7. Love is in the air!

Het briefje, dat ik door mijn enthousiasme vergat, viel uit mijn hand en Louis zag het liggen.
“Heb je het gelezen?” vroeg hij en ik zag dat hij geschrokken keek.
“Ja... Voor wie is het?” vroeg ik.
“Het is... Het is voor... Jou...” zei hij heel zachtjes en hij sprong op van zijn bed en rende de kamer uit, met de tranen in zijn ogen.

“Lou kom terug!” riep ik en ik zette de achtervolging in.

“Ik hou ook van jou...” fluisterde ik toen ik Louis eindelijk in had gehaald.
“Echt?” klonk het vertwijfeld vanuit Louis mond en ik knikte alleen maar. We keken elkaar diep in de ogen aan en gingen langzaam met onze gezichten naar elkaar toe. Net voor onze lippen elkaar zouden raken trok Louis met een snelle beweging terug.
“Ik kan dit niet!” Louis' stem klonk gefrustreerd.
“Wat kan je niet?” Mijn vraag klonk botter dan bedoeld, maar ik kon er niks aan doen.
“Ik kan niet samen met je zijn Harry!”
“Hoezo kan dat niet?” vroeg ik zacht en ik voelde de tranen achter mijn ogen opkomen...
Louis zei niks en draaide zijn blik van me weg.
“Lou! Zeg nou iets!” riep ik, ik klonk gefrustreerd.
Maar Louis bleef stil en ik zag dat hij huilde.
“Sorry...” Zijn stem wacht zacht en klonk gebroken. Ik wist even niet wat ik moest doen, maar ik besloot dat een troostende arm even voldoende zou moeten zijn.

Na even gestaan te hebben voelde ik dat Louis rustiger was.
“Kun je me al vertellen wat er aan de hand was?” vroeg ik rustig en zachtjes.
Hij keek me even twijfelde aan en knikte langzaam.
“Vanaf dat ik klein was ben ik opgegroeid met dat mijn vader negatieve dingen vertelde over mijn oom die homo was. Toen mijn oom overleed vorig jaar zei mijn vader “Zo weer een homo minder op deze aarde, opgeruimd staat netjes.” Ik kon thuis dus nooit met mijn gevoelens aankomen, bang voor de gevolgen. Ik gaf het dus een plaatsje en dacht er verder niet meer over na. Toen ik jou ontmoette kwamen alle gevoelens weer vrij en daar schrok ik van, stel dat jij ook zo over homo's denkt als mijn vader, dan zou alle kans op vriendschap verloren zijn... Dus ik besloot het voor me te houden, ook omdat mijn vrienden thuis hetzelfde te horen kregen over homo's. Zij zijn dan ook niet erg gesteld op homo's en ik ben dan ook bang dat ik hun kwijt raak als ik nu een relatie met jou zou beginnen...” Louis raasde maar door met zijn verhaal en ik liet het allemaal even op me inwerken.

“Dus we kunnen niet samen zijn omdat jij denkt dat je vrienden het niet zullen accepteren?” vroeg ik zachtjes. Het was voor mij niet echt meer een vraag maar meer een soort van beknopte samenvatting van alles dat Louis net had verteld.
“Ja...” Louis zei het bijna onhoorbaar zacht, maar het was duidelijk te horen.
“Maar Lou, als ze het niet accepteren dan zijn het toch geen echte vrienden? Of ben je dat niet met me eens?”
“Jawel, maar ik wil het risico niet lopen, dus ik kan geen relatie met je beginnen Harry. Hoe erg het me ook spijt.” Ik keek Louis aan en knikte langzaam.
“Als je er zo over denkt ben je het ook niet waard ook!” riep ik kwaad en ik voelde de tranen over mijn wangen stromen. Ik had het even gehad, dus ik liep met grote passen naar ons huis terug. Louis bleef staan en keek me na.

Huilend liet ik me thuis op mijn bed vallen. “Eindelijk! Eindelijk was ik er achter dat Louis mij ook leuk vind en dan dit!” riep ik kwaad en ik hoorde beneden de deur open en dicht gaan. Toen waren er voetstappen op de trap en daarna geklop op de deur.
“Harry, mag ik binnen komen?” vroeg Louis zacht.
“NEE!”
“Maar- euhm... Het is ook mijn kamer.” zei Louis op zijn beurt. Ik wist dat hij gelijk had.
“Kom maar binnen, zolang je me maar met rust laat!” zei ik en langzaam ging de deur open.
“Dat kan ik helaas niet...” zei Louis en hij kwam naar me toe en drukte met een beweging zijn lippen op de mijne. In een klap voelde ik me een heel stuk beter. Langzaam zoende ik terug en toen hij zich van me losmaakte opende ik mijn ogen pas weer.

“Wil je mijn vriendje zijn?” vroeg Louis me zachtjes.


~

Heey peepz!!

Sorry dat ik zolang niet heb geschreven... maar ik had het echt te druk met school en andere dingen en elke keer schuif ik het schrijven maar weer voor me uit en dan is het zo ineens een maand verder Ik hoop snel nog een langer stukje te plaatsen, maar dat ligt aan hoeveel reacties ik krijg