkig mee, natuurlijk zal ik niet altijd even blij zijn met alle aandacht die ik zou krijgen maar ik deal er mee want Ibrahim is wel de ware voor mij en dus moest ik dealen met zijn populariteit maar ik maakte daar geen probleem van ook al deden mijn ouders dat wel ik weet dat ik van hem hou zoals hij is, hij is geweldig op de manier hoe hij is.