Inzending opdracht 1 Scientia

De tranen stroomden over m'n wangen toen ik de brief voor de tweede keer die dag las. Hij had me verlaten, ondanks dat hij van me hield. Ik snapte het nog steeds niet. Hij wilde het beste voor me, of dat was toch wat hij altijd had gezegd. Dacht hij nu echt dat mij verlaten het beste voor me was? Me alleen laten met m'n problemen? Maar misschien had hij wel gedacht dat hij het probleem was, de oorzaak van al mijn ellende. Misschien had ik hem wel te weinig liefde gegeven. M'n woede voor hem veranderde langzaamaan in medelijden. Hij probeerde me te helpen. Dagen, weken, maanden, maar telkens had ik hem afgesnauwd met de reden dat ik het zelf wel zou oplossen. En nu zat ik hier: depressief, verdrietig en in de steek gelaten. Helemaal alleen.

Aan de eerste die deze brief leest

Ik weet niet goed wat ik hier moet schrijven, aangezien hij misschien niet eens bij de juiste mensen terechtkomt.
Maar ik wil gewoon zeggen dat ik geen andere keuze heb. Ik kan hier niet meer mee verder leven. De pijn is te erg. Ik doe andere mensen pijn.
Ik heb nooit gedacht dat het zo erg zou worden, maar nu het zo is, wil ik er het liefst mee stoppen. Met alles. Ik ben het zo beu me anders te moeten voordoen dan ik eigenlijk ben. Ik ben kapot.

Zoek dus geen dader of wat dan ook, want het is volledig m'n eigen keuze wat ik ga doen. Ik ben meerderjarig en beslis dus zelf wat ik van m'n leven maak. Er is niemand die me nu nog kan tegenhouden. Ik ben alleen op de wereld.

David, vergeef me alsjeblieft voor wat ik ga doen. Ik weet dat het m'n eigen schuld is dat je me verlaten hebt en dat je de beste bedoelingen met me had. Neem jezelf niets kwalijk, want zelfs met jou had ik het ooit wel eens gedaan. Ik heb altijd van je gehouden en ik zal het altijd blijven doen. Zoek iemand waarmee je voor de rest van je leven gelukkig kan zijn en waarmee je prachtige kinderen kunt krijgen. Jij verdient iemand die evenveel om jou geeft als jij om haar.

Liefste ouders, de laatste keer dat ik jullie sprak is maanden geleden. We hadden ruzie en het was fout van mij om het contact te verbreken. Ik heb er vaak om gehuild, maar nooit durfde ik jullie te bellen of te mailen. Ik kon het gewoon niet. Sorry voor alle pijn die ik jullie heb bezorgd. Sorry dat jullie er altijd voor mij zijn geweest, maar ik nooit voor jullie. Het spijt me zo erg. Ik hou van jullie.

Dit is het dan, meer heb ik niet te zeggen. Bezittingen heb ik niet en als jullie wel nog wat waardevols zouden vinden, mogen jullie het aan een goed doel schenken. Misschien aan eentje dat mensen met dezelfde problemen als ik help.

Ik ga nu. Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen de wereld te ontdekken.

Bedankt voor alles,
Demi.

Een traan ontsnapte uit m'n ooghoek, toen ik m'n pen neerlegde. Ik had al vaak gezegd dat het genoeg geweest was en ik er een eind aan zou maken, maar nooit was ik effectief tot het schrijven van een afscheidsbrief geraakt. Nu ik het wel gedaan had, voelde ik dat het de enige juiste beslissing was. Zo kon ik niet meer verder leven. David was de enige geweest die me enerzijds nog overeind had gehouden, maar die me anderzijds ook had belet deze beslissing te maken.

Ik stopte de brief in een enveloppe en legde hem op m'n bed. Als ze me hier vonden, konden ze moeilijk de enveloppe over het hoofd zien. Daarna liep ik naar m'n witte bureau en nam uit één van de laden een groot broodmes. Ook al deed ik het al jaren, telkens als ik een mes vasthad, liep er een rilling door m'n hele lichaam. Alsof ik wist dat het niet goed was, maar de drang te groot was. Het monster in me moest altijd winnen. En nu opnieuw, alleen zou het nu de laatste keer zijn. Daarna was het afgelopen, nooit meer proberen die drang te weerstaan, nooit meer die verschrikkelijke jeuk ervaren.

Ik liet me op de grond zakken en ging in kleermakerszit zitten. Ik keek nog een laatste keer m'n kamer rond en m'n blik bleef even hangen op een foto van David en mij. "Ik hou van je. Vaarwel," fluisterde ik tegen de lachende jongen op de foto. Daarna plaatse ik het mes op m'n linkerpols en sneed zo hard als ik kon. Het bloed stroomde hevig uit de snee en zo snel mogelijk sneed ik ook m'n andere pols door. Nooit eerder was het zo erg geweest. Ik negeerde de onmenselijke pijn en wachtte af tot ik het bewustzijn verloor. Ik voelde mezelf steeds slapper worden en het leven verdween stukje voor stukje uit m'n lichaam. En toen werd alles zwart.