Hoofdstuk 35

Met tranen in haar ogen staarde Hermelien me aan. ‘Lientje niet huilen’, zei ik en ik trok haar tegen me aan. ‘Sshtt Lientje, ik zou het voor je doen en ik weet zeker dat jij voor mij hetzelfde zou doen’. ‘Dat zou ik Luce, dat zou ik’. Zullen we gaan slapen’? Vroeg ik zachtjes. Hermelien knikte. Haar gewicht verliet mijn bed en ik hoorde haar op haar eigen bed ploffen. ‘Welterusten Lientje’. ‘Welterusten Luce’.
De gebeurtenissen van vandaag spookten door mijn hoofd. Mijn hoofd was er vol van en ik kon de slaap niet vatten. Nadat ik een aantal uren had liggen woelen, besloot ik een nachtelijke wandeling te maken. Ik pakte mijn groene vest en deed dikke sokken aan. Zachtjes opende ik de deur en verliet geruisloos de slaapzaal. Ik liep door naar het portretgat en klom er door heen. ‘Waar ga jij naar toe’, vroeg de dikke dame. ‘Het is half 4 s’nachts ’. Ik haalde mijn schouders op, keerde haar de rug toe en liep verder. Ik besloot naar de uilenvleugel te gaan. Eenmaal daar aangekomen zou het handiger geweest zijn, als ik schoenen had aangetrokken. Ik trok mijn sokken uit en liep blootsvoets, door het stro van de uilenvleugel naar de stenen brug. Daar overwoog ik mijn sokken aan te trekken, maar deed het toch maar niet. ‘Mia’, riep ik. De rode uil kwam gelijk aan gevlogen en ging op mijn hoofd zitten. ‘Mia zo kom je vast te zitten’, mopperde ik op de uil. Ze strekte haar veren, maar bleef zoals ik al voorspelde vast zitten in mijn haar. Ik bevrijdde de uil uit mijn haar en zette haar op mijn haar. ‘Ik zou het toch’, zei ik. Liefdevol beet ze even in mijn vinger. ‘Ik vindt jou ook lief’, mompelde ik terwijl ik afwezig over haar kopje streek. Ik ging zitten voor het hekje dat om het kleine platformpje heen stond. Ik staarde over het schoolterrein uit. Ongeduldig wiebelde de uil over mijn arm heen. Ze bleef me maar aan stoten en in mijn vinger bijten tot ik opkeek. ‘Wat is er nou’? Ik staarde naar de uil, die haar ogen op een bepaald punt gevestigd had. Ik volgde haar blik en zag een man in een zwart gewaad staan. Hij staarde naar me en deed verder niets. Ik herkende al snel het norse gezicht van professor Sneep. Ik vroeg me af of hij me gezien had, maar hij staarde zo naar de plek waar ik met Mia zat, dat ik dacht van wel. Ik besloot op te staan en zwijgend liet ik Mia van mijn arm vliegen. Ze vloog en rondje over mijn hoofd, beet in mijn vinger en vloog daarna de uilen vleugel weer in. Twijfelend liep ik terug de uilenvleugel in. Professor Sneep had zich nog steeds niet verroerd. Ik liep langs hem, in de wetenschap dat hij me wel zou aanspreken. Ik het begin leek hij dat niet te doen, maar toen ik kort naast hem stond greep hij mijn schouder. ‘Morgen 7 uur mijn kantoor’.Verbaast staarde ik hem aan. ‘W.. Wa.. Waarom’? Stotterde ik. Hij had me overvallen met zijn vraag en ik wist niets anders te zeggen. ‘Kom je dan wel achter’. Ik wilde nog iets zeggen, maar professor Sneep draaide zich om en verdween met een wapperende zwarte mantel. Verbaast staarde ik hem na en gaapte even. Ik besloot terug te gaan naar de leerlingenkamer en me er later zorgen over te maken. Zo snel en geruisloos als ik kon rende ik terug naar de leerlingenkamer. ‘Varkenssnuit’. ‘Leerlingen ook altijd, die gaan er ook altijd op uit. Ik kan nooit eens rustig slapen’. De dikke dame mopperde nog meer, maar ik luisterde er niet naar en liep naar mijn slaapzaal. Ik trok de dekens over me heen en besefte toen pas hoe koud ik het eigenlijk had. Ik zuchtte en viel toen al snel in een diepe slaap.