003

Inmiddels zaten in hun tent, het was veel groter dan je dacht van buiten, maar dat kon je wel verwachten met magische tenten. Ik had wat drinken gekregen, en zat op een bank tussen Oliver en Cedric Diggory. Cedric zat op dit moment in het zesde jaar van Hogwarts en was de voorgaande jaren the captian van het quidditch team van Hufflepuf. 'en wat gaan we doen voordat de wedstrijd begint?' vroeg een van de meisjes. 'truth or dare!' Kirde weer een ander meisje. De jongens zuchtte. 'nee toch hé.' zei een jongen. 'Jawel, want de vorige keer moesten wij iets doen wat jullie leuk vonden.' zei het meisje wat net nog het voorstel deed. De jongens zuchtte en knikte ja, eigenlijk was dit best wel vermakelijk. 'oke! we beginnen bij de jongste!' riepen de jongens in koor. Ik moest blijkbaar mee doen want ze keken me allemaal aan met grijns op hun gezicht. 'wat kies je?' vroeg Oliver. Ik wist het niet, maar met zo'n mensen in de beurt kon ik maar beter voor truth gaan. 'Truth.' zei ik twijfelend. 'oke, wacht ff.' zei een meisje. Ze pakte een flesje uit haar tas, daar zat waarschijnijk het thruth serum in. 'neem een klein slokje, anders vertel je de hele dag wat je vindt.' zei ze lachend en gaf me het flesje. 'moet dit?' vroeg ik. ze knikte, en ik nam een klein slokje er van. Ik voelde hoe het naar binnen gleed. Ik voelde me ineen keer scherp en ik wist overal wel wat over te zeggen, nou ja zo voelde het wel. Ze waren eruit, wat ze me wilde vragen. 'Wat is het engste wat je ooit hebt mee gemaakt?' vroeg één van hen. waarom moesten ze dit nu weer vragen, konden ze niks beter verzinnen. ik slikte, ik voelde een brok in mijn keel. Ik sloot mijn ogen, ik voelde de tranen komen. Ik zag weer het beeld van mijn ouders, 'uhm...' ik slikte, ik wilde dit niet, de pijn in mijn hart kwam weer naar boven, ik voelde mijn hart weer langzaam scheuren. Ik zag Oliver me bezorgd aan kijken van uit mijn ooghoek. Door het Truth serum moest ik nu wel praten. 'Het engste wat ik ooit heb meegemaakt is dat ik mijn ouders voor mijn ogen zag sterven, vermoord door Death eaters. Iedere keer als ik mijn ogen sluit zie ik hun beeld voor me en hoor ik hun pijnlijke gegil. Of dat het door je heen snijd, met Death eaters oog in oog staan is niet half zo eng als je ouders zien dood gaan, terwijl jij niks kunt doen.' mijn antwoord was niet meer dan een gefluister. Oliver sloeg zijn armen om me heen en probeerde me te troosten. Ik kon niet meer huilen , de tranen waren opgedroogd. Maar mijn hart huilde nog steeds, als of het langzaam stierf. De mensen om me heen waren sti, het leek net of dat niemand de stilte durfde te breken. 'Waarom heb je me dit niet eerder verteld?' vroeg Oliver en keek me bezorgd aan. 'Ik wilde je niet met iets opzadelen waar je nooit iets van af geweten hebt, ik wilde je niet bezorgd maken.' pervelde ik tegen zijn borstkas aan. Ik wilde dat Oliver me nooit meer los liet, ik wilde niet meer alleen zijn of bang. Ik wilde weer blij zijn, ik wil weer een thuis hebben. 'Ik denk dat we maar iets anders moeten gaan doen.' Stelde Cedric voor, hij schonk me een lieve glimlach. 'Dan gaan ik en Avalon even een wandeling maken.' Zei Oliver en trok me omhoog maar hij liet me niet los.' Natuurlijk, neem de tijd.' zei Cedric en ik voelde even hoe hij me een klopje op mijn schouder gaf. Terwijl ik en Oliver uit de tent liepen hoorde ik al geroezemoes over mij. 'Wat vreselijk.' hoorde ik een meisje fluisteren. 'wow, dat zij nog over straat durft.' zei een jongen. Eerst durfde ik ook niet naar buiten. Maar ik moest wel, ik kon niet voor eeuwig bij de lekke ketel blijven. Oliver staarde voor zich uit en keek me toen aan. 