O33 - Hospital

Pov : Madison

‘’Durf je ook?’’vroeg Niall wanneer hij me naar beneden ziet kijken. We waren de rots opgeklommen. Ik haal m’n schouders vast ‘’wat nou als ik naar beneden zou storten?’’. Hij begon te lachen ‘’dat gebeurt niet’’.
De meeste kinderen abseilen per tweetal naar beneden. Een aantal kinderen stonden al beneden, de meesten omdat ze al zijn geweest, en de rest omdat ze het niet durfden.
‘’goed, ik ga ook wel’’zucht ik wanneer ik Niall met Mike naar beneden zie abseilen. Andrew grijnst ‘’prima, maak je maar klaar’’.
Ik hijs me in een veiligheidsgesp en keek nog een keer naar beneden. Andrew maakte me vast met een touw. ‘’goed ga maar’’.
Vorig jaar durfde ik dit niet, maar ik kon Niall niet laten zien dat ik bang ben. Ik knik en pak het touw met twee handen vast en ga op het randje staan.
Ik haal nog een keer diep adem en zet de eerste stap. Wanneer ik over de eerste paar stappen ben keek ik naar beneden. ‘’Je kunt het!’’moedigt Niall me aan.
Ik keek weer naar voren en abseilde verder.
Wat er op het volgende moment werd alles vaag. Ik voelde hoe ik naar beneden viel en een harde klap maakte. Iedereen boog zich over me heen. ‘’Madison!’’hoorde ik Niall in de verte roepen.
‘’Madison?’’. Ik opende voorzichtig m’n ogen en knipperde tegen het felle licht. ‘’waar ben ik?’’. M’n stem was gekraakt en zacht. ‘’In het ziekenhuis, je maakte een harde val, je zekering zat niet goed vast’’. Ik keek naar m’n hand waar een infuus aan was gekoppeld.
Ik keek om me heen en zie een kale witte kamer. ‘’Je hebt een wond op je hoofd, ze hebben het verbonden, waarschijnlijk mag je morgen weer naar huis’’.
Wanneer ik gewend was aan het licht en de situatie ga ik wat rechter op in bed zitten. ‘’dit is dus de reden dat ik dit vorig jaar niet heb gedaan’’.
M’n hoofd bonkte na. Ik voel met m’n vingers het verband dat er strak om heen zat.
‘’Het kon iedereen gebeuren, ik denk dat Andrew de zekering niet voor de tweede keer checkte’’. Ik zucht en kreunde ‘’m’n hoofd doet pijn’’. Niall pakt een plastic beker met een aspirientje ‘’hier’’.
Dankbaar sluit ik m’n vingers om het bekertje en pak trillend het pilletje over en stop het in m’n mond. Met een grote slok slik ik het weg.
Ik keek op de klok en zag dat het al 7 uur was. ‘’moet je niet terug naar het kamp?’’. ‘’ik word zo opgehaald, of wil je dat ik blijf?’’. Ik schud m’n hoofd ‘’ik wil je deze saaie kamer niet gunnen’’. Hij grinnikt ‘’dat geeft niet’’. Ik schud m’n hoofd ‘’ga maar, iemand moet in de keuken helpen’’.
Er werd op de deur geklopt. Andrew’s hoofd stak door de portier ‘’euhm.. hey, mag ik binnen komen?’’. Ik knik en wuif hem naar binnen. Hij sluit de deur achter zich ‘’het spijt me van daarnet’’. Ik haal m’n schouders op ‘’het geeft niet, het was een ongeluk’’. Hij knikt schuldig en keek naar het verband om m’n hoofd ‘’hoe is het?’’.
‘’Op het gebonk in m’n hoofd na? Prima’’glimlach ik. Hij glimlacht ‘’fijn.. ik kwam Niall ophalen, als dat mag’’. Ik knik en keek naar Niall ‘’kom je me morgen ophalen?’’.
Hij knikt ‘’natuurlijk’’. Ik glimlach ‘’mooi’’. Hij stond op en drukt een kus op m’n voorhoofd ‘’tot morgen’’. ‘’tot morgen’’.