Hoofdstuk 11

In mijn droom schiet de Bol in mijn hoofd.
De Bol!!!
Asjeblieft Nera, hou die bol heel!!
Het is mijn laatste leven.
Asjeblieft!!!


Ik word wakker.
Ik ben kletsnat van het huilen.
"Nera...de....bol...." mompel ik.
Denise kijkt rond, er zit niks in de kamer.
"Nera, hou die bol heel, asjeblieft?"
zegt ze tegen het elfje.
Nera knikt en houdt de bol stevig vast.
Het krachtveld rondom haar schiet een donder af.
Ze zakt in elkaar.
Neraaaah! Roep ik in mezelf.
Haar mag niets overkomen. Ookal ben ik een klungel.
"Waarom? Waarom is dit MIJN schuld???" Roep ik uit. De tranen springen weer. Denise knielt bij me om me te troosten.
Mijn schuld.

"HEHEHEEEEEH!
Hey! Sukkel!
Als je zo DOM blijft doen,
HEHEHEEEEEH!
Dan gebeurt er iets met die
VRIENDJES van je!
DE SUKKELS!
ZE ZIJN in JOUW STOMME val getrapt!!"

"Niet naar luisteren!" Fluistert Denise in mijn oor.
"Als je dat doet, Dan wordt het alleen maar erger!!!"
Ik probeer het te doen, maar het schalt telkens opnieuw door me heen.
Ineens steekt er een hand uit de lucht.
Recht op mijn wond af.
Het zit er plotseling in.
Mijn ogen worden groot en ik durf me niet te bewegen.
"De...nise?" Vraag ik hopeloos.
Ik zie Denise vol afschuw naar de hand kijken.
Ze grijpt ernaar en trekt het eruit.
Het doet verschrikkelijk veel pijn.
Ze gooit het door de tralies van de kooi heen.
Ik ga van de schrik tegen de tralies zitten.
Eva ziet mijn wond.
"Rustig!!" Roept ze en ze schiet wat helende water rond de wond.
Het heelt.
Gelukkig ben ik van die wond af.
Ik ga tegen Denise aanzitten en kijk de anderen aan.
"Wat nu?"