045 Fay lè Animalia

Ik word wakker door een zacht getik. Maar als ik mijn ogen open zie ik niks. Ik neem de omgeving in me op en de herinneringen aan gister avond komen weer in me op. Het is gewoon onbeschrijfelijk dat dit is gebeurd. Hoe groot is de kans nou dat je na veertien jaar alsnog word geadopteerd, dat je ineens zomaar op een onbewoond eiland terecht komt, dat er geesten voor je neus verschijnen en dat je dan ook nog eens een merkwaardige grot vond. Nou tot nu toe heb ik altijd gedacht dat het onmogelijk was dat, dat zulk soort dingen alleen in sprookje mogelijk waren. Maar dit is geen sprookje dit is gewoon het echte leven, mijn leven. Ik vind het zelf ook nog steeds onvoorstelbaar. Is dit niet een grap of zo, dat straks in eens Frans Bouwer tevoorschijn komt en dat het blijkt dat ik in banana spit terecht ben gekomen. Dan licht heel Nederland nu vast is een deuk. Ik kijk om me heen of er ergens verborgen camera’s zie. Maar ik kan jammer genoeg niks vinden. Dan is het dus toch geen grap. Met een harde klap laat ik me weer vallen, dit is gewoon de hel, de hel op aarde.

Als ik even later weer wakker word zie ik dat Aine is verdwenen. Elvyne licht nog in diepe slaap en omdat ik haar niet wakker wil maken besluit ik Aine maar alleen te gaan zoeken. Zachtjes loop ik een van de gangen in. De grot muren zijn bedenkt met kleine lichtgevende steentjes, die er echt betoverend uit zien. Even blijf is stil staan en staar naar de steentjes maar dan begin ik langzaam te lopen. Als een gehypnotiseerde loop ik achter de steentjes aan, geen idee hoe, geen idee waarheen. Maar ik loop, het voelt wel alsof ik betoverd ben en ik laat me mee slepen, mee slepen naar wat de steentjes me zullen brengen.