Hoofdstuk I: 1] De lekke ketel

Het was een stille nacht toen, op 27 augustus 2017.

Stil, donker en helder. Mona lag al meer dan twee uur naar buiten te staren omdat ze niet kon slapen. ‘Nog vijf dagen’ dacht ze als maar. Nog vijf dagen en het was één september geweest, de eerste schooldag met andere woorden. Want ook al waren haar ouders twee volbloedige tovenaars, over vijf dagen mocht ze het zelf meemaken. Alle verhalen die ze hadden verteld over de wegisweg, het perron 9 ¾, de zweinstein express, de afdelingen… Ja, ook de afdelingen. Daar had Mona het meest over lopen denken. Haar vader, Barton Silversnitch, met ravenzwart haar en grijze ogen was een zwadderaar van kop tot teen. In tegenstelling tot haar moeder, Susanne Lander, Een kleine, dunne dame met lichtbruin haar, die was ingedeeld tot Ravenklauw. Ze probeerde te vergeefs haar ogen te sluiten en in slaap te vallen. Maar er was zo veel om aan te denken, dat dat onmogelijk was. Ze keek naar alle poster die ze op haar kamer had hangen van Oliver Wood. Een van de beste zwerkbal kampioenen van het moment. Ze droomde er stilletjes van ooit zo goed als hem te worden en ook op posters te komen staan. Haar favoriete poster hing in het midden van de muur, en was ook het aller grootst. Ze staarde er soms lang naar als ze niet kon slapen. De manier waarop hij die slurk tegenhield was gewoon vlekkeloos. En zo, na een halfuur naar die poster te staren, viel ze uiteindelijk in een lichte slaap. Dromend over alle avonturen die ze mee ging maken over vijf langdurige, saaie dagen.


“Mona! Mona, kom uit je bed! We moeten echt gaan!” riep haar moeder over het hele huis. “Je vader wordt ongeduldig!” Mona stond mopperend op uit haar bed en wurmde zichzelf in een grijs zomerkleedje. Ze was slank en had lange dunne benen, waar ze in de basisschool vaak commentaar over kreeg. Ze stapte de trap af terwijl ze haar haren kamde en kwam de keuken binnen geslenterd. “Wat is er zo dringend?” vroeg ze aan haar moeder die bezig was een lunchpakket te maken voor haar man. “Schiet op met je ontbijt Mona! Ik en je vader kunnen je vandaag alleen afzetten bij de weg is weg. Hij heeft een belangrijk vergadering aan het ministerie van Toverkunst.” Ze draaide zich om naar Mona en keek haar begrijpelijk aan. “Ik weet dat het je eerste keer is in de wegisweg. En daarom spijt het me ook zo erg, liefje.” Zei ze. “Maar mam, Ik ken de weg er totaal niet!” Zei ze paniekerig. Want ze wist wat voor een ingewikkelde en lange lijst ze af had te gaan vandaag. “We hebben gevraagd aan Carolina of ze je meeneemt. Ze gaat er vandaag ook heen met haar dochter, Amber. Ken je die nog?” Zei ze toen ze zich weer bezig hield met de lunch. Carolina was de meter van Mona en een vroegere klasgenoot van Susanne. Ze kregen in het zelfde jaar een dochter en besloten toen de meter te worden van elkaars kind. “Ja, die ken ik nog.” Zei Mona kortaf. Want een erg goede relatie met Amber had ze niet. Ze zei niets en at haar boterham op. De deur zwaaide open en een langwerpig bleek hoofd piepte door de deur opening. “Komen jullie?” Zei Meneer Silversnitch die al vijf minuten in de auto zat te wachten. “Natuurlijk liefje! Er zit krabsla op je brood.” Zei Susanne en gaf hem zijn lunch. Ze gooide haar schort weg en trok snel haar mantel aan. “Kom je Mona?” Zei ze nog voor ze de deur uit was. Mona zuchtte en nam haar boterham mee voor in de auto. Nogal aangedaan zat ze op de achterbank. Het was haar eerste keer, en dit hoorde een leuk en magisch gebeuren te zijn. Nu zat ze voor de rest van de dag opgescheept met Amber. Ze mopperde in zichzelf. Na een half uur met een pijnlijke stilte in de auto te hebben gezeten, stopte het voertuig en stapte Meneer Silversnitch en zijn vrouw uit. De auto stond geparkeerd op Charing Cross Road vlak voor een oude vervallen winkel. “Hup! Ga naar binnen.” Zei Barton met een grote glimlach op zijn gezicht. Ze keek rond, om zeker te weten dat het geen grap was. Was dit de wegisweg? Voorzichtig duwde ze de krakende deur open. Mona’s ogen werden groot toen ik zag dat het hele gebouw vol zat met tovenaars in alle vormen en maten. Barton greep de schouders van zijn dochter vast. “Welkom in de lekke ketel.” Zei hij.