Deel Een: Tweeentwintig

“Aan je gezicht te zien mag het,” zei hij geamuseerd. Ik schudde mijn hoofd.
“Nee,” grijnsde ik.
“Huh?” zei hij verward. “Maar – ”
“Ik mag niet naar jou toe, maar jij mag hier wel komen,” legde ik uit.
“Echt waar?” Ik kon het niet goed zien door de webcam, maar zijn ogen leken te gaan glinsteren. “Geweldig! Twee weken, zei je toch? Oh man, ik ga nu zo hard een kaartje boeken!” Ik hoorde wat getyp en Harry’s ogen flitsten van links naar rechts over het scherm. Ik lachte om zijn enthousiasme. Ik had er net zoveel zin in als Harry, maar ik deed het iets rustiger.
“Tess!” riep mijn moeder van beneden. “Ga jij zo ook slapen?” Ik wierp een blik op mijn klok. Het was pas tien uur, maar ik moest morgen weer naar school, stom genoeg.
“Oke!” brulde ik terug.
“Sorry Hazz,” zei ik tegen Harry. “Ik moet slapen.”
“Nu al? Het is pas negen uur!” zei hij verbaasd.
Ik grinnikte. “Bij mij is het tien uur.”
“Oh. Oke. Welterusten, dan. Ik heb zin in over twee weken!” Hij glimlachte zijn scheve lach.
“Ik ook!” Ik ontblootte mijn tanden in een grijns. “Trusten, Haz.”
“Doei!” Hij zwaaide en ik klikte op het kruisje. Tijd om te slapen, dan maar.

Harry E. Styles
Ik sloot mijn computer ook af. Misschien moest ik ook maar gaan slapen. Gapend liep ik naar boven, niet de moeite nemend om de lads te melden dat ik naar bed ging. Ze kwamen er vanzelf wel achter.
Boven pakte ik mijn telefoon weer.
Goodnight, sleeping beauty! X smste ik naar Tess.
Goodnight, Romeo. X kreeg ik terug. Ik glimlachte. Ik kon zo goed opschieten met Tess. Ze was werkelijk de beste vriendin die ik ooit had gehad. Tess was een ander soort beste vriendin dan de lads. Ze leek altijd precies aan te voelen hoe ik me voelde, ook al was ik honderden kilometers ver weg. Ze wist me altijd op te vrolijken, en was er altijd voor me. Ze was eigenlijk Liam, Louis, Niall en Zayn in een persoon.
Het duurde lang voordat ik in slaap viel. Hoe ik ook woelde of draaide, het lukte me gewoon niet. Ik was niet aan het piekeren, maar ik dacht gewoon veel na. ’s Avonds had ik daar vooral veel last van, omdat er toen niets was om me af te leiden. Maar om heel eerlijk te zijn, vond ik het niet zo erg om na te denken. Die gedachtes gingen namelijk vooral over Tess. De lads dachten dat ik verliefd op haar was, maar ik wist wel beter. We waren simpelweg goede vrienden, en meer hoefde het van mij ook niet te zijn. Ik was tevreden zo. Ik hield van Tess als een vriendin. Waarom begreep niemand dat ooit? Jongens en meisjes kunnen in feite nooit gewoon vrienden zijn, ik vond dat zo stom. Maar ergens begreep ik het ook wel weer. Ik kon niet precies uitleggen waarom, het was gewoon zo. Langzaam voelde ik hoe ik wegzakte in een droomloze slaap.