The Story of Moon deel 12

Moon deel 12.

Het was weer aangebroken, de eerste schooldag van de week. Mijn wekker ging om half 7, ik was nogal chagrijnig omdat ik zo vroeg op moest, dus ik sloeg nogal hard op mijn wekker, zodat hij in allemaal stukken uit elkaar sprong. Ik moest natuurlijk rekening met mijn kracht houden. Ik sprong uit bed en maakte me op, deed mijn haar en rende naar beneden met mijn schooltas over mijn schouder. "Goedemorgen Moon" zei mijn moeder, die ondertussen een eitje aan het bakken was. "Goeiemorgen mama" zei ik met stralend gezicht. "Schatje toch, wat is er met jou aan de hand? Normaal ben je zo chagrijnig als een deur en nu straal je als een ster." "Nou ik ben gewoon verliefd. " bekende ik met een blos op mijn gezicht. Mijn moeder schoof het gebakken eitje op mijn brood, zette de pan weg, en knuffelde me. "Oh lieverd, dat gevoel kende ik ook." toen ze weer recht stond, zag ik tranen in haar ogen. "Oh mama. " en ik trok een pruillip. "Ja schat, het gaat wel. Veel plezier op school" zei ze, en ze liep naar boven. Ik kon zweren dat ik een traan over haar wang zou zien glijden, maar ze was te snel naar boven gerend. Mijn moeder was nooit echt over mijn vader heen gekomen, dat is ook logisch want het was de liefde van haar leven. Net zoals Aron voor mij is, misschien niet mijn eerste vriendje, maar ik voel me zo speciaal bij hem. Ik sprong op mijn scooter en reed naar school. Toen ik op het schoolplein kwam, zag ik Aron aankomen lopen, net zoals mij straalde hij helemaal. Voordat ik mijn scooter op slot had gezet stond hij alweer achter me. "Goede morgen" zei hij met zijn perfecte glimlach. "Goeie morgen. " zei ik , en pakte zijn hand. We liepen hand in hand naar mijn kluisje. "Frans, Engels en Economie?" vroeg ik. "Ja, we zitten deze 3 uren alleen met Frans en Engels bij elkaar he." zei hij. Ik dacht bij mezelf ; natuurlijk weet ik dat, in mijn agenda staan alle krabbels van jou en mijn lessen samen . "Ja weet ik" zei ik en deed mijn kluis dicht, daarna liepen we naar het lokaal. Hij gaf me nog een vluchtige kus op mijn mond voor het lokaal, zodat mijn hart een sprongetje maakte. We zaten naast elkaar. We zaten niet aan een tafel, maar aan kleine tafeltjes naast elkaar. Aan de ene kant van mij Dana, aan de andere kant Aron. "Moonie, lang niet gezien!" zei Dana met een big-smile "Nee inderdaad!" "Alles goed met je?" en ze keek overdreven Aron zijn kant op. Ik moest lachen. "Ja super, kan niet beter, met jou?" " Ook goed hoor " en ze keek de kant op van Dean, het vriendje van Dana, en voor Aron de knapste jongen van de klas. Ik was weer aan het kliederen in mijn schrift, zoals Moon (L) Aron, You are a beautifull dream for me. Ik zag dat Aron in me schrift keek, terwijl ik aan het krabbelen was. Hij keek peinzend. Ik klapte het schrift snel dicht. "Is er iets?" fluisterde ik. " Ik weet niet of ik dit nog langer volhoud " fluisterde hij terug. "Wat?" vroeg ik, maar op dat moment begon de les. Ik keek nog zijn kant op, en hij keek verdrietig terug. Ik trok een pruillip. De les ging verder snel voorbij, maar nog steeds met die pijnlijke vraag van Aron "Ik weet niet of ik dit nog langer volhoud" het galme maar steeds meer door mijn hoofd, en bij elke herhaling, kwam er weer een pijnlijke steek, recht in mijn hart. Toen de bel ging, pakte hij mijn hand en liepen we zwijgend naar de volgende les, voor het lokaal stopte ik. "Aron, zullen we na school langs mijn oma?" hij aarzelde. "Goed dan." zei hij, en liep door. Ik plofte met een zucht neer op mijn stoel, en elke seconde van de les, leek langer te duren dan een uur.

