|| 11

June draaide zich vlug om en keek me met grote ogen aan. ‘Had je dat niet wat eerder kunnen zeggen? Want als het echt zo is, dan pas ik daarvoor.’ Zei ze licht geïrriteerd. Dat nam ik haar nog niet kwalijk ook, dat was waarschijnlijk niet zo´n leuke verrassing geweest.
June kwam in hoge snelheid weer richting mij. Toen ze ongeveer de halve weg teruggelopen was zag ik in de verte Jake alweer aankomen. Ik was aardig opgelucht aangezien ik het wachten zat begon te worden. Doordat ik mijn aandacht even had gericht op hoe hij naderde was ik June even vergeten. Ze plofte onverwachts weer naast me neer waardoor ik uit mijn gedachten opschrok. ‘Laat maar raden, je kreeg wat drinken aangeboden dus je vergat ons even.’ Zei ik geïrriteerd toen Jake weer in de buurt was. ‘Oké, je hebt gelijk, ik bleef even hangen,’ hij ging met zijn hand door zijn warrige haardos en glimlachte. Ik zuchtte alleen maar in de hoop weer te kunnen vertrekken. ‘Laten we dan maar gaan.’ Het was alsof hij mijn gedachten even had gelezen, maar dat kon natuurlijk niet. Ik zag dat June alweer naar boven was geklommen, dus ik volgde haar voorbeeld en klom voor de zoveelste keer vandaag de houten kar weer in.

Ik lette niet meer op de omgeving en richtte al mijn aandacht op het gehobbel van de stevige wagen dat ik voelde. Ik wist het beeld dat ik zou zien als ik naar buiten zou kijken. Dor en leeg, wat Eldin niet tot mijn favoriete gebied maakte. Ik keek naar voren en zag hoe June vrolijk heen en weer schommelde en even met haar hand door haar haar streek. Ik had eigenlijk wel zin om weer naar Castle Town te gaan. Het was een tijd geleden sinds de laatste keer en mijn herinnering daaraan was een beetje wazig geworden.
Ik keek weer voor me en zag het gigantische witte gestalte van Hyrule Castle. Ik kon er maar even met open mond naar kijken voor we de brug opreden en het kasteel wegviel achter de witte bovenkant van de kar. De rest ging heel snel, de kar suisde de stad door en sloeg één of twee keer af. Wat me irriteerde aangezien ik graag nog wat wou zien. Maar met deze snelheid en bochten kon ik niet meer oppikken dan de grijze gebouwen en stenen straten. De kar remde af en we kwamen tot stilstand in een kleine inham met een bruine dubbele deur. In een opening in de muur zat een stal gebouwd waar een paard nieuwsgierig zijn hoofd over de deur legde. Hij leek meer geïnteresseerd in de twee onbekende paarden die opeens voor zijn neus waren verschenen en keurde ons geen blik waardig. Nu we eindelijk stil stonden kon ik rondkijken, maar helaas voor mij waren er alleen muren te zien. ‘Kom je nog helpen?’ Vroeg Jake die al uit de kar gestapt was.
Ik liep naar de achterkant waar we samen weer een ton optilden en hem richting de deur brachten. Jake beukte de deur open met zijn rug waarna we erdoorheen liepen. Alleen had de deur geen klem om in vast te vallen en kwam met grote vaart weer teruggekaatst.
Hij vloog hard tegen me aan, waardoor ik mijn ogen sloot en op mijn lip beet om niet heel hard ‘Auw’ te roepen. Ik voelde een warme pijnvlaag door mijn schouder schieten.
‘Heb ik weer!’ Riep ik verontwaardigd. Jake leek zich te moeten inhouden om niet in de lach te schieten. Dat het er waarschijnlijk grappig had uitgezien kon ik me wel voorstellen, maar voor de volgende ton hoefde hij niet op mijn hulp te rekenen. ‘Wauw, dit had ik me in Castle Town helemaal niet voorgesteld!’ June’s zin deed me opkijken en beseffen in wat voor pand we binnen waren gekomen.