072

Zayn Jawaad Malik

Geschreeuw vult de auto. Liam gaat helemaal door het lint. Hulpeloos kijk ik naar de jongens. Geen van allen weten we wat we moeten doen en het geschreeuw lijkt niet te stoppen. Liam’s ogen zijn wijd opengesperd en staan vol angst. Het is net alsof hij weer iets verschrikkelijks meemaakt. Anne stopt de auto en stapt uit. Ze loopt naar de deur waar Liam zit en schud hem door elkaar. Maar het helpt niet. Hij stopt niet met schreeuwen, dan slaat ze hem vol in zijn gezicht. Twee seconden later stopt het geschreeuw en zakt Liam als een pudding in elkaar. Tranen stromen over zijn wangen en hij trilt als een rietje. Anne neemt hem in haar armen en sust hem zachtjes. Langzaam kalmeert Liam en na een half uur is hij helemaal rustig. ‘Gaat het weer?’ Anne kijkt hem bezorgd aan. Liam knikt zachtjes en wrijft even over zijn wang. ‘Sorry, anders stopte je niet met schreeuwen.’ Verontschuldigd Anne zich. ‘Het is oké. Ik heb dit wel eens vaker gehad.’ Zijn stem trilt nog steeds. Anne strijkt even over zijn hoofd en stapt weer in de auto. Na twee minuten rijden we weer op de snelweg op weg naar het vliegveld. Iedereen is diep in gedachten. Louis en Harry fluisteren, maar het is te zacht om te verstaan. Niall is druk bezig op zijn mobiel en Liam staart voor zich uit. Ik luister een beetje muziek en kijkt wat om me heen. Na twee uur zijn we eindelijk op het vliegveld. Anne parkeert de auto en we stappen uit. We halen de koffers uit de auto en leggen ze op een karretje. Gezamenlijk lopen we naar binnen en nemen daar afscheid van Anne. We lopen verder naar de rest van de groep. ‘Hoi, iedereen!’ Roept Louis vrolijk. Pech voor hem krijgt hij alleen wat gemompel terug. Verontwaardigd kijkt hij in het rond. Grinnikend loop ik naar Louis toe en leg mijn hand op zijn schouder. ‘Ze zijn allemaal nog een beetje moe.’ Louis haalt zijn schouders op en springt op Harry’s rug. Lachend schud ik mijn hoofd en kijk het vliegveld eens rond. Ik zie dat er vier mannen op ons af komen lopen. Eén voor één roepen ze namen om. ‘One Direction!’ Roept er één. Samen met de jongens loop ik naar hem toe. Als iedereen bij één van de mannen staat, gaan we verder. Onze koffers worden afgegeven en de paspoorten worden gecontroleerd. We worden naar de gate gebracht en kunnen meteen doorlopen het vliegtuig in. Na een paar minuten stijgen we op en zweven we in de lucht. Op weg naar Spanje.