No reason is needed for loving - Nicholas Jonas - 10

September werd oktober, oktober werd november.
De broers hadden hun handtekeningen op al mijn posters gezet het was een leuke namiddag geweest toen ze dat hadden gedaan.
Ik wist wel dat ze ieder moment konden vertrekken.
Nick en ik zaten op een donderdagavond onze kamer. Ik lag tegen Nick en hij had zijn armen rond me heen geslagen. “Ik zou niet weten wat te doen als ik je nooit meer zou kunnen zien. Ik zou kapot gaan van verdriet.” …” Dat zou ik je nooit aandoen, geloof mij. Daarvoor zie ik je te graag.” …” Maar jullie moeten terug naar Amerika, misschien niet morgen maar wel binnen 2 weken.”…” Ik neem je mee” Ik draaide me om zodat ik Nick kon aankijken. “ Ik zou alles doen om bij jou te zijn, maar mijn familie woont hier en hoe zit het dan met school?”…” Privé leraar, ik heb dat heel de tijd en we kunnen elke vakantie proberen terug naar België te komen”. Ik drukte me tegen Nick aan. Hij drukte een zoen op mijn haar, op mijn beide wangen en dan op mijn lippen. “Roxanne, heb je… oh” Ik en Nick schrokken ons dood, mijn moeder stond daar in de deuropening. “Mam, het is niet …” ze keek me met open mond aan “ik moet even met Denise praten.” Ze liep bijna weg.

“Dit is niet goed” Nick keek me verschrikt aan. “Wat moeten we doen?” …”Afwachten denk ik” we zaten een tijdje doodstil naast elkaar op het bed. “Nick”, kom eens” dat was Denise. “Ik zal dan maar eens gaan horen zeker” Hij drukte nog een zoen op je lippen.

Een uur ging voorbij Nick was nog steeds beneden. Ik had er geen goed gevoel over. Ik hoorde beneden luidde stemmen. Nick was er weer, we deden onze pyjama’s aan, zwijgend. Hij drukte een harde zoen op mijn mond. “ Wat hebben ze gezegd?” ik vroeg het met een bang hart. “Nou gewoon” ik had hem nog nooit zo kwaad en verdrietig tegelijk gezien. Hij deed het licht uit en we gingen slapen. 2.00 zag ik op de wekker, ik kon niet slapen. Nick woelde hard in zijn slaap. Na een tijdje liepen de tranen over zijn wangen. Nu wist ik zeker dat het gesprek niet zo goed was verlopen.

Vrijdagmorgen, ik was uiteindelijk toch in slaap gevallen. De ochtend verliep koel. Een simpele zoen, zoals de vorige avond had ik van Nick gekregen. Ik kon niet opletten tijdens de lessen. Eindelijk ging de bel van half 4. Ik zag Nick in de auto zitten, deed de deur open en zette me naast hem. Helemaal geen zoen deze keer.

We reden in stilte. Toen Nick langs het bos reed zei ik “Stop is even hier”. Hij deed het.
We stapten uit en wandelden een eindje.
“Ok, nu wil ik weten wat er gisteren is gebeurd” ik keek naar Nick.
“Rox, we gaan weg”
“Wat? Maar ik dacht…”
“We zijn hier al 5 maanden, we moeten een nieuwe toer voorbereiden.”
Ik schudde mijn hoofd heen en weer “ Nee , dat …” .
De tranen begonnen van mijn wangen te stromen. “Het komt door onze moeders hé, we moeten ze gewoon overtuigen.” Mijn stem stierf weg. “Ik ga mee” Nick keek me aan. “het gaat niet, je school, je familie” …” daar hebben we het toch al over gehad”.
“Je weet dat we niet zonder elkaar kunnen, je weet het van vorige keer.” …” dat is uiteindelijk ook gebeterd.” …”Maar nu zijn we ouder, ik zal je niet kunnen vergeten, nooit” …”Roxanne, we vertrekken vanavond”. Ik zou rivieren gevuld kunnen hebben met de tranen die toen over mijn wangen stroomden. Ik wou hem omhelzen maar hij draaide zich om en begon me naar de auto te trekken.

We kwamen thuis, Nick moest me mee sleuren. Ik was helemaal van de wereld. Toen ik mij ouders zag, werd ik al helemaal hysterisch. “Het is jullie schuld, waarom, mag het niet, kan het niet” . Ik liep het huis uit, bleef lopen en lopen. Ik kwam in het bos. Zakte neer tegen een boom. De tranen bleven stromen en stromen.

“Roxanne” ook nu stroomde de ogen uit je ogen. Jess omhelsde je. “Hij was zo koel en afstandelijk” Je snikte het uit. “ik mis hem zo hard”. “Rustig, rustig” Jess bleef je omhelzen