047 Fay lè Animalia

Ik laat me meevoeren en ik ga helemaal op in de lichtjes zonder dat ik een besef van tijd heb. Ik loop en loop tot ik aan kom bij een grote eiken houten deur. De muren zijn hier beschilderd met allerlei dieren. Van vogels tot herten en van paarden tot olifanten. Het ziet er echt prachtig uit. Nieuwschierig naar wat er zich achter de deur zal bevinden open ik hem voorzichtig. Bij het open van de deur springt er een lichtje in de kamer aan. Mijn mond valt open van verbazing, die woonkamer waar we vanacht in hebben geslapen is echt helemaal niks bij deze kamer. Overal waar ik kijk zijn prachtige muur schilderingen, schilderijen en overal zie ik zacht vogeltjes kwetteren. In het hoekje van de kamer licht er ook een hond zachtjes te snurken maar al ik er heen wil lopen klinkt er een harde kreun uit een donkere hoek van de kamer ‘Fade, doe het ligt eens uit’ ik schrik van de stem en tuimel een stukje achter uit. Maar voor ik de kans krijg klinkt er al weer een stem uit de duisternis ‘Ik doe helemaal niks’ en ik zie een schim tevoorschijn komen. Als ze dichter bij komt kan ik mijn ogen niet geloven en slaak een harde gil en het meisje tegen over mij doet het zelfde. Nu komt achter weer gerommel vandaan en komen twee identieke jongens aangerent. Ik zie dat hun monden open zakken van verbazing maar daarna komen ze vrolijk op me af gerend en trekken me in een dikke knuffel. ‘Fay, ben jij het echt’ zegt de ene. ‘wat hebben we je gemist’ gaat de ander vrolijk verder. ‘Wwwatt’ stotter ik niet wetend hoe ik moet reageren. Wie zijn die twee en hoe kan het dan ik daar sta, ik staar me zelf nogmaals aan. Voor me staat namelijk een meisje die er percies het zelfde uit ziet als mij. Ze heeft het zelfde haar, de zelfde ogen, het zelfde gezicht en de zelfd bouw.

Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik begin echt steeds meer te denken dat ik in banen spit ben beland. Verwild kijk ik om me heen, maar er is weer geen camera’s te bekenen. Maar dit keer geef ik het niet zo snel op. Snel ren ik rondjes door de kamer op zoek naar de camera’s ik kijk achter de bank, achter een schilderij en achter een kast maar nog steeds geen camera te bekenen. Ik wil net de spiegel van de muur halen als een van de jongens me tegen houd. ‘Wat ben je in hemelsnaam aan het doen’ zegt de jongen een beetje geiriteerd. ‘De verborgencamera’s aan het zoeken’ mompel ik. ‘De verborgen camera’s’ vraagt het meisje verbaast. ‘Ja, weet onderhand wel dat ik in bananasplit zit dus waar is die verborgen camera’ Ik wil weer verder gaan zoeken maar dit keer word ik tegen gehouden door het meisje. ‘Ik weet niet wat er percies gebeurd is, maar ik weet zeker dat je niet in banasplit zit en dit allemaal echt gebeurd. Maar snap dat je verward bent door dit alles en daarom ga ik je alles nu eventjes haarfijn uitleggen’

Zoals je ziet heb ik ook de foto van Fay veranderd omdat ik verschilende foto's van haar moest hebben maar ik hoop dat jullie het niet erg vinden!