No reason is needed for loving - Nicholas Jonas - 12

Ik was echt verbaasd over Roxanne haar verhaal, het was moeilijk te geloven. Maar het was wel waar, ik zag de pijn in haar ogen toen ze erover vertelde. Nu ik erover nadenk, ze is een periode afwezig geweest op school. Toen ze terugkwam was ze nog stiller dan ervoor. Het heeft me veel moeite gekost om haar vertrouwen te winnen. Terwijl ik me dit bedenk loop ik in de richting van het bos, haar ma heeft me de weg gewezen. Niet te geloven dat ze dat haar hebben kunnen aandoen. Ik loop tussen de bomen naar Rox te zoeken als ik haar tegen een boom zie zitten. Ik loop naar haar toe en ga naast haar zitten. “Wat gebeurde er toen je hier tegen de boom zat die dag?”



“Wat gebeurde er toen je hier tegen die boom zat die dag?”
Ik keek mijn beste vriendin aan. Veegde de tranen uit mijn ogen, nam eens diep adem.

Ik weet niet hoelang ik er zat te huilen. Ik zat tussen het bewustzijn verliezen en slapen. In de verte riep iemand mijn naam, maar ik had de kracht niet om erop te antwoorden. Uiteindelijk vond iemand mij “Roxanne hoor je mij, Roxanne het is Jean” Jean de buurman, een beer van een vent. Ik kon alleen maar aan Nick denken, hij was weg, echt weg. Hij nam me op, bracht me naar mijn vader die verderop stond te zoeken. “Is ze gewond, wat heeft ze?”…” ik denk dat ze in shock is, ze blijft maar zeggen ‘hij is weg’”Had ik dat hard op gezegd? ” Ik wist dat we hier geen goed aan deden. Maar Denise en Marie hielden vol dat dit de beste oplossing was. Geef ze maar” hij probeerde me over te nemen. Ik voelde hem wankelen. “Zeker dat ik ze niet hoef te dragen?” … “Zeker, het lukt wel” Mijn pa droeg me naar huis en legde me daar op de zetel. Ik begon te rillen. Mijn ma legde haar hand op mijn hoofd. “Mijn hemel, Jef, haar hoofd is gloeiend”. Ze probeerden me bij te brengen. Maar ik was te ver weg.
Ik heb toen 5 dagen met een longontsteking in het ziekenhuis gelegen. De dagen erna wou ik niet naar school. Elke ochtend riep ik dat ze me niet konden dwingen.

“Toen had ik de moed om terug te gaan. Het was moeilijk voor mij om jou te vertrouwen. Maar het is uiteindelijk toch gelukt.”



Ik keek Roxanne dankbaar aan en omhelsde haar. Ik moest hen terug bij elkaar brengen. “Kom we gaan terug naar huis” ik bracht Roxanne terug naar huis. Nam afscheid en ging dan zelf naar huis.
Eenmaal thuis kroop ik achter mijn pc. Op de site van Jb zag ik dat ze 14 november naar Vorst kwamen. Ik ging dan naar de site van Vorst, ze zochten nog jobstudenten. Nu zorgen dat we 14 november moesten werken.



Gisteren hadden mijn broers verteld dat we binnen 4 maand naar België gingen, ik kon het nog altijd niet geloven. Ik zou Roxanne terug zien. Maar zou zij mij wel terug willen? Ik verlangde met heel mijn hart naar haar. Ik had haar pijn gedaan, het was allemaal mijn schuld. Ik had me moeten verzetten toen mijn ma zei dat ik tegen haar moest zeggen dat ik niet meer van haar hield. Het was een ondraaglijke gedachte. Ik wist zelf dat ik er kapot aan ging, er onderdoor zat. Die stunt van laatst, toen ik het podium af liep. Joe had een prachtig lied geschreven, maar het werd me te veel. Het deed me te veel denken aan Roxanne. Maar ik zou haar terugzien. Al moest ik haar ontvoeren. En als, als ze me nog zou willen, zou ik haar nooit meer loslaten. Het kon me niet schelen wat onze ouders ervan dachten.