• Eyes 018

‘Hee Cait, met mij.’ zeg ik vrolijk als ik hoor dat de telefoon opgenomen wordt. ‘Elena! Omg, ik mis je zo erg, echt niet normaal.’ Ik moet lichtjes grinniken als ze dit gezegd heeft, echt iets voor Caitlin om meteen met de deur in huis te vallen. ‘Ik mis jou ook zusje! Hoe gaat het daar?’ ‘Oh, het gaat wel goed hoor. De zwangerschap wordt nu alleen wel behoorlijk pittig, mijn buik wordt een beetje groot en ik heb weer zo’n last van mijn rug.’ Geeft ze eerlijk toe. ‘Ga dan weer even langs Louis, gewoon even bellen voor een afspraak. Moet ik het anders voor je doen?’ vraag ik bezorgd, ik voel me zo machteloos nu ik haar niet kan zien en alleen haar stem kan horen. Nu weet ik niet of ze misschien nog iets achterhoudt, of haar pijn afzwakt, want zo is ze wel, ze wil niet dat andere mensen van haar problemen weten, volgens haar kan ze alles prima zelf oplossen, maar dat kan ze niet. ‘Nee dat hoeft echt niet, concentreer jij je nou maar op je werk, ik los het zelf wel op.’ Een zucht verlaat mijn mond, wat is ze toch weer eigenwijs. ‘Maar vertel hoe was het vandaag op je werk’ verbreekt ze de stilte. Tja, wat moet ik hier nu op antwoorden, moet ik eerlijk zijn over mijn aanvaring met Ibrahim, of zal ik maar vertellen over de behandeling met David Villa? ‘Het viel niet tegen’ brom ik uiteindelijk maar. ‘Nou, kom op, heb je niets meer te vertellen dan het viel niet tegen?’ vraagt Caitlin lachend. ‘Nou ehm, ik heb twee spelers behandeld vandaag, en David Villa is best een aardige gozer.’ Besluit ik uiteindelijk toch maar iets meer informatie los te geven. Ik heb helemaal geen zin om over mijn dag te praten, ik wil gewoon horen hoe het met haar gaat, en alles daar in Londen. Ik houd er helemaal niet van als ik het over mezelf moet hebben, daar voel ik me ongemakkelijk bij. ‘Nou dan valt het toch nog mee meid, maar ik moet gaan! Ik moet nog boodschappen doen, en wat dingen voor de babykamer doen.’ Ze klinkt zo enthousiast over de baby, vanaf jongs af aan is het een droom van haar om moeder te worden. Zelfs nu het allemaal niet zo mooi uitpakt is ze blij met haar kleine schoppertje dat in haar groeit, ik heb zoveel bewondering voor haar. Hoe ze zich hier doorheen slaat. Ik geloof dat het beslist niet makkelijk is om een zwangerschap in je eentje te moeten doen, ik hoop dat het voor mij nooit zover komt. ‘Doe iedereen daar de groetjes van mij! Succes hè meis!’ gil ik nog snel voordat ik de telefoon hoor piepen als teken dat ze heeft opgehangen. Zuchtend gooi ik mijn telefoon op mijn bed, en ik duik erachter aan. Wat moet ik van deze dag denken? Met Ibrahim is het helemaal uit de hand gelopen, wat een arrogante zak is dat zeg. Maar David daarentegen is wel heel erg aardig, en behandelde me heel respectvol. Ik zie op mijn wekker dat het al 10 uur is dus ik besluit te gaan slapen, ik moet morgen weer naar de club om Ibrahim en David te behandelen. Sommige mensen vinden me overdreven, maar ik houd het erop dat ik hart voor me vak heb. Ik gris mijn pyjama van de stoel, en trek hem snel aan. Ik poets mijn tanden in de badkamer en bind mijn haren bij elkaar in een losse knot op mijn hoofd waarna ik onder de dekens kruip, en vrijwel meteen meegenomen ben in een droomloze nacht.

Vinden jullie het niet vervelend dat er op dit moment nog veel hoofdstukken zonder Ibi zijn? Het gaat wel veranderen, maar ze blijven er altijd...