3.

Daar zat ik dan met mijn Ipod in men oren naar men favoriete liedje te luisteren, LWWY!
Het maakte me altijd om een of andere reden blij. Misschien om Zayn's rare maar oh zo schattige face's
of Niall's schattigheid of Louis' die bijna geen tiener meer is zich toch nog zo goed kan uitleven
of Liam zijn speelse kant is ziet of Harry's sexyness, ik wist het gewoon niet.
Tot ik door de luidsprekers van het vliegtuig hoorde dat we onze gordels terug omdat we ver gingen
landen. Pfff over dit 20 minuten zou ik in Engeland zijn. Ik keek er echt tegen op.
Tien minuten later stonden we met onze eigen benen terug op de oude vertrouwde grond.
Of toch niet we waren niet meer in België maar in Engeland. Toch voelde het beter aan dan in het
vliegtuig zitten. Ik had namelijk een enorme schrik om te vliegen. We zagen al van ver een
groep van ongeveer 7 dames uitbundig zwaaien, men moeder zwaaide zeker zo uitbundig terug.
Ik schaamde me dood. Nog geen 5 minuten later zaten we met die 7 dames in een minibusje op weg
naar het huis van Anne, de beste vriendin van men moeder. De weg naar haar huis duurde normaal maar 20
minuten lang maar het leek wel uren te duren. Mijn broertje was in slaap gevallen en ik kon tegen niemand
iets zeggen . De dames waren allemaal aan het kwetteren tegen elkaar over wat ze dit weekend gingen
koken en van al die dingen. We draaiden een klein zandweggetje in met aan de rechterkant een groot bos
en op mijn linkerkant een supergroot huis, het leek wel een kasteel. We zijn er riep Anne.
Ik maakte mijn broertje wakker en zei dat we er waren.