Aron zou nog even bij een leraar komen, dus ik liep alfast met Dana naar het scooter hok. "Gaat alles wel goed met je? Je bent misschien wel getint, maar je ziet nogal bleek voor jou kleur" ik wilde niet bekennen dat ik in mijn hoofd duizelde en als ik nog langer zou lopen, het gevoel zou hebben dat ik flauw viel." ik voel me matig." bekende ik en ging op mijn scooter zitten en reed het schoolplein op. Aron stond eral. Hij keek verschrikt. "Moet ik rijden?" vroeg hij "Graag. " ik stapte af en wachte tot hij erop zat, en ging achter hem zitten, ik klemde me aan hem vast, bang hem kwijt te raken. Zonder dat ik iets zei, reed hij naar het goede adres van mijn oma. Aron deed de scooter opslot en liep naar me toe, hij gaf me een zoen, en trok me aan mijn heup mee naar de voordeur. Zonder aan te bellen vloog de deur open. "Oma!" riep ik opgewonden, ondanks mijn omstandigheden gaf ik haar een knuffel. "Voel je je wel goed kind?" " Valt mee, Oma, dit is Aron, mijn vriend, zoals je al wist." "Hallo" zei mijn oma en knikte naar hem, ze draaide zich om en liep naar binnen. Mijn oma haalde thee en koekjes en zette het goude blad op de eikenhouten tafel neer. Ze ging zitten in haar sofa, waar ze altijd in zat, en tegenover de bruine bank stond. "Waarvan dit onverwachte bezoek?" zei mijn oma met een speelse glimlach. Ik moest om haar lachen, mijn oma wist dat we eraan kwamen, want dat zag ze, ze wist ook waarom. "Oma je weet wel waarom. " Aron wist het ook, van mijn oma, dat ze paranormaal was, en waarvoor ik kwam. " Kinders, jullie zitten wel in de moeilijk heden, zoals jullie al weten, zijn weerwolven en vampieren vijanden." zei ze met heze wijze stem. Ik knikte. "Mijn vader zegt, dat dit onmogelijk is, want vampieren vinden weerwolven stinken, maar Moon ruikt hardstikke lekker" zei Aron en gaf een knipoog naar me en ging verder " En dat niet alleen, alleen al als weerwolfen hun vijand zien, vliegen ze die om de nek" en hij keek me aan. Ik wist precies wat hij bedoelde, met die situatie met dat vampierenmeisje Theresa. " Dat dacht ik dus ook, maar jullie liefde voor elkaar, overheersen de natuur, en dat is heel erg bijzonder. Nou bijzonder, het is zeldzaam. Maar dit betekend ook, dat dit eeuwige liefde is, dat nooit meer over gaat, bij jullie allebei." " Ik zou niks anders willen dan hem verliezen oma." zei ik, en voelde een hete traan langs mijn wang lopen. "Ik weet het kind, maar de natuur zegt wat anders, ookal zou dat niks uit moeten maken, maar het probleem is, als jullie elkaar ooit op een of andere manier verlaten dan zal dat ernstige gevolgen hebben. " ik knikte alleen maar, ik wilde niet nadenken over de gevolgen, bij elke zin die mijn oma zei, kreeg ik weer een pijnlijke steek. Aron kneep in mijn hand. Ik keek naar hem op, en hij gaf me een zoen op mijn voorhoofd. Op dat moment, werd het glas van de schuifpui doorgebroken, en stond er een witte wolf in de kamer, het leek net mijn tweelingwolfje. Ik keek verschrikt toen ik de wolf naar Aron gezicht zag kijken. Ik wist wie dit was!