001.

Met een zucht liet ik mijn spullen op de grond vallen en bekeek mijn, gewoon echt van mezelf, appartementje. Het bezorgde me wel de benodigde twijfels en onzekerheden. Maar ondanks dat alles had ik geen moment spijt gehad van het feit dat ik had besloten om het komende halfjaar door te brengen in hartje Londen.
Vanaf het eerste moment dat ik Londen ooit betrad was ik meteen betoverd. Samen met mijn familie besloten we om een dagtripje Londen te doen. Een dag, die naar mijn zin, veel te snel voorbij ging. In vogelvlucht zijn we langs de Tower Bridge, Buckingham Palace, Big Ben, Hyde Park, Harrods en London Eye geweest. Aan het eind van de avond wilden we eigenlijk de London Eye ingaan en genieten van het mooie uitzicht over Londen. Helaas was de rij te lang waardoor we niet konden gaan, omdat we een bus moesten halen. Stiekem had ik het mijn ouders niet helemaal vergeven. Want het stond in mijn top 5 lijstje wat ik nog wilde doen. En op zestienjarige leeftijd vonden mijn ouders het ook niet het meest fijne idee dat ik in mijn eentje naar Londen zou gaan. Vanaf dat moment had ik besloten om te gaan sparen en wanneer de gelegenheid zich voor deed voor een half jaar naar Londen zou vertrekken.
En ja, drie jaar later, stond ik hier dan eindelijk. In mijn appartement. Hartje Londen. Ik keek mijn ogen uit in het appartement en liep naar het raam toe. Het raam gaf me perfect uitzicht over de drukke straat. Zachtjes glimlachte ik en bleef daar eventjes staan.
“Noof, kom je ons ook nog eventjes helpen met uitpakken?” Het was mijn vader die me uit mijn dagdroom ontwaakte en ik draaide me naar hem toe.
“Ja pap, ik kom eraan.” Mijn ouders waren zo lief geweest om mij helemaal hierheen te rijden met een gehuurde verhuiswagen. Zo konden we ook een groot gedeelte van mijn spullen meenemen vanuit Nederland meenemen en hoefde ik eigenlijk alleen nog maar dingen zoals behang en verf aan te schaffen.
Een paar uur later stond het grootste gedeelte van mijn huisraad in elkaar en op de desbetreffende plekken. Nog niet helemaal precies omdat er nog geverfd en behangen moest worden. Maar voor nu was het de beste oplossing.
“Echt super, super, super bedankt voor jullie hulp!” Zei ik tegen mijn ouders en mijn twee jaar jongere broertje Michael. Hij was eigenlijk het tegenovergestelde van mij qua uiterlijk. Zijn haren waren bruin gekleurd, net zoals zijn ogen en hij was breed voor zijn zeventienjarige leeftijd. Dit deed hij om indruk te meisjes. Ook al heeft hij dit altijd ontkend en beweerde hij dat hij dit voor zichzelf deed. Ik echter had blond haar, blauwgrijze ogen en was niet breed. Ook niet smal. Ergens tussenin zat ik.
“Dat heb ik met alle liefde gedaan hoor, zussie. Nu kan ik natuurlijk mijn kamer thuis gaan uitbreiden met jouw kamer.” Grapte hij en wreef door mijn haren.
“Ooh. Jij bent de grappigste thuis zeker?” Zei ik en gaf hem een duwtje.
“Nee, dat ben ik.” Moeide ook mijn vader zich er mee. “Zullen we nog eventjes met z’n viertjes ergens gaan eten?”
Licht snikkend knikte mijn moeder en liep ik eventjes naar haar toe om een kus op haar wang te geven. Ergens snapte ik het ook wel dat ze moest snikken. Het was tenslotte ook niet dat haar dochter in haar eentje in Londen ging wonen. Voor een halfjaar. “Ach mam, ik kom jullie nog weleens opzoeken en jullie zijn hier ook altijd van harte welkom.”
We besloten om een redelijk sjiek restaurantje in te gaan en bekeken de menukaart. Aangezien het halverwege de middag was namen we een salade. Toch was het wel raar om te beseffen dat dit het voorlopig laatste keer samen aan tafel zitten was met zijn vieren. Dat zou ik wel gaan missen. Want ik liet alles en iedereen achter me in Nederland om hier een soort van nieuw leven te beginnen. Natuurlijk, ik was Nova en ik bleef Nova. Daar zou niks aan veranderen maar wel de omgeving en het opbouwen van nieuwe contacten. De zenuwlijer die ik was kon mezelf daar echt druk om maken. Vooral omdat ik ook wel een tikkeltje verlegen was en een bepaalde onzekerheid had in sommige situatie. Aan de andere kant kon ik ook spontaan zijn en daarmee kwam ik soms verder dan ik had gedacht van mezelf.
Samen met mijn ouders en broertje hebben we nog over van alles en nog wat gepraat. Tot ze besloten dat ze op het gemakje terug naar huis zouden rijden. Want ze hadden ook nog een lange reis voor de boeg. Het rijden viel op zich wel mee. Maar het stuk met de boot is gewoon wat langer. En aangezien zij ook de volgende dag hun verplichtingen hadden konden ze, helaas, niet blijven slapen.
Ze brachten mij weer terug naar mijn appartementje en ik gaf, als eerste, mijn vader een dikke knuffel en een kus. “Harstikke bedankt pap voor alles vandaag. Ik ga je echt missen en zorg goed voor jezelf. Iets minder biertjes drinken.” Zei ik plagerig en klapte eventjes tegen zijn beginnend bierbuikje.
Vervolgens nam ik mijn broertje eventjes stevig vast. Ook hem ging ik erg missen. Soms konden we niet met elkaar overweg, maar zonder elkaar dat konden we al helemaal niet. “Going to miss you, bro!” Glimlachte ik en woelde nog eventjes door zijn haren.
Als laatste nam ik mijn moeder het stevigst van allemaal vast. De band die ik met mijn moeder had was soms echt eng. We konden dingen op hetzelfde moment zeggen of dachten dezelfde dingen op hetzelfde moment, wat soms ook hilarische momenten met zich mee bracht.
“Schat, let je wel op dat je op tijd schoon maakt, en dat je altijd je post open maakt en goed doorleest. En pas op dat je-“ Ze werd onderbroken door mijn vader. “Lieverd, ze gaat zich wel redden. Ik weet dat ze voor ons altijd ons kleine meisje zal zijn, maar ze groeit op. We hebben haar goed opgevoed en ze gaat zich echt wel redden hier. Echt waar.” Mijn moeder knikte en op hetzelfde moment barstten we uit in tranen.
Ik stond nog te zwaaien tot ze het eind van de straat de bocht omgingen. Dit was het. Vanaf dit moment zou ik alles zelf gaan doen. Met nog wat verwarde gevoelens stapte ik de lift in en ging naar de desbetreffende verdieping.