'Wat is er nog meer gebeurt?' vroeg hij en terwijl hij dat deed streelde hij mijn rug troostend. Oliver was een echte vriend.'uhm, ik heb drie jaar lang moeten vluchten voor mijn en mijn ouders leven. Daarom ben ik ook nooit naar school geweest. Iedere dag waren we op een andere plek en moesten we onze sporen uit wissen, we hadden nooit rust en we waren altijd bang.' zei ik en staarde recht voor me uit. 'Soms zou ik willen dat ik nooit geboren was, want als dat was waren mijn ouders nooit vermoord. Het was overduidelijk dat ze mij moesten hebben, anders lieten ze me niet in leven. Op een dag komen ze terug om me te halen. Ik zal vechten en wraak nemen.' zei ik. 'Wraak nemen is niet de oplossing. Dan maak je jezelf alleen nog meer kapot mee.' waren Oliver's wijze woorden. 'Daar heb je vast gelijk in, maar ik wil mijn ouders gewoon terug, ik wil niet meer alleen zijn. Ik ben bang Oliver, dadelijk gebeurt het opnieuw.' mijn stem was een fluistering geworden het verbaasden me dat Oliver me verstaan had. 'Ik ben er voor je, en als jij nooit geboren zou zijn, had ik nooit zo'n goede vriendin gehad. Je bent als een zusje voor me, ik kan me geen leven voorstellen zonder jou. En als er maar iemand aan mijn lieve Avalon komt, dan overleven ze het niet.' zei hij en glimlachte naar me. 'Dat is niet altijd de oplossing, hé Oliver.' zei ik en lachtte. Ik en Oliver hadden zo nog een hele tijd ronde gelopen en gekletst. We waren samen naar het stadion gelopen. We hadden ergens plekken in het midden, het was heel gezellig. Quidditch is veel leuker in het echt dan het horen op de radio of het lezen er over. De wedstrijd was -na mijn spijt- veel te snel afgelopen. Ierland had gewonnen, en daarom kreeg ik wat geld van Oliver. We hadden namelijk gewed, eerst wilde ik het niet aannemen, maar hij stond er op. Nu zaten we weer in de tent, en het was erg gezellig. Nu deden de mensen wel verdacht aardig tegen me, iniedergeval was dat altijd beter dan dat ze je haten. Ik en Oliver zaten een beetje over quidditch te praten. We zagen allemaal felle lichten, eerst dachten we dat er vuurwerk was. Maar later hoorden we ook gegil. We snelde vlug naar buiten. En tot mijn spijt had ik dat liever nooit gedaan. Want we stonden namelijk oog-in-oog met een paar Death Eaters. Ik trok mijn wand en schakelde er zo een paar uit. De opgekropte woede en angst kwamen er uit. Ik wilde er nog meer neerhalen, maar Oliver hield me tegen. 'Kom!' riep hij en trok me mee. Terwijl we richting het bos rende blokkeerde ik wat vervloekingen van Death Eaters en schakelde er een paar uit. Het maakt te me niks uit als ik naar het ministerie moet om mezelf te verdedigen omdat ik magie heb gebruikt buiten school. Ik had zo mijn redenen, dus veel konden ze niet tegen mij beginnen. We stonden in het bos, niet wetend waar we heen moesten, veel van ons groepje waren al weggegaan. Alleen ik, Oliver en Cedric waren over. 'Ik wist niet dat jij zo goed kon duelleren.' zei Oliver verbaasd. 'Moet wel als je moet opboksen tegen Death Eaters.' zei ik simpel. 'Ik ga naar mijn familie, ik zie jullie nog wel een keer.' zei Cedric en gaf mij een knuffel en Oliver ook een. Waarschijnlijk waren ze zo'n goede vrienden vanwege hun passie voor quidditch. Ik en Oliver verdwijnselde weer naar de Lekke ketel. 'Je blijft niet hé.' concludeerde ik. 'Nee, ik wil verder gaan in quidditch.' zei hij en keek naar zijn voeten. 'Je moet je hart volgen.'zei ik terwijl ik Oliver's kin vast pakte en hem in zijn ogen aan keek. 'Ik zal je missen.' fluisterde ik en gaf hem weer een knuffel. 'succes.' zei hij en kuste mijn voorhoofd. 'bedankt, jij ook.' zei ik en toen verdween hij in de duisternis, ik was weer alleen.