Dee Een: Negentien

Precies op dat moment kwam Tess online op Skype. Onmiddellijk nodigde ik haar uit voor een gesprek.
“Hoi Harry,” glimlachte Tess. Ze haalde wat van haar blonde lokken uit haar gezicht zodat ze me beter aan kon kijken.
“Hey Tess!” zei ik opgewekt. “Ik heb je net een mailtje verstuurd.”
“Oh? Momentje, ik zal even kijken.” Haar ogen vlogen over het scherm terwijl ze het mailtje las en ze schoot in de lach. “O jee, wat hebben ze nu weer gedaan?”
Ik lachte met haar mee en vertelde wat de jongens hadden voorgesteld.
“Vind je dat geen goed idee dan?” vroeg ze zacht. Ik keek haar even verwonderd aan.
“Hoe bedoel je?”
“Nou ja,” stamelde ze, “je keek alsof je het slechtste idee ooit vond. En, ik, nou ja… Laat maar.” Ze keek blozend naar beneden.
“Jou leek het wel een goed idee?” raadde ik.
“Uhuh.”
“Waarom doen we het dan niet?” vroeg ik.
“Dat wilde jij toch niet?” vroeg ze verbaasd.
“Ik vind het juist een heel goed idee!” zei ik enthousiast.
“Maar –”
“Ik dacht dat jij het niks zou vinden,” onderbrak ik haar.
“O.” Ze knipperde een paar keer met haar ogen. “Echt? Harry!”
“Wat nou?” vroeg ik niet-begrijpend.
“Hoe kun je dat nou denken?” verweet ze me lachend. “Jullie zijn mijn idolen, en jij bent mijn beste vriend! Waarom zou ik jullie niet willen ontmoeten?”
Ik dacht even na over haar woorden. “Zoals jij het zegt klinkt het heel logisch,” mopperde ik.
Tess grinnikte.
“Nou, vertel op,” zei ik. “Wanneer kun jij?”
Tess rommelde wat in iets dat ik niet kon zien en pakte toen iets dat eruit zag als een agenda. “Ik heb over twee weken kerstvakantie,” zei ze peinzend. “Dan zou ik op zich wel kunnen, denk ik.”
“Mooi!” zei ik tevreden. “Eens zien of er al een kaartje naar Londen te regelen valt.” Ik opende internet en zou het net opzoeken, toen Tess me tegenhield.
“Ho, wacht, stop! Harry, wat doe je?”
“Ik ga een kaartje voor je boeken, natuurlijk!” zei ik, alsof het heel logisch was. In mijn ogen was het dat ook, maar blijkbaar dacht Tess daar anders over.
“Oke, Hazz, ten eerste: ik weet niet eens of ik mag. Dat moet ik eerst vragen. En ten tweede: dat kaartje betaal ik natuurlijk zelf, dat laat ik jou niet doen!”
“Jawel,” zei ik.
“Toch niet.”
“Jawel.”
“Nee.”
“Jawel.”
“Nee!”
“Jawel,” hield ik koppig vol.
“Nee, nee en nog eens nee!” riep Tess uit. “Ik wil niet dat jullie dat doen. Het kan me niet schelen hoeveel geld jullie hebben, ik voel me er gewoon niet goed bij. Dus: nee.”
Ik bromde, maar gaf toch toe. “Best.”
“Dank je!” zei ze opgelucht.
“Ga je het nu aan je ouders vragen?” zeurde ik. Tess grijnsde.
“Heb je er zo’n zin in?”
“Eigenlijk wel,” bekende ik.
“Ik zal het ze vragen,” beloofde ze.
“Nu?” Ik zette mijn puppy-ogen op. Die werkten altijd bij meisjes.
“He, alleen Niall kan dat!” lachte ze.
“Jij kunt tegen de Hazza-puppy-ogen?” vroeg ik ongelovig.
“Jup,” zei ze trots.