Inzending opdracht 1 Boobearlover

Het is vroeg in de ochtend toen ik mijn gsm hoorde. Een nieuw bericht, lees ik. Ik open het en vergeet dat ik eigenlijk aan het slapen was als ik Sharons naam boven het berichtje lees. 'Hoi, Rebecca, eens afspreken?' Ik druk op 'antwoord' en typ: 'Ja, tuurlijk, waar, wanneer?' Ik zwaai mijn benen over de rand van mijn bed, schuif mijn voeten in mijn sloffen en slenter naar beneden, waar mijn vader aan tafel zit terwijl hij de krant aan het leest. Ik neem een boterham uit de zak, smeer er chocoladepasta op en neem er een hap van. Mijn vader kijkt even op van de krant en zegt: "Zo vroeg al op?"
"Sharon sms'te me."
"Slaap dan gewoon verder?"
Ik haal m'n schouder op en neem nog een hap van mijn boterham. Mijn gsm trilt weer. Ik pak mijn gsm, en open het nieuwe berichtje van Sharon; 'Geen idee, morgen?' Ik vraag aan m'n vader: "Pap, mag ik morgen naar Sharon?"
"Ja, tuurlijk, Rebecca, doe maar."
Ik eet snel mijn boterham op en loop naar boven. Ik neem een jeans en een zwart shirtje met een witte olifant erop. Snel schiet ik in mijn dure witte sneakers, breng een beetje make-up aan. Ready to go. Ik ga shoppen.
Ik neem snel wat geld uit mijn spaarpot en vertrek naar het winkelcentrum en loop de H&M binnen. Ik loop tussen de rekken door en zie een mooi geel shirtje met een meisje met bruin krullend haar zoals Sharon erop. Geel is ook Sharons favoriete kleur... Ja, dit ga ik zeker weten kopen. Ik neem ook nog een mooie rode broek en een rood leren vestje. Ik ga het passen en zie een meisje in de spiegel kijken. De bruine krullen herken ik meteen: Sharon! "Hoi, Shar!" roep ik. Geschrokken draait ze zich om. "O, hallo, Rebecca, toevallig!" zegt ze enthousiast. Ik glimlach ook, ik ben blij om Sharon te zien. "Ik ga eerst mijn kleding afrekenen aan de kassa. Pas jij maar even die dingen, dan wacht ik wel even op jou." Ik schud mijn hoofd en zeg: "Nee, ze passen wel, het is mijn maat, en anders breng ik ze wel terug."
"Zeker?"
Ik knik. We lopen samen naar de kassa en betalen. Met de zakken in onze handen lopen we de H&M uit. Recht naast de H&M staat het ijssalon waar ze van die gigantische coupes voor weinig geld verkopen. Sharon wijst ernaar en vraagt: "Daarheen? Ik trakteer!"
"Nee, Shar, ik trakteer wel, hoor..."
Na een tijdje ruzie maken over wie trakteert, betalen we allebei zelf ons ijsje. Sharon neemt een grote aardbeicoupe, ik neem een banana split zoals altijd. Sharon neemt een grote hap en met haar mond vol zegt ze: "Hemel, dit is lekker, moet je proeven!" Ze neemt een grote lepel ijs en steekt hem in mijn mond. Een kriebel trekt door mijn buik, je weet wel, die kriebel die je krijgt als je van iemand houd...
Ja, natuurlijk hield ik van Sharon, maar als vriendin, maar probeerde ik me dat enkel wijs te maken? Vond ik Sharon meer dan een vriendin?
N-nee, dit kan niet, ik ben een meisje en zij is een meisje...
Ik neem ook een lepel uit het romige ijs en geef hem aan Sharon alsof het gewoon routine is. En wat als het nu eens een routine werd? Dat ik en Sharon echt... Iets meer hadden dat vriendschap?
Ik duw de gedachte weg, boos op mezelf. Ik ben fout, ik ben niet... verliefd op Sharon...
'Dat ben je wel...' zegt de eerste Rebecca. 'Nee, nee, dat kan niet, zij is een meisje en jij bent een meisje...' zegt de tweede Rebecca. 'Liefde is gewoon liefde, of het nu een jongen en een meisje, 2 meisjes of 2 jongens zijn...' Dat is de eerste Rebecca weer.
Ik negeer de ruziemakende Rebecca's in mijn hoofd. Met Sharon ga ik nog wat andere winkels binnen, tot het 5 uur is en ik naar huis moet. "Tot morgen, Shar!" roep ik. "Doei!" roept ze terug. Thuis spring ik in mijn bed, vechtend tegen de tranen. Ik ben verliefd op een meisje, verdomme, ik ben niet normaal, ik ben anders dan de anderen.
Mijn gsm trilt. Sharon. 'Het was leuk vandaag.' Ik druk op antwoord. Zonder dat ik het weet typen mijn vingers: 'Ja, ik hou van je...' Ik lees het sms'je en druk het weg. Niemand mag weten dat ik op Sharon verliefd ben. Dat ik op Sharon verliefd ben. Dat ik op een meisje verliefd ben.
Slapen doe ik die avond niet echt. Het zijn de 2 Rebecca's die ruzie maken in mijn hoofd die me wakker houden. De eerste is ervan overtuigd dat ik op Sharon verliefd ben, de tweede beweerd dat dat niet mogelijk is. Maar ik moet de eerste gelijk geven. De tweede Rebecca is niet de echte Rebecca. De eerste wel. Maar de eerste durft het ook aan niemand te zeggen.
Ik knip mijn licht aan en neem een velletje roze papier. Ik begin te schrijven:
Hoi, Sharon.
De laatste tijd voel ik me een beetje apart. Ik heb het gevoel dat ik op iemand verliefd ben waar ik niet verliefd mag zijn. Een meisje, net zoals ik.
Ik denk eigenlijk wel dat jij het bent...
Rebecca
Ik verfrommel het papiertje en gooi het weg. Niemand hoeft het te weten.
Ik val na lang denken eindelijk in slaap.
Dan komt de dag dat ik naar Sharon moet en ik ben vastberaden om het haar te zeggen, al durf ik het eigenlijk niet...
De uren tikken traag voorbij en dan zie ik op de klok dat het tijd is om naar Sharon te vertrekken en om haar te zeggen wat ik eigenlijk niet durf.
De bel rinkelt lang omdat mijn vinger op de knop blijft steken. Sharon trekt de deur open en haalt mijn hand weg. Dan trekt ze me mee naar binnen. Als we in haar kamer zijn, zeggen we allebei tegelijk: "Ik moet je iets zeggen." We schieten in de lach. Sharon begint: "Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, Rebecca, maar ik... Ik voel eigenlijk al een tijdje iets meer voor je dan vriendschap..." Mijn ogen worden groot. "Ik snap als je niet hetzelfde voelt, maar..." zegt ze. Zonder erbij na te denken kom ik dichter bij haar en geef haar een kus op haar mond.