A ranger/traitor 83

Onmiddellijk schoot het hele schip in actie.
“Ga maar naar beneden, dit wordt serieus”, zei de Aap, terwijl hij al druk in de weer was. Miko haastte zich om te doen wat hij vroeg. Misschien kon hij bij goed weer wel hier en daar een handje toesteken, maar dit was toch van een heel andere orde. Op het dek stond Will hem al op te wachten.
“Goed dat je zo verstandig bent om niet in de weg te lopen. Kom mee, we gaan naar onze kajuit. Dan lopen we geen gevaar om van het dek gespoeld te worden.” Miko zei niets en volgde Will. Eigenlijk had hij geen zin om in de krappe kajuit te zitten terwijl er van alles met het schip kon gebeuren zonder dat hij er erg in had. In de korte afstand die hij over het dek aflegde, kon Miko de zee ruwer voelen worden. Hij kon niet nalaten te glimlachen toen hij merkte dat hij steviger op zijn benen stond dan zijn leraar. Net had hij de deur van hun kajuit achter zich dicht getrokken toen hij de eerste regendruppels op het dek hoorde kletteren. Het geluid zwol aan en de bewegingen van het schip werden ruwer. Het duurde niet lang of Miko was blij dat hij in de kajuit op zijn bed kon liggen en niet recht hoefde te blijven staan, want dat zou hem niet gelukt zijn. Hij zei het hardop. Will haalde zijn schouders op.
“Dan hadden ze ons aan de mast vastgebonden, zodat we niet overboord zouden slaan.” Miko keek hem ongelovig aan.
“Dan lijkt het alsof we een soort gevangenen zijn!” Will knikte.
“Toen ik het meemaakte, was ik dat ook, samen met Evanlyn. Maar ik ben er zeker van dat als we gewoon passagiers geweest waren, ze hetzelfde gedaan zouden hebben. Een wolvenschip is niet bepaald gebouwd op comfort van reizigers.” Daarna viel er niets meer te zeggen en zwijgend wachtte ze het eind van de storm af. Algauw raakte Miko gewend aan het schudden van het schip en dacht hij niet meer bij elke golf dat ze gingen kapseizen.