Direction 11.

Na een lange tijd zoekend rond te hebben gerent kwam ik alweer bij het zelfde kruispunt uit.
‘Schit!’ schreeuwde ik terwijl ik tegen een boom trapte. Een pijnlijke scheut ging door mijn voet.
‘Au! Nondeju!’ schreeuwde ik. langzaam vulde tranen mijn ogen. Ik liet me langs een boom omlaag glijden en trok mijn benen naar me toe en barste in huilen uit. Waarom had ik nou ook niet geluisterd?! Ze hadden nog zo gezegd dat ik gewoon moest door lopen, maar nee hoor ik luisterde weer eens niet. Een traan rolde naar beneden en raakte de grond. Hoe kon ik het zo ver laten gaan. Ik verdiende het helemaal niet om in die groep te zitten. Ze verdiende beter, veel beter.
‘Kijk nou wat je hebt gedaan Niall! Nu zit je hier in een duister bos tegen een boom aan te janken. En voor wat? Omdat je honger had. Uilskuiken’ schreeuwde ik tegen mezelf. Nog een traan verliet mijn wang en lande op de grond. Ik hield het niet meer en legde mijn hoofd in mijn armen en brulde het uit.
Na een tijdje zo te hebben gezeten sloeg er opeens iemand naast mij een arm om me heen.
‘Niall het komt allemaal wel weer goed’ troste de stem me.
‘Nee, het komt nooit meer goed. Ik zit hier alleen in een bos jankend tegen een boom aan. Ik ben mijn team voor altijd kwijt en ik ga waarschijnlijk over een dag dood van de honger’ snikte ik.
‘Dat gaat vast allemaal wel mee vallen’ zei de stem.
‘Nee, ik heb mijn team laten zitten voor voedsel. Hoe stom kun je zijn?’ zei ik kwaad op mezelf.
‘Zo stom dat je nog niet eens door hebt dat er iemand naast je zit’ lachte de stem. Ik snikte even en stopte daarna met huilen en dacht na. Wie zou dit zijn? Na lang nadenken hief ik mijn hoofd op en keek ik in twee mooi heldere blauwe ogen. Ik glimlachte meteen. Die ogen maakte me gewoon vrolijk, al was dit niet echt het bepaalde moment om blij te zijn maar goed.
‘Voel je je al wat beter Niall?’ vroeg de stem met de prachtige ogen. Ik knikte even en zonder na denken knuffelde ik de persoon die me weer blij had gemaakt en getrost had.
‘Dankje’ bedankte ik.
‘Voor wat?’
‘Voor het trosten’
‘Jij had het zelfde gedaan’ Nu ik er over na dacht had ik denk ik inderdaad hetzelfde gedaan. Al zat ik nu zonder team, zonder plattegrond en met nog maar weinig voedsel, toch was ik niet meer verdrietig of boos op mezelf.