010||Cecelia Eleanore Graves

Cecelia Eleanore Graves

Het nieuws was niet echt vrnieuwend ofzo want het ging over de idiote toestand in het Midden-Oosten waar ze maar een beetje aan zatn te modderen, al meer als een jaar trouwens dus verloor het mijn intresse nogal snel. Ik had toch niets beters te doen dus ik bleef naar de televisie kijken. De telefoon ging af en ik pakte het ding op. 'Met huize Cullen,' zei ik beleefd.
'Ik moet Carlisle spreken,' zei de stem nors.
'Carlisle is op dit moment afwezig, kan ik een boodschap doorgeven?'
De telefoon werd opgehangen. 'Ook lekker vrolijk,' mompelde ik en ik ging weer zitten. Het was soms eigenlijk best behoorlijk saai om de hele tijd op dezelfde plek te blijven want normaalgesproken zou ik nu aan het bedenken zijn waar ik straks naartoe zou gaan. 'Cece?' vroeg Jasper.
Ik draaide me om. 'Ik dacht dat jij weg was?' vroeg ik.
'Dat was ik ook maar ik moet met je praten.'
'Waarom Jasper? Er is niets om over te praten dus et is ook niet nodig.'
'Jawel ik wil dat je-'
Op dat moment stormden Rosalie en Emmett binnen en aangezien Emmett niets van onze verloving wist en Jasper dat blijkbaar net als mij zo wilde houde hield hij zijn mond. Rosalie en Emmett lieten zich naast mij op de bank zakken en Emmett zuchtte toen hij zag waar het over ging. 'Kunnen ze echt niets beters verzinnen daar in het Midden-Oosten ze zijn niet meer bepaald orgineel bezig vindt je ook niet?'
Rosalie gaf hem een klap tegen zijn achterhoofd waardoor hij even een pijnlijk gezicht trok. 'Het is harstikke erg dat al die mensen sterven alleen omdat ze wat vrijheid willen.'
'Daar in Syrië zijn de rebellen nou ook niet bepaald de goedheid zelve,' zei ik.
Jasper besefte dat hij geen gesprek meer met me zou krijgen op deze manier en verliet het huis weer. 'Wat was er met Jasper?'
'Ik geloof dat hij et over wat dingen uit het verleden wilde hebben maar daar heb ikg een zin in, het verleden is het verleden en dat komt is voorbij.'