046 Aine Flora.

,'Maar dat kan niet, het is uitgesloten dat ik broers of zussen heb, door het weeshuis zelf,' stotterde ik, Amber gaf een flauw lachje weer. ,'Dacht jij dat de mensheid daar iets mee te maken had dan?,' vroeg Amber. Ik knikte van ja,'Ik ben een mens, dat is logisch,' zei ik, zo normaal mogelijk. ,'Ben je niet,' zei de stem van Amber, dat deed pijn, pijn om niet normaal te zijn, pijn dat je leven je heeft bedrogen, pijn diep van binnen, dat allemaal, door 1 enkele zin. ,'Kwets ik je?,' vroeg Amber,'Nogal. Door te zeggen dat ik geen mens ben, wat ik al die jaren dacht.,' mompelde ik, hard genoeg. ,'Ik snap het, maar het is de waarheid. Daarvoor kun je je niet voor verstoppen, vroeg of laat, het maakt niet, je komt erachter,'. ,'Maar ik wil mijn oude leven terug, en kan iemand me dan echte duidelijk geven. Ik weet niet eens wat ik ben, en of ik wil Aine heet!,' jammerde ik. ,'Je heet Aine, en je bent een elf,' zei Amber, kort en bondig. Ik bekeek mezelf goed, en Amber ook, ik was niet klein, en had ook geen vleugels. Amber zag het,'Een elf ben je vanbinnen, niet van buiten!,' zei ze lichtelijk kwaad, ik schrok ervan. ,'Maar, jij bent dus mijn zus... Wie zijn Elvyne en Fay dan?,' vroeg ik. ,'Ja dat klopt. Elvyne en Fay zijn je nichtjes,' zei Amber rustig, iets wat me erg in de war maakte. Ik vond na jaren mijn familie, en zei gaat me heel koeltjes mijn familliestamboom laten zien! Ik bedoel, kom op zeg, dat doe je toch niet? ,'Wat doe ik in de mensenwereld dan, en wie zijn mijn ouders, en wie is mister Magic?,' vroeg ik. ,'Mister Magic is je peetoom, de geest heeft je ontvoerd, en onze ouders, waren ineens weg, niks is van hun overgebleven, ik weet niet waar ze zijn, ze zijn 3 jaar geleden vertrokken. Ze lieten mij en Rose hier achter,' zegt Amber, en ik voel de verdriet en het kwade gevoel in haar stem. ,'Hoe oud zijn jullie?,' vroeg ik. ,'Ik ben 16 en Rose is 6, we waren 13 en 3 toen ze vertrokken,' zei Amber. Ik kijk haar met grote ogen aan,'Ongelofelijk, na jaren vind ik mijn familie, en dan blijkt dat mijn ouders mijn zussen hebben achtergelaten, moederziel alleen,' zeg ik verbluft, ik zie tranen in Amber's ogen. ,'Hoe zit het met de rest, en hun zussen en broers?,' vroeg ik,'Die wonen in de andere kamers, maar die zien we niet vaak,' zei Amber. Ik zie de bloemen langzaam doven, alsof het kaarsen zijn,'Mooi hè?,' zegt Amber glimlachend, ik knik. ,'Wat betekend het?,' vraag ik, maar mijn blik is nog steeds gevestigd op de bloemen. ,'Dat de zon op,' zegt Amber, vaag komt er iets naar boven dat ik iets vergeten ben, iets belangrijks. Dan weet ik het plots; ik ben vergeten dat Elvyne en Fay nog slapen. ,'Ik moet gaan, ik kom later terug,' beloof ik Amber. Ik hol de kamer uit en ren door de gang. Het voelt alsof de lichtjes langs de wanden mij energie geven. Ik doe mijn ogen dicht en voel een zeer pijnlijke flits daar me heengaan, in mijn hoofd kerm ik het uit, maar als ik mijn ogen open doe, ben ik er. Ik zie Elvyne slapen, wat me een bevredigend gevoel geeft. Maar er klopt iets niet, ik kijk nog eens goed, en dan weet ik het. Waar is Fay?