Hoofdstuk 33

‘Zo en wat dachten de dames nu’, vroeg Sneep ijzig. ‘Wat bedoeld u’? Vroeg Hermelien. Eigenlijk wisten we dat wel, ik wist zeker dat ze het wist. ‘Wat ik bedoel’, zei Sneep. ‘Is of jullie het nu nog steeds zo’n goed idee vonden, om een broodjesgevecht te houden’. We stonden op het punt antwoord te geven, toen de deur met een klap op ging. ‘En wat denkt u nu wel’, riep een boze Anderling. ‘Wat ik denk’, schreeuwde Sneep woest. ‘Dat ik deze leerlingen straf geef voor het gooien van broodjes door de grote zaal’. ‘Ik denk dat,dat helemaal uw taak niet is. Ik denk dat u al genoeg schade heeft aangericht bij miss Perkamentus. Perkamentus, Griffel meekomen die ouwe chagrijn heeft geen recht jullie straf te geven’. Als het niet zo’n situatie was geweest, had ik waarschijnlijk de slappe lach gekregen. Sneeps hoofd stond nog meer op onweer, voor zover dat mogelijk was dan. Overdonderd stonden ik en Hermelien en volgden professor Anderling. Woedend en allerlei verwensingen mompelend naar professor Sneep, liep professor Anderling door het kasteel. Ik luisterde niet, maar ving vaag dingen op. ‘Achterlijke shampoo hatende chagrijn. Wat denkt hij wel niet, mensen beledigen en ze dan nog straf durven geen ook. Stomme idioot dat het ook is’. Als het een andere situatie was geweest, had ik waarschijnlijk de slappe lach gekregen. Anderling stopte en ik moest moeite doen niet tegen haar op te botsen. ‘Jullie gaan naar jullie leerlingenkamer en als die ouwe chagrijn langs komt, moet je maar zeggen dat je straf gekregen hebt’. We knikten en liepen naar de leerlingenkamer. ‘Nooit gedacht dat Anderling zou vloeken’, zei Hermelien. ‘In ieder geval niet in het bijzijn van leerlingen’. Hermelien grinnikte om mijn antwoord. ‘Hermelien’! Rons geschreeuw galmde door de leerlingenkamer. Ron gooide en stuk perkament voor haar neus. ‘Wil je het nakijken alsjeblieft’? Hij keek zo zielig, dat ze geen nee kon zeggen. ‘Goed dan’, mompelde ze. Ze pakte een veer en streepte van alles door. Verontwaardigd keek Ron naar het stuk perkament, waar bijna geen goeie dingen meer op stonden. ‘Hermelien dit kan ik toch niet inleveren’? ‘Jij wilde dat ik het nakeek en dat wat ik door gestreept heb is allemaal fout’. ‘Betweter’, mompelde Ron. Hermeliens ogen vulde zich met tranen. Onverwacht sloeg ze Ron in zijn gezicht, daarna stormde ze de leerlingenkamer uit en kwam niet meer terug.


‘Ron moest je haar nou echt een betweter noemen’, brom ik geïrriteerd. ‘Heb je mijn werkstuk dan niet gezien? Daar stond niks goeds meer op’. Het was knap dat ik hem kon verstaan, aangezien hij kippenpootjes naar binnen aan het werken was alsof hij al twee jaar niet meer gegeten had. ‘Ron je eet alsof je al twee jaar niet meer gegeten hebt’, brom ik. Ik was niet in de stemming voor zijn walgelijke eetmanier. ‘Ik heb gewoon honger’. ‘Zelfs voor mij is dit walgelijk’. Mengde Harry zich in het gesprek. ‘Ik zou toch echt is aan je eet manieren doen’. Haast onthoofde Henk kwam ineens door de tafel heen. ‘Hoi Henk’, zei ik. ‘Hallo Lucinda, ik vraag me elke keer weer af hoe je het met die twee idioten volhoud’. Prompt schoot ik in lach. ‘Dat vraag ik me elke dag meer af’. grinnikte ik. Ik stond op het punt wat te vragen toen de deuren van de grote zaal open knalde. ‘T…. Trol, trol in de.. In de kerkers’. Riep professor Krinkel in paniek. Nadat hij het gezegd had viel hij flauw en kwam met een klap op de grond terecht. De hele zaal gilde in paniek en ikzelf kon niet ontkennen dat ik zelf ook in paniek was. Adrenaline schoot door me heen, zelfs toen mijn vader zei dat er niks aan de hand was en we in de grote zaal moesten blijven. Ik wilde hem geloven, maar dacht aan Hermelien. ‘Hermelien’, schreeuwde ik en ik sloeg Harry zo hard op zijn schouder, dat hij voorover op de tafel knalde. ‘Luce je kunt nu niks doen’, zei Ron, maar daar was ik het niet mee eens. ‘Dat kan me echt helemaal niks schelen’, schreeuwde ik en ik sprong op en rende de grote zaal uit. Peinzend bleef ik staan, waar was Hermelien. Ik stond voor de wc van Jammerende Jenny, daar kwam nooit iemand. Ik besloot er toch naar binnen te gaan. ‘Hermelien’? Vroeg ik zachtjes. Ik hoorde iemand zachtjes snikken. Ik liep op het geluid af en stak mijn hand onder het wc hokje. Ik voelde Hermeliens vingers de mijne omsluiten en ik kneep zachtjes in haar hand. ‘Lien ik weet dat ik nu zou moeten zeggen, dat Ron het niet meende en dat het allemaal goed komt maar daar is nu geen tijd voor’, zei ik en ik trok zachtjes aan haar hand. ‘Lien kom mee er loopt hier een trol rond, we moeten echt weg nu’. Een harde gil verliet mijn mond. ‘Hermelien doe die deur open de trol is hier’. Ik hoorde gerommel en toen een klik. De deur was open. Ik trok hem open en trok toen Hermelien het hokje uit. Harry en Ron waren me achter na gekomen en stonden nu ook in de wc van Jammerende Jenny. De trol hief zijn knots boven zijn hoofd en ik kon Hermelien nog niet wegtrekken, zodat hij ons niet verpletterde. Adrenaline schoot door me heen samen met angst, angst om verpletterd te worden. Iemand schreeuwde een spreuk en het bleek Ron te zijn. De knots van de trol zweeft boven zijn hoofd en Ron laat hem steeds op zijn hoofd knallen. Harry springt op zijn rug en steekt per ongeluk zijn toverstok in zijn neus. Doordat hij steeds de knots op zijn hoofd krijgt, valt de trol neer en Harry springt van zijn rug. Stomverbaasd kijken we nu naar de trol, die nu bewusteloos op de grond ligt. ‘Is.. Is hij dood’? Stottert Hermelien. ‘Nee’, antwoord ik. ‘Hij ademt nog’. ‘Ieuww’, mompelde Harry. Hij had zijn toverstok uit de neus van de trol getrokken. ‘Trollensnot’. Met een vies gezicht veegde hij zijn toverstok af aan de kleren van de trol. ‘Zijn jullie nou helemaal gek geworden’, schalde een stem. ‘Anderling’, mompelde ik. ‘Jullie hadden wel dood kunnen zijn’! We zaten in de problemen en niet zo’n klein beetje ook.