[NL] Percy's Mystery Girlfriend

“Wat heb jij de hele dag in je eentje op je kamer gedaan, Perce?” wilde George weten, toen Percy naar beneden kwam voor het avondeten.
      “Hij verstuurt brieven,” wist Ginny te vertellen, voordat Percy tegen zijn broertje had kunnen zeggen dat hij zich met zijn eigen zaken moest bemoeien. “Ik kan Hermes voorbij zien komen vanuit mijn raam. Hij krijgt nauwelijks rustpauzes.”
      Fred keek geschokt. “Nee toch?”
      “Het zou toch niet?” voegde George er net met net zoveel gevoel voor drama aan toe.
      “Onze Percykins heeft toch geen vriendinnetje?”
      Percy werd rood. “Doe niet zo belachelijk.”
      Daarna hield de tweeling zich op wat kushandjes in zijn richting na verrassend stil, maar hij had natuurlijk moeten weten dat het daar niet bij zou blijven.

“Percy, wat ben je laat. Ik heb je vijf minuten geleden al geroepen,” mopperde mevrouw Weasley.
      George grijnsde met zijn mond vol lasagne. “Ah, hij was vast weer te druk bezig met schrijven naar zijn grote liefde.”
      Fred zuchtte overdreven. “Is het niet romantisch?”
      “Houd toch op,” mompelde Percy geërgerd, terwijl hij ging zitten.
      Maar hij had het nou eenmaal tegen de tweeling, dus hielden ze natuurlijk niet op.

“Hoe gaat het met de toekomstige bruid, Percy?”
      “Er is geen toekomstige bruid, Fred. Ik schrijf alleen aan Oliver.”
      “O, hoe kun je?” riep George uit. “Je zult het hart van dat arme meisje breken.”
      Percy zweeg. Misschien zou het helpen als ze geen reactie meer kregen.
      Maar ook dat werkte niet echt. Dit waren nou eenmaal Fred en George.

“Wanneer krijgen we uitnodigingen voor de bruiloft?” wilde George de volgende ochtend weten.
      Fred sloeg met een overdreven beweging een hand over zijn hart. “We zijn toch wel uitgenodigd, hé, Percy?”

“Was je weer aan het dichten voor je vriendin?”
      “Ik hoop dat je er een beetje iets van kunt. Het wordt al helemaal zielig voor dat kind als je haar volgooit met slechte poëzie.”

“Wanneer krijgen we die liefde van je leven nou eindelijk eens te zien?”
      “We zullen heel aardig tegen haar zijn, beloofd.”

“Zeg, waar heb je dat meisje eigenlijk gevonden?”
      “Vertel me alsjeblieft dat ze niet echt een trol is.”

“Heb je haar eigenlijk wel eens in het echt ontmoet, Perce? Het zou natuurlijk begrijpelijk zijn als je dat niet durfde.”
      “De kans is tenslotte veel te groot dat ze opeens zou inzien wat voor fout ze heeft gemaakt.”

“Ben je dat meisje nou nog niet zat?”
      “Of, wat eigenlijk logischer klinkt: zij jou nog niet?”

Mevrouw Weasley fronste afkeurend toen Percy de keuken binnen kwam. “Waarom ben je zo laat? We zijn al halverwege het eten.”
      De tweeling wierp elkaar een blik toe, voordat Fred antwoordde: “Hij was natuurlijk weer brieven aan het uitwisselen met zijn vriendin.”
      Mevrouw Weasley schudde haar hoofd. “Houd toch op, jongens. Percy, ga zitten. Ik zal eens kijken waar die andere twee blijven.” Ze stond op en verliet de keuken, op zoek naar ‘die andere twee’, oftewel Harry en Ron.
      Zodra ze buiten hoorwijdte was begon George het weer opnieuw. “En, was je naar je vriendin aan het schrijven?”
      Percy was het zat. “Zoiets,” bekende hij, voordat Fred zijn broer aan had kunnen vullen met een of andere opmerking. Dat was de eerste keer dat hij die week op hun geplaag had gereageerd, al hadden ze hem iedere ochtend geprovoceerd. Uiteraard wekte dat dan ook meteen een hevig gedramatiseerde reactie op.
      Fred en George lieten tegelijkertijd hun vorken vallen, die op hun borden kletterden. “Wat?”
      “Wie?”
      “Heb je echt een vriendin?” vroeg Ginny giechelig.
      “Nee,” zei Percy. Hij had hun onzin lang genoeg aangehoord. Hij stak zijn neus met een belangrijke uitdrukking in de lucht en verkondigde: “Ik heb een vriendje.”
      En voor het eerst waren Fred en George volkomen stil - zelfs al duurde ook dat slechts enkele seconden.
      Fred doorbrak als eerste de stilte. “Is hij dan misschien een trol?”
      Percy snoof. “Ik denk dat Oliver het zeer zou waarderen als je hem dat eens persoonlijk zou vragen.”
      Ginny maakte een vreemd piepend geluid en kreeg een grijns van oor tot oor op haar gezicht. “Ik wist het!”
      Fred, daarentegen, zag er een beetje misselijk uit. “Oliver? Oliver Wood? Dat meen je niet.”
      George leek net zo ongelovig te zijn, maar om een volkomen andere reden. “Wow, Perce, een Quidditch speler? Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?” Fred trapte George hard op zijn voet. “Ik bedoel, eh- Ew, Perce!”
      Ginny snoof, in een perfecte imitatie van Percy eerder. “Erg geloofwaardig, George.” Ze schoof haar stoel wat dichter naar die van Percy toe. “Vertel. Heeft Oliver echt een tattoo van een Quaffle op zijn-”
      “Ginny!” Fred en Percy waren bijna gelijktijdig in hun haast om de vraag van hun kleine zusje te onderbreken. Alleen George bleef verdacht stil.