Inzending opdracht 1 Walcottx1D

Langzaam liep ik richting huis. Had ik hier wel goed aan gedaan? Had ik niet beter de hulp van iemand kunnen inroepen? Of gewoon er over praten? Vragen, vragen, vragen, maar het was nu allemaal te laat.
Ik had zoveel twijfels dat ik niet door had dat ik al bij mijn appartement aan gekomen was. Met een zucht haalde ik de sleutel uit mijn zak en maakte ik de deur open. Zo zachtjes mogelijk sloop ik de trap op zodat ik mijn huisgenoot, en tevens beste vriendin niet wakker zou maken, het was immers 2 uur ’s nachts.

Zodra ik op mijn bed neerzakte besefte ik pas wat ik gedaan had. Mijn hele lichaam begon te shaken. Het leek alsof ik een toeval kreeg. Zonder dat ik het door had, greep ik een beeldje van mijn nachtkastje en smeet het door mijn kamer heen. Alles, alles moest en zou kapot gaan. Ik draaide helemaal door. Met een schreeuw sloeg ik mijn vuist tegen de muur. Opeens hoorde ik de deur opengaan. Geschrokken draaide ik me om, daar stond Malin.

Langzaam gleed haar blik van het kapotte beeldje op de grond, naar mijn kledingrek dat ik had omgegooid, en naar mijn hand die aan het bloeden was. Met grote ogen keek ze me aan. “Wat ben jij in godsnaam aan het doen? Het is midden in de nacht.” Ik wist niet waar ik moest kijken, ik schaamde me zo erg. Rustig kwam ze naar me toe gelopen en plaatste ze haar wijsvinger onder mijn kin zodat ik haar wel aan moest kijken. Nog een keer stelde ze me de vraag: “Wat ben je aan het doen?” “Ik, ik.” stotterde ik. “Ik weet het niet.” “Lieg niet tegen me. Ik ken je al langer dan vandaag en ik zie dat je ergens mee zit.” Gepikeerd keek ik haar aan. “Je hoeft toch niet alles te weten wat ik doe. Ik ben al 20 ja, volwassen genoeg om mijn eigen keuzes te maken!” Maar wel de verkeerde, flitste het door mijn hoofd.

Ik twijfelde of ik Malin moest vertellen wat er vannacht was gebeurd, ze bleef tenslotte mijn beste vriendin. “Veroordeel je me niet?” vroeg ik smekend. “Natuurlijk niet, je bent en blijft mijn beste vriendin.” Ik slikte moeilijk. Ik ben benieuwd of dat nog steeds zo zou zijn als ik het verteld had.

“Ik wil je heel graag spreken, kom je vannacht om twaalf uur naar onze oude middelbare school? Bij het rokershok.” Ik drukte snel op het knopje send voordat ik me zou bedenken. Vanavond zou ik haar zien, en ze zou spijt krijgen voor alle dingen die ze me had aangedaan.

Blijkbaar had ik mijn gedachtes hardop uitgesproken want Malin zat aandachtig naar mij te kijken. “Ga door, ik luister.”

Om half twaalf kleedde ik me om en trok ik een zwarte skinny jeans aan en een zwarte hoody. Ook bond ik mijn haar in een staart. Dit deed ik allemaal zo zachtjes mogelijk zodat Malin niet wakker zou worden. Ik opende nog even haar deur om zeker te weten dat ze echt sliep. Ook keek ik nog even rond in haar kamer. Ze had er heel veel foto’s hangen, maar met maar een paar mensen. Ik, haar zus Liv, en haar ouders. Na de deur dicht gedaan te hebben liep ik naar beneden en sloot ik de voordeur. Het was een kwartiertje later en nu was het tijd om te gaan. Met twijfel liep ik naar mijn oude school. Zou ik hier wel goed aan doen? Mijn vader had me altijd geleerd dat je moest afmaken waar je aan begonnen was. Met die gedachte in mijn achterhoofd liep ik al met wat meer moed door. Na tien minuutjes was ik er. Voor het eerst sinds deze avond voelde ik me rustig. Aangekomen bij het rokershok ging ik op het bankje zitten. Om twaalf uur precies kwam ze aangelopen.

“Wie was het Dewi?” vroeg Malin aan mij. Krampachtig schudde ik mijn hoofd. Ze zou er vanzelf achter komen.

Ongemakkelijk kwam ze naast me zitten. Na een paar minuutjes schoof ze wat heen en weer. Volgens mij wilde ze wat vragen. “Zeg het maar hoor, ik doe je niks.” Nu nog niet in ieder geval dacht ik met een grijns. Voorzichtig schraapte ze haar keel. “Wat doe ik hier?” Precies de goede vraag. “Ik wilde gewoon even praten over vroeger, hoe gezellig het was.” zei ik met een sarcastische stem. Dat merkte zij ook want ze werd nog onrustiger. Met een zucht begon ik mijn verhaal. “Ik wilde je zeggen hoe erg ik je haat omdat dat je me altijd zo gepest hebt. Ik haat je omdat je de hele school tegen me opgezet hebt, alleen maar omdat ik tegen jouw vriendje opbotste en daarna geen sorry heb gezegd. Ik haat je omdat je mijn enige steun en toeverlaat in die tijd van me afgepakt hebt. Je hebt Malin van me afgepakt. Godverdomme, ze was de enige die ik had! Woedend sprong ik overeind. “Ik haat je!” gilde ik over het schoolplein heen. “Ik haat je, ik haat je, ik haat je!!!” De tranen stroomden nu over mijn wangen.

Huilend was ik ingestort. Malin was naast me komen zitten en knuffelde me. “Het komt wel goed, huil maar lekker uit.”

Angstig kroop ze steeds verder van me weg. Volgens mij kwam ik best wel krankzinnig over. “Je moet boeten, boeten voor wat je me hebt aangedaan. Je verdient niet meer om te leven.” Met grote ogen keek ze me aan. “Bedoel je, dat je me gaat vermoorden.” Met een sadistische grijns keek ik haar aan. Langzaam haalde ik mijn pistool uit mijn zak, die had ik in mijn broek gestopt toen ik het huis uit liep. Er kwam een hoge piep uit haar keel. “Heb je nog laatste woorden, Liv?”

“Oh nee, oh nee dit meen je? Liv? Mijn liv?” Met haar gezicht vol afkeer draaide ze zich van me af. “Je snapt me niet, je had het nooit door. Ze zette de hele school tegen me op. Je zag het gewoon niet omdat Liv in jouw ogen altijd perfect was. Maar ze was het niet.” Paniekerig keek ik Malin aan. Ik mag haar niet kwijt raken, zij is de enige die ik heb. “Ik wil je niet meer zien Dewi, bel me niet, zoek me niet op, stuur me geen mails. Niks meer.” Huilend viel ik op mijn bed. Het was de bedoeling dat Malin mij zou steunen, niet dat ze zich van mij zou afkeren. Het leven had geen zin meer, ik kon er nu toch maar beter een eind aan maken. In mijn nachtkastje bewaarde ik al mijn medicijnen, die ik nu in een keer slikte. Niemand zou mij missen, niemand zou zich druk maken. Langzaam werd het zwart voor mijn ogen, en zag ik voor de laatste keer mijn kamer.

Langzaam haalde ik de trekker over en haalde ik het laatste leven uit Liv weg.
Maar wat ik toen nog niet wist, was dat ik daarmee ook mijn eigen leven weg nam.