Chapter 2: Liam James Payne

Gras prikte in mijn rug. Geïrriteerd deed ik mijn ogen open en probeerde het een beetje plat te drukken. Een mislukte poging. Ach ja, dacht ik mij bij mezelf., en ik draaide me weer op mijn rug. Ik sloot mijn ogen en probeerde me te concentreren op de rust om me heen. Dit deed ik altijd als ik aan de drukte thuis probeerde te ontkomen. Dan probeerde ik hier rustig na te denken. Maar vandaag leek het er niet echt op dat ik met rust zou worden gelaten. Het geluid van voetstappen lieten me opkijken. Ik draaide me op mijn buik maar bleef laag. Zo voelde ik me net een wild dier dat zijn prooi aan het besluipen was. Zachtjes kroop ik naar het hek dat onze tuin scheidde van die van de buren. ‘arghhh..’ een kermende grom kwam over mijn lippen bij het zien van mijn nieuwe buurjongen. Hij stond vlak bij het hek en keek nieuwsgierig onze tuin in. Mijn tuin. Hij woonde hier nu al een paar dagen en hij werkte me nu al op mijn zenuwen. Ik zag hoe hij zijn hand op het hek legde. Nu zal je het krijgen, dacht ik glimlachend. Ik zag hoe hij even schokte, maar toch haalde hij zijn hand niet weg. Mijn glimlach verdween net zo snel als hij gekomen was. ‘Wat wil dat joch toch…’ mompelde ik tegen mezelf. Ik zag hoe hij een steen oppakte en het tegen het hek aan gooide. Kleine vonken sprongen er vanaf en de steen vloog een eindje verder. Ha, net goed. Wat dacht die kleine bemoeial wel niet. Dat hij zomaar bij ons naar binnen kon. Ik zou hem eens vertellen hoe wij daar over denken maar net op het moment dat ik op wilde staan, schalde de stem van mijn vader door de tuin: "Liam! Eten is klaar! Schiet eens op!" “Maar..” "Geen gemaar! Eten komen, nu!" Ik rolde met mijn ogen en stond op. Ik liep naar de voordeur en ging een heel proces af om naar binnen te gaan. Terwijl ik aan het zoeken was naar een sleutel voel ik nog steeds de ogen van mijn buurjongen prikken in mijn rug. Ik besloot er maar niks van te zeggen. Terwijl ik mijn hand liet scannen hoorde ik aan de andere kant een meisje praten. Ik keek om en zag de jongen weglopen. Op dat moment kreeg ik ook mijn deur open, liep naar binnen en smeet de deur achter me dicht. Ik zakte neer op een stoel in de keuken. Mijn vader zat al aan tafel en de andere stoelen waren leeg. “Waar zijn mam, Ruth en Nicola?”
“Die zijn shoppen, en ik verwacht ze nog een lange tijd niet.” Was het botte antwoord van mijn vader. “Oh..” zei ik zachtjes. Mijn vader was in een niet zo goed humeur dus ik hield mijn mond maar. Ik zou hem ook maar niet vertellen over die jongen anders zou hij helemaal ontploffen. Mijn vader was niet zo’n sociaal type. Hij hield graag de mensen weg bij zijn gezin. Ik had eigenlijk die gewoonte overgenomen en wilde zoveel mogelijk mensen weghouden. Terwijl ik aan mijn spinazie, of wat het dan ook mocht zijn, begon voelde ik een tong over mijn knie heen gaan. Zuchtend legde ik mijn bestek neer, bukte en keek recht in de bruine ogen van een buldog. Lief kijkend probeerde ze me nog wat eten af te troggelen. “Buiten.” Zei ik met een harde stem en ze sjokte naar haar hok. Ik keek op en zag dat mijn vader bijna klaar was met eten dus propte ik alles maar snel naar binnen. Het was echt smerig maar ik besloot niet te zeuren. Ik stond op, ruimde af terwijl mijn vader lui voor de televisie zat. Waarom leek het toch alsof ik geen band had met mijn vader?