Direction 10.

Na een onrustige nacht werd ik vermoeid wakker.
‘Eindelijk wakker schone slaper?’ lachte Louis. Ik kreunde even vermoeid en draaide me nog een keer om.
‘Liam word toch eens rustig’ klaagde Zayn. Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn vermoeidheid en ik opende mijn ogen. Liam ijsbeerde rond het vuurtje terwijl Zayn een pannetje op het vuur hield en Louis en Harry waarschijnlijk vertrokken waren om nieuw voedsel te gaan hallen.
‘Heb je soms niet gezien wat de eerste wedstrijd was?! Wie weet hoe we uit dat spel komen! Als we er uit komen heet dat’ zei Liam gestresst.
‘Het helpt niet als je hier wat rondjes loopt te lopen ik word er alleen maar nerveus van’ zei Zayn. Ik rekte me even uit en stond daarna op waar naar ik naast Zayn ging zitten om het eten als eerste opgediend te krijgen.
‘Hoe komen we eigenlijk bij die plaats?’ vroeg ik kauwend op een stuk ei wat Zayn had gebraden.
‘Door te vliegen Niall nu goed’ zei Liam chagrijnig.
‘Sorry’ zei ik een beetje verbaasd van Liams reactie. In de verte zag ik Louis en Harry terug komen met een berg appels en peren.

Nadat iedereen iets had gegeten hadden we van onze dekentjes een soort zak met een tak als steel wat je ook vaker in films zag gemaakt, met daarin het voedsel en wat taken voor een vuurtje te kunnen maken voor als er op de plaats waar we moesten zijn geen taken waren.
‘Hoe lang nog?’ vroeg ik. Liam pakte de Ipad uit zijn zak en bekeek de route nog eens.
‘Jongens’ melde Liam ‘We lopen de verkeerde kant uit’
‘Wat? Hoe kan dat nu weer. Wie had er gezegd dat we deze kant op moesten?!’ zei Harry kwaad. Een schuldgevoel overviel me en ik begon te blozen.
‘Sorry’ zei ik beschaamt.
‘Het is al goed, we zijn niet zo heel erg ver van onze route afgeweken en we moeten nog maar twee kilometer. Ik zuchtte even. We hadden nu ongeveer al iets van dertig kilometer gelopen en pas vijf keer gestopt. Dit duurde echt veel te lang en ik voelde mijn maag ook alweer knorren.
‘Ik heb honger’ melde ik.
‘Niall niet alweer’ zuchtte Harry.
‘Ja sorry ik kan er ook niets aan doen’ verdedigde ik mezelf.
‘Deze kant op’ zei Liam wijzend naar een pad.
‘Kunnen we niet weer even stoppen?’ zeurde ik.
‘Nee’ zei Zayn vastberaden.
‘Ja maar..’
‘Niets te maaren door lopen’
‘Maar ik kan niet…’
‘Wat zei ik nou?’ Ik zuchtte even en probeerde al lopend mijn zak open te krijgen en iets eetbaars er uit te krijgen, maar dat werkte niet helemaal. Ik stopte maar even om de zak te openen en zag dat de groep gewoon door liep. Ik haalde ze straks wel weer in. Dacht ik toen, maar nu wist ik wel beter. Was ik nou maar nooit gestopt.