Deel Een: Eenentwintig

“Mam!” riep ik naar beneden. Ik huppelde de trap af en renden naar de keuken, waar mijn moeder een taart stond te bakken. Mijn moeder was dol op koken, dus het was niet zo moeilijk om te bedenken dat ze in de keuken stond.
“Wat is er?” vroeg ze. Ze legde de mixer even aan de kant om mij aan te kunnen kijken.
“Je weet Harry wel, he? Ik heb je laatst over hem verteld,” begon ik. Mijn moeder knikte en maakte een ‘ga door’-gebaar.
“Nou… Mag ik deze kerstvakantie naar hem toe, in Londen?” bedelde ik. “Ik betaal de ticket zelf!” Ik wist precies hoe je mijn moeder moest aanpakken. Eerst zeggen wat je wilt, en dan meteen het eerste argument gebruiken. Dan zal ze twijfelen, zeggen dat ze het niet zeker weet, en je gebruikt je tweede argument. Dan, als ze bijna overstag is, je laatste en beste. En zo win je het.
“Nee,” zei ze meteen. Tsja, als ze zo ging doen werkte de tactiek natuurlijk niet. Over op plan B.
“Waarom niet?” De tranen sprongen me in de ogen. Deels gespeeld, deels echt. Ik had me er zo op verheugd.
“Tess, je kent hem nauwelijks!” zei ze. Ik opende mijn mond om er iets tegen in te brengen, maar ze gaf me de kans niet. “Ik bedoel, je kent hem nauwelijks persoonlijk.”
“Al twee weken!” protesteerde ik.
“Dat vind ik niet genoeg.” Ze trok een wenkbrauw op.
“Maar als het kerstvakantie is, ken ik hem een maand. Is dat genoeg?” probeerde ik.
“Nee,” antwoordde ze resoluut. “Ik laat mijn dochter niet naar een voor mij volslagen onbekende in Londen die ze nog maar heel kort kent gaan. Je bent pas zeventien!”
“Ik ben al zeventien,” verbeterde ik haar.
“Kan best zijn, maar het is en blijft nee. Ik wil hem eerst zelf leren kennen.”
“Dan ga je toch mee?” suggereerde ik.
“Tess, je weet best dat dat niet kan. Ik heb mijn werk, en bovendien moeten we ook voor Louise zorgen!” Louise was mijn zusje. Sinds ik fan was van One Direction, vond ik het altijd heel grappig dat ze zo heette, en plaagde haar er dus ook wel eens mee. Helaas was ze niet vatbaar voor mijn geplaag, dus dat verpestte mijn lol altijd.
“Maar hij mag hier wel komen,” onderbrak ze mijn gedachtegang. Een moment was ik verstijfd van verbazing.Ongelovig keek ik haar aan.
“Echt?”
“Ja. Het is duidelijk dat je goed met hem op kunt schieten, en ik wil hem ontmoeten voordat je naar hem toe gaat – waar je duidelijk vaker over gaat zeuren.” Ze haalde haar schouders op.
“Maar net zei je nog dat ik hem nog maar net ken!”
“Het klinkt bijna alsof je het stiekem toch niet wil,” zei ze plagend.
“Nee, nee, dat is het niet,” zei ik snel.
“Weet ik toch.” Mijn moeder knipoogde naar me. “Maar weet je, vriendschap kent geen tijd. Dus. Ga hem maar snel zeggen dat hij hier welkom is, deze vakantie. Ik neem tenminste aan dat je met hem aan het praten was voor je hier kwam?”
Ik begon hevig te knikken en knuffelde mijn moeder zo ongeveer plat voordat ze me aan de kant duwde met het geen-lucht-excuus. Dolblij rende ik naar boven, waar Harry geduldig op me wachtte.