• Eyes 020

Ik gooi mijn tas over mijn schouder en stamp boos achter hem aan. ‘Wie denk jij wel niet dat je bent?’ ruw trek ik aan z’n schouder, en hij kijkt me minachtend aan. ‘Wat wil je nou van me dan?’ vraagt hij met een zwaar Marokkaans accent. ‘Ik wil dat je me met respect behandelt, zoals je iedere vrouw zou horen te behandelen!’ schreeuw ik kwaad naar hem toe, ik ben helemaal klaar met deze gozer. ‘Ik. Moet. Jou. Met. Respect. Behandelen?’ komt er spottend uit. ‘Ja, is dat soms al teveel gevraagd voor meneer?’ Kwaad kijk ik hem aan, hij moet echt oppassen anders is hij nog niet jarig. ‘Waarom zou ik iemand met respect behandelen als ik diegene mij ook niet met respect behandelt?’ Wacht, even. Wat zegt hij nu? ‘Ik behandel jou niet respectvol? Volgens mij ben ik hier degene die jou in je waarde laat, ik ben niet degene die niets aardigs uit z’n mond kan krijgen.’ Ik zet mijn hand in mijn zij, en kijk hem arrogant aan, nu ben je stil hè jongen. ‘Ik zie je vanmiddag na je wedstrijd, veel succes.’ Zeg ik met een overdreven aardig stemmetje, waarna ik hem, nog steeds met mijn hand in mijn zij, voorbij loop. Boos loop ik door naar mijn kantoor, het kan me niets schelen dat mensen me verbaasd nakijken, ik heb echt even een moment voor mezelf nodig. ‘Hé Elena, what’s up?’ ik word bij mijn arm beetgepakt en teruggetrokken. ‘Let me go please.’ Antwoord ik zuchtend, maar de persoon voor me laat me niet gaan en kijkt me doordringend aan. ‘1 annoying person, 2 words, Ibrahim Afellay.’ De jongen voor me schiet in de lach en trekt me mee mijn kantoor in, zuchtend ga ik op een stoel zitten, en David volgt mijn voorbeeld. ‘Vertel, wat heeft hij gedaan?’ ik gooi mijn tas aan de kant, en leg mijn voeten op het bureau. ‘Waar zal ik eens beginnen? Eerst had ik gister al een aanvaring met hem, en nu net weer. Ik kan hem echt niet uitstaan!’ ‘Verklaar je nader’ antwoord hij droog, en zuchtend ga ik verder. ‘Gewoon, dat arrogante hoofd van hem zegt toch alles?’ De jongen voor mij begint hard te lachen, en ik kijkt hem geërgerd aan, waarna hij onmiddellijk stopt. ‘Sorry’ hikt hij ‘je vertelt het gewoon zo grappig. Maar luister Elena, Ibrahim is echt zo slecht niet als je denkt, geef hem een kans.’ Gaat hij serieus verder, en ik haal mijn neus op. ‘Hij heeft zijn kans gehad, en verprutst.’ Nu is het de beurt van David om te zuchten. ‘Ik ken je nog niet lang, maar ik heb 1 eigenschap ontdekt.’ Vragend kijk ik hem aan. ‘Eigenwijs’ ik bijt even op mijn lip en schiet dan in de lach. Lekker begin, als hij nu mijn slechte eigenschappen al door heeft. Gezellig lacht David met me mee, het voelt zo goed, even lachen. Dat is al weer een tijdje geleden. ‘Maar serieus Elena, oordeel niet te snel.’ Zegt hij als we uitgelachen zijn. Hij staat op en wandelt de deur uit, mij beduusd achter latend. Wat moet ik hier nu weer mee?

Omg, hoofdstuk 20 alweer. Het gaat zo snel! Vinden jullie het verhaal nog wel leuk?