No reason is needed for loving - Nicholas Jonas - 11

Je moest even weg, toen kwam je moeder ook nog naar buiten.
Ze zag je gezicht, helemaal rood van het huilen. “Heb je het aan Jess verteld?” Jess kwam ertussen “Hoe kun je dat haar aandoen? Zien jullie dan niet hoe ze eraan kapotgaat, dat doe je je ergste vijand zelfs niet aan” je moeder was even sprakeloos, toen herstelde ze zich. “Het is voor haar eigen bestwil, hij heeft toch ook niets meer van zich laten horen.” Dit kon je niet aanhoren, je liep door het huis. Het huis uit, de straat uit, naar het bos.

Op dat moment 1000’den kilometers verderop.

Nick ging er mentaal onderdoor, een van de dagen zou hij instorten zo kon het echt niet langer.
Het was nu 5 maanden geleden dat we Rox voor het laatst zagen, en sindsdien ging het alleen maar bergaf met hem. Voor de camera’s hield hij de schijn hoog op. Zodra we thuiswaren of op onze hotelkamer verdween hij, hij zonderde zich af. Frankie, Kevin en ik mistte Rox ook, maar bij hem ging het veel dieper, ze hadden een band. Een hele sterke dan nog wel, dat had ik vanaf de eerste dag door.
De dag dat mijn ma en haar ma het te weten kwamen van hun relatie, ze gingen door het lint. Ik snap er nog altijd niets van.
De dag erna was een drama. Ze dwongen hem, te zeggen dat hij niet meer van haar hield. Hij was in de auto niet om aan te spreken, zijn ogen rood van de vele tranen.
De eerste maand na ons vertrek hoorde ik hem vaak wenen op zijn kamer. En Kevin en ik konden hem niet troosten, hij wou niemand zien. Ik wist trouwens niet hoe ik hem moest troosten. De maanden gingen voorbij, de tranen droogden op, maar namen zijn verdriet niet weg.
Ik had er een liedje over geschreven: ‘Inseparable’, dat was alleen niet zo goed uitgedraaid. Bij het laatste concert hadden we het liedje gezongen, maar halverwege was Nick van het podium gelopen. De pers was er direct opgesprongen. Gelukkig hebben ze het nadien met rust gelaten.
Ik had met Kevin een plannetje uitgewerkt. Met onze World tour gingen we naar België. Dat moest gewoon.
Ik liep mijn kamer uit, langs die van Kevin. “Heb je het kunnen regelen?”…” Ja, 14 november in Brussel” Ik trok hem de kamer uit en sleurde hem Nick zijn kamer in en sloot de deur achter me. Nick zat wat op zijn gitaar te tokkelen. “Hé, mijn kamer uit” hij legde zijn gitaar weg, en kwam op me af. Ik duwde hem terug het bed op. “Nu ga je is luisteren. Wij geven 14 november een concert in België en GIJ gaat daarna naar Roxanne !” … “Wij gaan wàt ?”zijn mond hing zowaar tot op zijn tenen. “België, B E L G I Ë , Roxanne dus R O X..” … “ Jah, Kevin nu begrijpt hij het wel”.